Κάποτε υπήρξε μια χώρα που αποφάσισε να «αλλάξει». Κι η «αλλαγή» έγινε. Κι εγώ άλλαξα, ριζικά μάλιστα. Δεν έκανα πολλά, απλά γεννήθηκα. Κι έζησα την «αλλαγή», χρόνο με τον χρόνο. Και ήταν όλα ωραία, κατά πως μου έλεγαν. Κι η «αλλαγή» μεγάλωνε και εδραιωνόταν. Και μαζί μεγάλωνα κι εγώ αλλά δεν έβλεπα μεγάλες αλλαγές να γίνονται. Όλα κυλούσαν κανονικά. Εκλογές κάθε τέσσερα περίπου χρόνια, δύο κόμματα, μεγάλα κατά πως μου λέγαν, επικρατούσαν κάθε φορά. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Μα η πολιτική τους δεν άλλαζε. Τίποτα δεν άλλαζε.
Κι ύστερα μετά από τόσα χρόνια συνεχούς αλλαγής ήρθε μια νέα πιο αλλαγή. Κι ήταν τόσο επιτακτική να γίνει. Αν δεν γινόταν θα βουλιάζαμε, κατά πως μου είπαν. Μα πάλι αυτή η αλλαγή δεν έγινε. Και τώρα βουλιάζουμε. Βουλιάζουμε; Βουλιάζουμε και ουρλιάζουμε μάλιστα!
Τόσα χρόνια αλλαγή άκουγα και αλλαγή δεν έβλεπα.
Την ένιωσα όμως ένα βράδυ. Ένα βραδύ γιορτής. Ήταν το βράδυ που γέλασες και πανηγύρισες. Κι εγώ γέλασα και πανηγύρισα. Κι ένιωσα μια χαρά που δεν μπορώ να στην περιγράψω. Αρκεί να ήσουν εκεί… Την ένιωσα μέσα μου. Αλλά και μέσα σου. Την είδα την αλλαγή σου λέω, την είδα σε μια πλατεία. Ήταν στην κεντρική πλατεία της χώρας με φόντο την Βουλή. Ήταν στις 27/5/2011, ήμερα Παρασκευή, όταν η πρώτη λαϊκή συνέλευση αποφάσισε να θέσει το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας. Και τότε η πλατεία αυτή άνθισε και μια μυρωδιά μεθυστική απλώθηκε σε όλη την πόλη. Κι έλαμψε με ένα φως χιλιάδων αχτίνων. Κι ας ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Ήθελα να πετάξω εκείνη τη στιγμή και να ξυπνήσω όλο τον κόσμο. Έκλεισα τα μάτια και τα κατάφερα. Και είδα πως κανείς δεν κοιμόταν πια. Όλα είχαν αλλάξει πια.
Η πλατεία δεν περιγράφεται. Είναι βίωμα. Είναι το πάθος των ανθρώπων που παίρνουν τον λόγο. Είναι η οργή των ανθρώπων για όλα αυτά που ήθελαν να αλλάξουν και δεν τα άλλαξαν. Είναι η συνειδητοποίηση του «ποτέ δεν είναι αργά». Είναι η πικρή νοσταλγία και το ανάθεμα στα λάθη μας. Είναι η ανάγκη της αλληλεγγύης. Είναι η δίψα για ελευθερία. Είναι η φωνή του χαμένου ονείρου. Είναι τα γέλια, τα μπράβο και τα ου που ακούγονται κάθε βράδυ. Είναι η δημοκρατία η ίδια.
Είμαι εκεί. Θέλω να είμαι εκεί. Θέλω να είσαι κι εσύ. Γιατί δεν μπορώ μόνη μου. Είμαστε στο όριο πια. Το ξέρεις, το βλέπεις, το νιώθεις. Ήρθε η ώρα να τα αλλάξουμε όλα. Αν δεν είμαστε όλοι μαζί δεν θα είμαστε τίποτα. Έλα για να σε δω. Έλα για να με δεις. Έλα να σε ακούσω, έλα να με ακούσεις. Είναι τόσο απλό.
Αύριο 15/6/2011 είναι ένα βήμα ακόμα. Αν είσαι δίπλα μου θα με σηκώσεις αν πέσω. Venceremos!
Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή έγινε στα πλαίσια ενός δι-ιστολογικού αφιερώματος για την «πλατεία» μ ε αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης.
Συμμετέχουν οι:
Silentcrossing (εμπνευστής), Βιβλιοθηκάριος (εμπνευστής β’), Krotkaya, Snowball, Aναγεννημένη, Κυνοκέφαλοι, Ιχνηλασίες (Π.Χ.), Ιχνηλασίες (Βλάχος) Καλώδια, Κουπέπκια, Rubies and Clouds , Μπαμπάκης, Roadartist, Δύτης των νιπτήρων, Butterfly, Πετρούλα, Niemandsrose, Latecomer, Riski, Stassa,
18 σχόλια:
Μια αλλαγή κάθε 30 χρόνια, δύο-τρεις στη ζωή μας αν ζήσουμε πολύ. Πιο σημαντικό νομίζω πως τη νοιώθεις. Ελπίζω να είσαι γόνιμη.
Κι εγώ το ελπίζω... αλλά ελπίζω κυρίως στους άλλους, τόσοι είμαστε μια καλή ιδέα δεν θα έρθει; ;)
Πολυ ομορφο κειμενο!
Κατι προλαβα να γραψω κε εγω στο τρεξιμο...
Φιλια!
Ναι, να είμαστε εκεί και να νικήσουμε. Αλλά πώς βρε Χάπι? Χωρίς αρθρωμένο λόγο, χωρίς να δεχόμαστε προτάσεις όσων τυχόν έχουν ,μην φανερωθεί πως έχουν πολιτική ταυτότητα? Τέτοια καπελοφοβία δλδ πόσο να την αντέξω?
Αύριο που θα γίνει της πουτάνας, να προσέχεις. Οκ?
Ευχαριστώ Βutter! Σε είδα σε πρόσθεσα!
Ρενάτα, βιαζόμαστε το ξέρω, διψάμε για την αλλάγη όλοι, αλλά δεν είναι κάπως άδικο να περιμένουμε μέσα σε 20 μέρες και απο μία μόνο λαική συνέλευση να αλλάξουν όλα; Αν κρατηθεί η ουσία, που για μένα είναι αυτό ακριβώς που γίνεται σε μια λαικη συνέλευση τότε όλα καλά, θα νικήσουμε σίγουρα! (πάντως δεν νομίζω πως δεν ακούγονται αυτές οι προτάσεις που λες, κάτι έχει πάρει τ αυτί μου ;)
Θα προσέχω, ευχαριστώ... θα πάω νωρίς νωρίς να πιάσω καλή θέση :Ρ
Και που 'σαι, τίποτα δεν θα γίνει, θα δεις, αν ο κόσμος είναι πολύς ούτε ρουθούνι δεν θα ανοίξει. (ελπίζω... :) )
Μας παίρνει να περιμένουμε επ' άπειρον? Θα τραβήξει τόσο πολύ? επίσης για το θέμα που με καίει, με την παρουσία συλλογικοτήτων τι λες; Δες και στο ποστ μου τι εννοώ.
Χα, ε επ' απειρον τσου :)))
Το είδα το ποστ σου, θα σχολιάσω εν καιρώ, όλα τα ψιλοδιάβασα, αλλα δεν ηθελα να τα ξεπεταξω...
Πάω τώρα, έχει πρωινό ξύπνημα αύριο...
Κι εγώ διάβασα."Να έρθουν τα άτομα απ΄τις συλλογικότητες.Αλλά να τα πουν σαν άτομα. Όχι ως συλλογικότητες." Κρυφτούλι θα παίξουμε ή παιχνίδια με τις λέξεις; ε?
Χθες στη λαϊκή συνέλευση στη γειτονιά, άκουσα κάποιον να λέει ότι σήμερα δεν αρκεί μόνο να αποκλείσουμε τη Βουλή, αλλά ότι θα πρέπει επίσης να μην καταναλώσουμε. Είχα καιρό να ακούσω κάτι τόσο δραστικό και καίριο.
Σφίζει από ζωή το κείμενό σου πάντως. :)
Ζήτω οι πλατείες!
ρε γαμώτο σε ξέρω τόσα χρόνια, τα κουβεντιάσαμε ξανά και ξανά, δεν συμφωνήσαμε ο.κ.... αλλά τόσο χαμηλά τον πύχη; δεν αλλάζει ο κόσμος με το να κατεβάζεις τις απαιτήσεις σου, μόνο με γκρίνια και ισοπέδωση. κρίμα... και κρίμα 2 φορές γιατί αναιρείς και την επιστημονικότητά σου.
ούτε στόχος,ούτε αίτημα για μια άλλη κοινωνία, ούτε επαναστατικό υποκείμενο, ούτε τίποτα, μόνο χύμα γκρίνια και μιζέρια. μόνο όχι και πλατεία, έτσι για να γουστάρουμε και να τους την πούμε. μέτα από την ψυχική ανάταση μιας τέτοιας απεργίας ήσουν ότι πιο απογοητευτικό μπορούσα να διαβάσω, νιώθω να ακυρώνεις τις δυνάμεις σου-όχι μόνο εσύ, απλά σε εσένα το λέω. να είσαι καλά εύχομαι
Λεωνίδας
@Ρενάτα, θα σου απάντησω, όχι τώρα όμως :)... (μόλις γύρισα κομμάτια, αυτή η επάφη με τα ματ με κουράζει τελικά χεχε!)
@Ρισκι,
κάπου είχα διαβάσει ότι κατεβαίνεις στην συν. Πετραλώνων; Ε μάλλον συνυπάρξαμε σήμερα κάπου εκεί στην Ρηγίλλης...
@θεορέμα
'Ολοι στις πλατείες!
@Λεωνίδα
Είσαι σίγουρος ότι διάβασες το από πάνω κείμενο;;; Την γκρίνια και την μιζέρια που ακριβώς την είδες στο κείμενο; Η άμεση δημοκρατία δεν είναι στόχος; Δεν είναι αίτημα για αλλαγή της κοινωνίας το να αλλάξει το πολίτευμα; Επίσης δεν ξερω αν είδες κάτω κάτω το κείμενο γράφει ότι είναι συμμετοχή σε αφιέρωμα με θέμα την "πλατεία".
Μια χαρά είμαι, και με ψυχική ανάταση γιατί τελικά δεν είναι η πορεία του ΠΑΜΕ που δημιούργησε τις πολιτικές εξελίξεις αλλά όλοι οι υπόλοιποι που κάθε μέρα είμαστε εκεί, που κάθε μέρα θα είμαστε εκεί και που σήμερα παρ'ολα τα χημικά ξαναγυρίσαμε στην πλατεία!
Μπορείς να βάλεις ακόμα περισότερα ερωτηματικά, δείνει και μια χαριτωμενιά (αν αυτό ήθελες) αλλά η απάντηση είναι πως ξέρω και τι διαβάζω και τι γράφω. πέρα από το εφαρμόσιμο του πράγματος (μεγάλη κουβέντα και την έχουμε εξαντλήσει νομίζω) , όχι η 'άμεση δημοκρατία' δεν είναι αίτημα αλλαγής της κοινωνίας ακριβώς γιατί δεν αγγίζει το κύριο-αυτό που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία, τη σχέση κατοχής με τα μέσα παραγωγής. η πολιτική,η άσκηση/διαχείρηση της εξουσίας είναι πάντα συνέπεια του ποιός έχει την εξουσία. θα μου απαντήσεις όλοι μαζί-ή τουλάχιστον όλοι πλην Λακεδαιμονίων(βλ. δογματικοί κομμουνιστές). σωστά; δεν θα πω άλλα απλά αναρρωτήσου ποιοί πριν από σένα διακύρηξαν το τέλος της πάλης των τάξεων, την κατάργηση των κομμάτων, το ομοιογενές των 'πολιτών' κλπ. Ισως σοκαριστείς.
και τέλος δεν σου είπα τίποτα για το ΠΑΜΕ αλλά βιάστηκες να πεις την ατάκα σου. αν ήσουν σήμερα στην πλατεία θα είδες πως οι εργάτες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν αυτοί που γέμισαν την πλατεία και όχι οι αμεσοδημοκράτες αγανακτησμένοι.
α)τελικά προτιμούν και εκτιμούν το ΠΑΜΕ;
β)δεν υπάρχουν εργάτες αναμεσά τους παρά μόνο νοικοκυραίοι μικρομεσαίοι;
γ)δεν απέργησαν καν; (στην πλατεία μάγκας, στο αφεντικό μαλάκας... δεν είναι δικό μου, σε τοίχο το διάβασα)
δ) κάτι άλλο που δεν περνά από το μυαλό μου;
πίστεψέ με τα ρωτάω με καλή θέληση, ούτε εγώ ούτε πολύ περισότερο το ΚΚΕ βλέπει τους αγανακτισμένους ως εχθρούς, το αντίθετο.
αλλά μην κατεβάζουμε τον πύχη για να τον περάσουμε πιο εύκολα, χάνει την αξία του. καληνύχτα και καλή συνέχεια σε σένα και την παρέα σου.
Ο ίδιος Λεωνίδας
Τα πολλέ ερωτηματικά στον γραπτό διαδικτυακό λόγο εκφράζουν μεγάλη απορία.
Η δική μου θεώρηση των πραγμάτων, είναι ότι αυτό που χαρακτιρίζει τον άνθρωπο και συνεπώς επεκτείνεται στις κοινωνίες στις οποίες συμμετέχει είναι η εγγενής τάση του προς την ελευθερία και όχι η σχέση κατοχής με τα παραγωγικά μέσα. Δεν είμαι οικονομική μονάδα και ποτέ δεν θα γίνω. Δεν είμαι εργάτρια και ποτέ δεν θα γίνω. Δεν θέλω το χρήμα ως αυτοσκοπό και μακάρι ούτε καν ως μέσο συναλλαγής. Είμαι άνθρωπος και σκοπός μου είναι να ορίζω εγώ και μόνον εγώ τις αποφάσεις και τις πράξεις στην ζωή μου. Επειδή δεν ζω μόνη μου - πως θα μπορούσα άλλωστε; - Τις αποφάσεις αυτες θα προτιμούσα να τις συναποφασίζω με άλλους. Επίσης, κόβω το κεφάλι μου, πως και οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου θα ήθελαν να κάνουν ό,τι "γουστάρουν". Κάποιοι το κάνουν. Κάποιοι άλλοι όχι. Αυτοί που δεν το κάνουν είναι αυτοί που συνήθως εξεγείρονται. Θέλω να καταλήξω με αυτό το χωρίς επιστημονικότητα σκεπτικό, ότι για να αποφασίσεις τι οικονομικό σύστημα θέλεις να ακολουθήσεις ως κοινωνία θα πρέπει ΠΡΩΤΑ απ' όλα να μπορείς να το αποφασίσεις. Και ως κοινωνία εννοούμε ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν κάποια χαρακτηριστικά που τους ενώνουν. Ε το μόνο σύστημα, κατά τη γνώμη μου πάντα, που αφήνει τους ανθρώπους μιας κοινωνίας ή τα μέλη μιας κοινότητας ή τους πολίτες μιας πόλης ή τον λαό να αποφάσισουν απο κοινού και όλοι μαζί (εμφατικός πλεονασμός) πως θα ζήσουν είναι η άμεση δημοκρατία.
Κανείς δεν απέκλεισε τους "Λακεδαιμονίους" (ωραίος ο παραλληλισμός αν και στην Σπάρτη το σύστημα που είχαν μπορεί να ήταν πολύ κοντινό στον σοσιαλισμό αλλά σίγουρα δεν το είχαν από οικονομοκεντρική θέωρηση) από πουθένα. Όμως οι "δογματικοί κομμουνιστές" την 3η ή 4η μέρα της συνέλευσης της πλατείας συντάγματος ναι μεν ήρθαν στην πλατεία (περί τα 3 άτομα) όχι όμως για να παρακολουθήσουν αλλά για να καταγράψουν ποιοι δικοί τους ήταν εκεί! Ελπίζω να μην σοκαρίστηκες...
Τέλος χτες στην πλατεία την είδα την πορεία του ΠΑΜΕ αλλά είδα ότι έφυγε κιόλας...
Υ.Γ. Πλάκα έχεις που έρχεσαι εδώ να μου "την πεις" που δεν είμαι κομμουνίστρια. Μ'αρέσει μ'αρέσει, να έρχεσαι :)
Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελείωσω.
δεν στην 'είπε' κανένας που δεν είσαι κομμουνίστρια, ξέρω τι είσαι και σίγουρα παραμένεις συνεπής.
ασυγχώρητη έλειψη επαναστατικότητας που το ΠΑΜΕ δεν πέταξε τις σημαίες και δεν αυτομαστιγώθηκε ζητώντας συγγνώμη που δεν έκατσε άλλες 10 ώρες/μέρες/μήνες/τέρμινα εκεί!!! ( αυτό στο γραπτό λόγο σημαίνει πως σοκαρίστηκα, περισότερο και από την αποκάλυψη για τους χαφιέδες του ΚΚΕ. σκέφτηκα να ανεβάσω και την σχετική σκηνή από την 'κόρη μου την σοσιαλίστρια' αλλά βαριέμαι να ψάχνω).
ναι το ξέρω πως γίνομαι ειρωνικός, αλλά την ουσία την αντιλαμβάνεσαι. απλά πέρνει και λίγο χρώμα η ψυχρή διαδικτυακή επικοινωνία έτσι.
για να το κλείνω από την πλευρά μου,επανέρχομαι στην αρχική μου παρατήρηση. διαθέτεις τεράστιες δυνατότητες, όχι μόνο εσύ, η πλειοψηφία αλλά τις χαραμίζεις.ακριβώς επειδή η όποια προτασή σου δεν πατά σε οικονομικούς όρους και σχέσεις παραγωγής-αυτά δηλαδή που πάντα ορίζουν και κινούν τις κοινωνίες- αλλά σε φαντασιακά ουρανοκατέβατα σχήματα.
το αποτέλεσμα θα είναι να μην μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα από τις όποιες επιτυχίες και αποτυχίες της δράσης σου-τη δική σου και όσων αντιλαμβάνονται την κοινωνία εξέλιξη με τέτοια στατικότητα.
και σε παρακαλώ αν απαντήσεις, μην το κάνεις με όρους: όλοι οι καλοί χωράμε, η φαντασία στην εξουσία, εμένα με χαρακτηρίζει μόνο ο εαυτός μου και δεν είμαι εξάρτημα( της μηχανής σας και ο γιος μου τ'ανταλλακτικό...). το ξέρουμε πως σε αδικούν.
αυτά τα -λέμε τώρα- ολίγα και επιφυλάσομαι για τα επόμενα ποστ σου. να προσέχεις τον εαυτό σου και τους συντρόφους σου-άραγε χρησιμοποιήτε αυτόν τον όρο;- γιατί φαίνεται πως αποφάσισαν να βγάλουν του χρήσιμους ηλίθιους στο παιχνίδι.
καλό καλοκαίρι
Λεωνίδας
Οι μαοτροτσκιστές προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι χρησιμοποιούν το κίνημα για να κρατήσουν τα κεκτημένα τους. Οι ρεφορμιστές προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι μαοτροτσκιστές χρησιμοποιούν το κίνημα για μια νέα οκτωβριανή επανάσταση. Οι συνιστώσες προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι απατημένοι ψηφοφόροι χρησιμοποιούν το κίνημα για να μην αλλάξει το βόλεμα τους. Οι απατημένοι ψηφοφόροι προσπαθούν να σε πείσουν ότι οι αντιεξουσιαστές χρησιμοποιούν το κίνημα για να διαλύσουν το κράτος.
Κλείσε τα αυτιά και μύρισε την πόλη αυτές τις μέρες, η κοινωνική αποστράτευση δεν έχει χώρο στα όνειρα μας. Η πλατεία δεν περιγράφεται, έχεις δίκιο...
Λεωνίδα,
λες "η 'άμεση δημοκρατία' δεν είναι αίτημα αλλαγής της κοινωνίας ακριβώς γιατί δεν αγγίζει το κύριο-αυτό που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία, τη σχέση κατοχής με τα μέσα παραγωγής."
και λες "η όποια προτασή σου δεν πατά σε οικονομικούς όρους και σχέσεις παραγωγής-αυτά δηλαδή που πάντα ορίζουν και κινούν τις κοινωνίες"
Θα ήθελα να ρωτήσω:
α) Αυτά τα "ρεαλιστικά δόγματα", τα οποία χρησιμοποιούν κατά κόρον τόσο οι ομοϊδεάτες σου, όσο και βέβαια και κυρίως οι αντίπαλοι τους του "φιλελευθερισμού" (ειδικά τη δεύτερη φράση), επιδέχονται αμφισβήτησης; Ή όχι; Θα μπορούσα δηλαδή να διαφωνώ εγώ και να θέλω να ορίσω την πράξη μου και τη ζωή μου με βάση άλλες νοηματοδοτήσεις του κόσμου, της Ιστορίας και του ανθρώπου; Θα μπορούσα ή μού το απαγορεύει κάποια αυθεντία; (Η μαρξική ας πούμε.)
β)Σε αντίθεση όμως με το παραμύθι του κάθε "ρεαλισμού", που λέει "έτσι είναι τα πράγματα, πάρτε το χαμπάρι. Ένα κι ένα κάνει δύο, τα μέσα παραγωγής, η παραγωγή, οι αγορές, η οικονομία, τα χρηματιστήρια, τα σπρεντ, τα σι-ντι-ες...", σε αντίθεση με μια δήθεν γνωστή και αναντίρρητη πραγματικότητα, απ' όποια πλευρά κι αν την προσεγγίζει η όποια ερμηνεία, σε αντίθεση με το "είναι έτσι όπως φαίνεται σε εμένα", υπάρχει ωστόσο και η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα η άγνωστη, η απροσδιόριστη, αυτή που αρνείται να παγώσει σε ένα μόνο ερμηνευτικό σχήμα, σε μία αλήθεια. Η πραγματικότητα των ανθρώπων.
Αν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, οι ζωντανοί, οι πραγματικοί, οι μη περιλαμβανόμενοι σε κάποια ιδεολογία, αυτοί που είναι πρώτα αυτός που είναι ο καθένας και ύστερα εργάτες-αγρότες-φοιτητές, αν αυτοί αποφασίσουν να ασκήσουν την πραγματική τους δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για την κοινή ζωή τους και να πράττουν όπως οι ίδιοι αποφάσισαν (αυτό είναι η Δημοκρατία), τότε πού είναι το πρόβλημα; Μήπως τούς λείπει κάτι, όπως ας πούμε η δική σου ιδεολογική δέσμευση "στην μοναδική αλήθεια" , και δεν μπορούν; Ή μήπως δεν πρέπει να συζητήσουν, να αποφασίσουν και να εφαρμόσουν άμεσα, από κοινού, και χωρίς προαπαιτούμενα ή διαμεσολαβήσεις, για τη δική τους τη ζωή ό,τι θέλουν; Και ποιος φόβος υπάρχει πάντα στους κομμουνιστές ή τους όποιους άλλους δήθεν κατόχους της αλήθειας και απαγορεύουν ή αντιστρατεύονται αυτή την επιδίωξη των ανθρώπων; Για ποιο λόγο να μη αποφασίζουμε από κοινού και ελεύθερα αυτό που θα πράξουμε; Ποιο λόγο έχει να φοβάται αυτός που ειλικρινά πιστεύει ότι "το κύριο - αυτό που χαρακτηρίζει κάθε κοινωνία - είναι η σχέση κατοχής των μέσων παραγωγής" ότι αυτό δεν θα το δουν ή ότι δεν θα αποφασίσουν έτσι οι άνθρωποι, αν λειτουργήσουν και πολιτευτούν με άμεση Δημοκρατία; Κι αν δεν το δουν, κι αν διαφωνήσουν, κι αν αποφασίσουν αλλιώς, ποιος σού εγγυάται ότι δεν έχουν δίκιο εκείνοι και όχι εσύ; Κι αν δεν έχουν δίκιο, ποιος έχει δίκιο να τους απαγορεύει αυτό που αποφάσισαν για τη ζωή τους; Είναι ελευθερία και ανθρώπινη ζωή να έρθω εγώ με το δικό μου "έτσι είναι τα πράγματα" και να σού απαγορεύσω το λάθος σου; Και νομίζεις ότι θα σε αφήσω; Ότι δεν θα αγωνιστώ; (Ξέρεις για χρόνια το κομμουνιστικό κόμμα μ' αυτή τη λογική ήταν απαγορευμένο και οι άνθρωποι που πίστευαν σ' αυτό μάτωναν, καταδιώκονταν και εκτελούνταν, επειδή "έκαναν λάθος")
Το μόνο αίτημα, που είναι κατ' αρχήν το μόνο νόμιμο, το μόνο θεμιτό, το μόνο δίκαιο, το μόνο εφικτό και πραγματικό, είναι το αίτημα για Ελευθερία. Γιατί μόνο αυτό το αίτημα μπορεί να αντιπαρατίθεται από μόνο του με όλα τα κατεστημένα, με όλες τις "προκατ" αλήθειες, με την Ανάγκη και με τη Δύναμη. Γιατί μόνο το αίτημα της Ελευθερίας μπορεί να αντιπαρατίθεται στην πραγματικότητα του Θανάτου.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια στο προηγούμενο)
Όλα τα άλλα, το τι είναι ελευθερία, το πώς και το γιατί, το έτσι και το αλλιώς, είναι συζητήσιμα. Αρκεί λοιπόν, να μπορούμε να τα συζητήσουμε. Και για να γίνει κάτι τέτοιο, ένα χρειαζόμαστε ισηγορία, ισοψηφία, ισοτιμία, ισονομία. Άμεση Δημοκρατία.
Εκεί μπορούμε να αποφασίζουμε τί θα κάνουμε και με τα μέσα παραγωγής.
Χωρίς αυτό όμως δεν μπορούμε κι αντί να βρούμε τη δικαιοσύνη θα παίρνουμε πάντα μια από ανελευθερία. Είτε καπιταλιστική, είτε σοβιετική, είτε και άλλη. Και θα τρέχουμε απελπισμένοι να ξεφύγουμε. Όπως οι άνθρωποι του ανατολικού μπλόκ από ναρκοπέδια, εκπαιδευμένα σκυλιά, Τείχη και συρματοπλέγματα, ΚαΓκεΜπε και Σιβηρίες. Όπως οι ταλαίπωροι άνθρωποι του τρίτου κόσμου από την πείνα, την αρρώστεια και τον σκέτο θάνατο. Όπως οι άνθρωποι του δυτικού κόσμου (η δύση είναι τεχνολάγνα και εργαλειακή, γι' αυτό δεν ψάχνει "από τί" να ξεφύγει αλλά "με τί")με ουσίες, ιδιωτικές απολαύσεις, καταναλωτισμούς, υγιεινισμούς, ταξίδια με συνταγή μικροαστού γιατρού και λάιφ-στάιλ περιοδικού, με πορνείες και ξεπουλήματα και συναλλαγές κάθε είδους, με το αυτοκίνητο, το καράβι, το αερόπλανο και το διαστημόπλοιο, με καριέρες και τραπεζικούς λογαριασμούς, με ανθρωποφαγία και απώλεια της ανθρώπινης ιδιότητάς μας. Με φύκια για μεταξωτές κορδέλες, με καθρεφτάκια για ιθαγενείς και με λοιπές δεισιδαιμονίες, όπως τέτοια είναι για τον δυτικό άνθρωπο δυστυχώς μεταξύ άλλων και ο σοσιαλιστικός παράδεισος όποιας κοπής. Διαλιέχτεεε...!
Γιάνος
Δημοσίευση σχολίου