Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

"Πολύ θέλει ο άνθρωπος... ;"

Τελικά το Δανία του ΝόΤου είναι εδώ ! “Ftoxia is all around us lalalalaaaaa”! Δεν βλέπω αντιδράσεις, μούδιασμα και αναμονή। Αναμονή άραγε για τι; Και τι να γίνει; «Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα» ακούγεται μια φωνή στο ραδιόφωνο μπλα μπλα μπλα. Κουβέντες παρηγοριάς, κουβέντες προπαγάνδας και κατευνασμού του θυμού.

Κι ύστερα λες θα πάω σε ένα πάρτυ, Σάββατο βράδυ… Συναντάς ανθρώπους αριστερών πεποιθήσεων κι εκεί που χαίρεσαι που βρίσκεις κάποιους να συμφωνείς κι ας μην είναι στο 100% δεν βλέπεις παρά την ίδια απογοήτευση που νιώθεις κι εσύ। Ζητάς μια χαραμάδα ελπίδας, μάταια όμως… Φεύγεις. Με προσοχή μεγάλη προχωράς προς τ’ αυτοκίνητο, είσαι σε κακόφημη περιοχή, Εξάρχεια ξέρεις τώρα. Μπαίνεις μέσα, αναρωτιέσαι «ποιον φοβάμαι άραγε;» και πριν προλάβεις να απαντήσεις έχεις κιόλας κλείσει τις ασφάλειες. Μπλέκεις σε κάτι στενά που σε βγάζουν στην πλατεία Εξαρχείων, κόσμος πολύς περπατάει ακόμα και στη μέση του δρόμου, φυσιολογικό για Σάββατο βράδυ, οδηγείς αργά κι έτσι προσέχεις δύο ματατζήδες στη γωνία του δρόμου. Στη θεά τους και μόνο σου έχει χαλάσει η διάθεση, αισθάνεσαι μια απειλή. Αλλά δεν φτάνει αυτό, στρίβοντας στο πρώτο στενό και πριν καλά καλά δεις τον δρόμο ακούς φωνές «τι γίνεται ρε συ;» αναρωτιέσαι κι η απάντηση έρχεται σαν χαστούκι από φάντασμα αφού δεν είναι κανείς συνοδηγός δίπλα σου, μια διμοιρία των ΜΑΤ έχει στριμώξει έναν νεαρό στην είσοδο πολυκατοικίας κάποιος φωνάζει «έλα εδώ ρε, φύγε από κει»… Τρεις η ώρα και τα ΜΑΤ έχουν όρεξη, τι να τους έκανε άραγε ένας μόνος του άνθρωπος; Γκαζώνεις και φεύγεις, κάτσε μην σε πάρει καμιά ξώφαλτση. Κι ύστερα αναρωτιέσαι «μα καλά είναι δυνατόν; Είναι χώρα αυτή που ζω;» Έχεις φτάσει Ακαδημίας ο μπροστινός ταξιτζής σε συνεφέρνει φρενάροντας απότομα για να πάρει κούρσα, στα πενήντα μέτρα ένας άλλος ταξιτζής θα χωθεί μες τη μούρη σου με το έτσι θέλω, φρενάρεις κορνάροντας αλλά «μπα, δεν βαριέσαι… εκτός από το φλάς θα του έχουν χαλάσει και τα αυτιά του μαλάκα». Συνεχίζεις. Μπροστά σου τώρα φαίνεται η Βουλή. Και τότε μια τρελή σκέψη σε κυριεύει. «Γιατί όχι;» ψιθυρίζεις, κολλάς το πόδι σου στο γκάζι με μανία, σαν να σκοτώνεις κατσαρίδα, το φανάρι στο βάθος πορτοκάλι, τώρα κόκκινο, όχι δεν σταματάς, διασχίζεις την Βασιλίσσης Σοφίας και σκας με δύναμη στην είσοδο της Βουλής. Το αμάξι αναφλέγεται και μέσα σε πέντε λεπτά ακούγεται η έκρηξη. Σκορπάς σε κομμάτια κι εσύ και το αυτοκίνητο, συναγερμοί βαράνε, τα γύρω δέντρα του πεζοδρομίου έχουν πάρει φωτιά. Δεν σε νοιάζει όμως πια… Κόσμος μαζεύεται, περιπολικά, πυροσβεστικά κι ασθενοφόρα καταφτάνουν, χαμός! Αρχίζεις να γελάς «χαχαχα» ήδη έχουν ειδοποιηθεί κανάλια και δημοσιογράφοι. Σκέφτεσαι τι θα ακολουθήσει, συνδέσεις με έντρομους δημοσιογράφους και έγκυρες πηγές που θα αρχίσουν να αναλύουν, «…όλα τα στοιχεία οδηγούν σε τρομοκρατική ενέργεια… η αντιτρομοκρατική έχει φτάσει και θα συλλέξει ότι απέμεινε από το αυτοκίνητο για να εξετάσουν τυχόν συμμετοχή σε άλλες τρομοκρατικές ενέργειες στο παρελθόν… για πρώτη φορά στη χώρα μας σημειώνεται τέτοιου τύπου ενέργεια…» κι ο ευφάνταστος δημοσιογράφος συνεχίζει με χαρακτηριστικό στόμφο τονίζοντας μία μία τις συλλαβές «κα μι κά ζι Όλια μου, κα μι κά ζι, το κτίριο που στεγάζεται η Δημοκρατία μας δέχτηκε απόψε επίθεση τύπου φανατικού μουτζαχεντιν». «Να πάρτη την πρώτη μούντζα, χαχαχα» σκέφτεσαι, πανηγύρι θα στηθεί από τα ΜΜΕ, η καλύτερη τους, λουκούμι τους ήρθε ποιο ΔΝΤ τώρα και βλακείες, θ’ αρχίσει η προπαγάνδα, ευκαιρία να λουφάξει ο νοικοκυραίος. Την άλλη μέρα αλλεπάλληλες συνδέσεις με το σημείο «να σε αυτό εδώ ακριβώς το σημείο προσέκρουσε το αυτοκίνητο… ευτυχώς που ήταν τόσο αργά το βράδυ γιατί όπως καταλαβαίνετε οποιαδήποτε άλλη ώρα που κυκλοφορεί τόσος κόσμος πόσα θύματα θα είχαμε θρηνήσει…» Ότι οποιαδήποτε άλλη ώρα δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό αφού ο δρόμος είναι γεμάτος αυτοκίνητα ούτε που θα τους περάσει από το μυαλό. Το αυτοκίνητο σίγουρα θα συνδεθεί με τον Επαναστατικό Αγώνα ή με τους Πυρήνες της Φωτιάς ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα. Ύστερα θα βγει νόμος που θα ποινικοποιήσει την κυκλοφορία χωρίς συνοδηγό και μετά τα μεσάνυχτα θα πρέπει να έχεις κάρτα εισόδου στο κέντρο της Αθήνας που θα αναγράφεται ο προορισμός σου και η ώρα αποχώρησης σου ώστε αν σου γίνει έλεγχος από την νέα ομάδα αστυνομικών με πατίνια «Αρχιμήδης» να μπορούν να καταλάβουν τι δουλειά έχεις να τριγυρνάς στον δρόμο. Μετά τα νέα μέτρα θα ακολουθήσει πορεία, το ένα κομμάτι της θα ξεκινήσει από την Ομόνοια με ευφάνταστα συνθήματα κατά των αυτοκινητοβιομηχανιών όπως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και το υπόλοιπο κομμάτι της πορείας από το Μουσείο με μπλόκα από όλα τα κόμματα και συνδικάτα, μαζί και οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές που θα σκορπίσουν ανάμεσα τους φωνάζοντας «λευτεριά, λευτεριά στους καμικάζι».

Όλα θα κυλήσουν τόσο προβλέψιμα δηλαδή αλλά εσύ θα γελάς, θα γελάς που του ξεγέλασες όλους, θα γελάς με την σαπίλα του συστήματος, θα γελάς που ξέφυγες από όλα αυτά, θα γελάς...

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Θύμα της κρίσης

-Μαρίνα, φώναξε τον Αναστόπουλο να έρθει στο γραφείο μου.
-Ορέστη ; Καλημέρα, σε ζήτησε ο διευθυντής προσωπικού.
-Καλημέρα. Οκ θα πάω.

«Ωχ», σκέφτηκε, «ο προσωπάρχης με καλεί, δεν είναι για καλό» κι αμέσως χαμογέλασε με τη σκέψη του, ο Κώστας έγινε ξαφνικά προσωπάρχης κι ο ίδιος από Ορέστης σίγουρα θα είχε γίνει Αναστόπουλος στα μάτια του Κώστα-προσωπάρχη. Κώστα τον έλεγε ναι ύστερα από δική του απαίτηση, όπως και όλων των διευθυντών και προϊστάμενων, για να υπάρχει ένα φιλικό κλίμα κι όχι ψυχρές συναδελφικές σχέσεις. Η παράξενη σκέψη για την σημειολογική αλλαγή των λέξεων δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Όταν άνοιξε την πόρτα του διευθυντή προσωπικού καλώς ορίστηκε ως κύριος Αναστόπουλος. Εντάξει, το πράγμα ήταν «φως φανάρι», άλλωστε στο γραφείο βρισκόταν κι ο διευθυντής Προετοιμασίας Πωλήσεων, που υπαγόταν το δικό του τμήμα, το τμήμα Διαγωνισμών.

-Σας ακούω.
-Όπως καταλαβαίνεις δεν είναι ευχάριστα τα νέα, αλλά η οικονομική κρίση βλέπεις δεν αφήνει κανέναν απ’ έξω. Ακόμα και μια εταιρεία κορυφής στον κλάδο της.
Η «μετάλλαξη» του σε ερυθρόδερμο έγινε σχεδόν ακαριαία στο άκουσμα της «οικονομικής κρίσης». Δεν πρέπει να είχε κοκκινίσει περισσότερο στην ζωή του. Ένιωθε το αίμα στις φλέβες του να χτυπάει με δύναμη στα τοιχώματα και να χοχλάζει, η θερμοκρασία του πρέπει να είχε ξεπεράσει τους χίλιους βαθμούς, αν άνοιγε το στόμα του θα έβγαινε λάβα. Η σκέψη του πήρε φωτιά «ποια οικονομική κρίση γαμώ την τρέλα μου, γαμώ, πνιγόμαστε στην δουλειά και περιμένουμε και το ΕΣΠΑ. Πριν ένα μήνα στο meeting όλου του τμήματος μας είπαν πως πάμε καλά και να μην ανησυχούμε κα τώρα μου λένε θύμα της κρίσης ;» Παρ’ όλα αυτά κράτησε την ψυχραιμία του.

-Δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε την εταιρεία, παρ ‘όλο που εξακολουθούμε να πνιγόμαστε στην δουλειά και οι διαγωνισμοί να τρέχουν. Θα προτιμούσα να μου λέγατε τον πραγματικό λόγο, να ξέρω. Δικαιούμαι νομίζω να ξέρω γιατί απολύομαι
- Κοίταξε να δεις, μπορεί τώρα να σου φαίνεται πως έχουμε δουλειά αλλά αργότερα δεν θα είναι έτσι και είναι πολιτική της εταιρείας να λάβει τα μέτρα της.
-Δηλαδή ο δικός μου μισθός είναι που βαραίνει την εταιρεία κι αν φύγω θα είναι όλα καλά ;
-Είσαι μικρός και δεν μπορείς να καταλάβεις.
-Δεν είμαι και τόσο μικρός, κοντεύω τα τριάντα ξέρετε
-Α, δεν σου φαίνεται σε έκανα για είκοσι πέντε
«Θα τον σκοτώσω τον τύπο δεν μου γλιτώνει, με ειρωνεύεται κιόλας ο μαλάκας…» σκέφτηκε αλλά δεν πρόλαβε να μιλήσει. Είχε έρθει η σειρά του Περικλή να μιλήσει, του Περικλή διευθυντή Προετοιμασίας Πωλήσεων που ήταν «φιλάρακι» με τον Ορέστη, του Περικλή που ερχόταν στο γραφείο του κι έκαναν πλάκα, του Περικλή που ήταν πάντα τόσο φιλικός με τους συναδέλφους-υφισταμένους του.
-Ξέρω πως δεν μας καταλαβαίνεις τώρα Ορέστη. Δεν θέλω όμως, εγώ προσωπικά σαν Περικλής, να φύγεις με κακές εντυπώσεις. Θέλω να ξέρεις πως στην δουλειά σου ήσουν πάντοτε συνεπής κι όταν χρειάστηκε να κάτσεις παραπάνω ώρες το έκανες χωρίς διαμαρτυρίες κι ό,τι χρειαζόταν για την δουλειά το έφερνες σε πέρας χωρίς προβλήματα. Και ήσουν και ευχάριστος με τους συναδέλφους και πάντα χαμογελαστός
-Και είπατε να μου το κόψετε αυτό το χαμόγελο ε;, είπε πικρά
-Είσαι νέος χωρίς υποχρεώσεις μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά
«Ρε θα φάει ξύλο» σκέφτηκε,
-Δηλαδή αν είχα οικογένεια δεν θα με διώχνατε;
-Όλα παίζουν τον ρόλο τους
-Προσβάλλεις την αξιοπρέπεια μου! Δηλαδή άνευ οικογενείας δεν είμαι άνθρωπος, δεν έχω ανάγκες. Πολύ το συζητήσαμε όμως, ξέρετε, και σηκώθηκε να φύγει συμπληρώνοντας
-Αφού είμαι φύρα για την εταιρεία…
-Καλή τύχη σου εύχομαι, είπε ο προσωπάρχης και έκανε να του δώσει το χέρι του για χειραψία
-Να ‘σαι καλά, είπε ο Ορέστης χωρίς χειραψία και με τη σκέψη «αϊ στο διάολο καραγκιόζη που θες και χειραψία»

Βγήκε έξω. Δεν ήξερε να κλάψει που ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση έχασε τι δουλειά του ή να γελάσει με τους καραγκιόζηδες; Και βέβαια το γιατί απολύθηκε δεν του το είπαν, φυσικά δεν είχε πιστέψει όλες αυτές τις μπούρδες για οικονομική κρίση, το ήξερε καλά πως η εταιρεία δεν είχε πρόβλημα όσο καλά το ήξεραν κι αυτοί που μέχρι πριν λίγα λεπτά ήταν προϊστάμενοι του.

--------------------------------

Ο Ορέστης απολύθηκε χωρίς να έχει ενημερωθεί ο προϊστάμενος του τμήματος του, που υπάγεται στην διεύθυνση του Περικλή όπως επίσης κι ο γενικός διευθυντής επιχειρηματικής μονάδας στον οποίο υπάγεται ο Περικλής. Κοινώς ο Ορέστης έπεσε θύμα όχι της κρίσης αλλά της επιθυμίας κάποιου ή κάποιων να ανέλθουν επαγγελματικά επιδεικνύοντας την επιρροή και την εξουσία τους. Ο νόμος της αγοράς, θα πει κάποιος. Τι κι αν άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, τι κι αν αξιοπρέπειες τσαλακώνονται…Το σύστημα να ‘ναι καλά !

---------------------------------

Όταν το παραπάνω γίνει περιστατικό άνω του ενός σε κάθε οικογένεια, ίσως τότε να καταλάβουμε ποιοι και γιατί μας δουλεύουν… Ίσως τότε να καταλάβουμε τι είναι ο καπιταλισμός… Γιατί απ’ ότι φαίνεται λίγα έχουν γίνει μέχρι στιγμής…


Αφιερωμένο
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις είναι πραγματική !

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Στο ίδιο έργο θεατές...

Αφόυ πέρασε το Πάσχα και το κλίμα κατάνυξης για την Ανάσταση φούντωσαν και πάλι τα σενάρια περί χρεωκόπιας της χώρας, και να τα ρεπορτάζ και να οι ανταποκρίσεις. Και να τα σπρεντς (spreads) κοντά στο 7% και να τα περί επιστροφής στην μίζερη δραχμούλα. Κι εκεί που όλα είχαν σχεδόν τελείωσει να το θαύμα της ανάστασης, τα σπρεντς έπεσαν κάτω από το 5%. Εντάξει έγινε λίγο καθυστερημένα αλλά δεν πειράζει ας είμαστε επιεικείς. Μιρακολο ! Βοήθησε βέβαια λίγο και η φήμη ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης από Ε.Ε και Δ.Ν.Τ.

Αφού λοιπόν μπήκαν όλα σε τάξη, μετά από αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, μας σκάνε και το παραμύθι, η κυβέρνηση από βδομάδα προχωράει στο πρόγραμμα αποκρατικοποίησης. Ο.Σ.Ε., δημόσια εταιρεία φυσικού αερίου, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, καζίνα, ΛΑΡΚΟ κ.α.

(Προσοχή η παράγραφος που ακολουθεί αντενδείκνυται σε όσους έχουν τάσεις "σπάω την οθόνη άμα τσαντιστώ" - η γραφίδα μου έχει μεταμορφωθεί στην «γραφίδα» του Μπάμπη Παπαδημητρίου !)

Πολύ καλά θα κάνει ! Δεν νοείται σύγχρονη χώρα και μάλιστα της ευρωπαϊκής ένωσης να έχει ακόμα κρατικές επιχειρήσεις. Μα που ζούμε πια ; Στον Μεσαίωνα ; Επιτέλους, να μπει μία τάξη στα οικονομικά του κράτους. Να σταματήσει επιτέλους αυτό το μπάχαλο του κρατικού μηχανισμού. Άλλωστε όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ιδιωτικός τομέας. Γιατί ο ιδιωτικός τομέας είναι αλλιώς. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι τίμια. Θα βάλει τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις τους, μισθοί των 700 ευρώ και ίσως και χαμηλότεροι γιατί, επιτέλους, οι εποχές είναι δύσκολες. Ας μην είμαστε αχάριστοι. Αρκεί να έχουμε τη δουλειά μας, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες και περιττές πολυτέλειες. Επιπλέον, πρέπει να ευγνωμονούμε τις αγορές γιατί η κρίση θα ξεσκαρτάρει τις επιχειρήσεις που δεν είναι ανταγωνιστικές. Οι μικρομεσαίοι θα φύγουν. Να πάνε σπίτια τους ! Αν δεν είναι άξιοι να πετύχουν, ναι, να πάνε σπίτια τους. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχουν ακόμα κάποιοι επενδυτές να αγοράσουν τις ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις μας. Μα τι καλοί αυτοί οι επενδυτές ! Πρέπει να μπει ένα τέλος στην ασυδοσία του δημοσίου. Ο μόνος δρόμος για αυτό είναι η αποκρατικοποιήσεις. Είναι μονόδρομος.

Παράλογο ;

Υπάρχει βάση στην αποκρατικοποίηση ναι, θα μειωθεί η ανάγκη για δανεισμό. Πόσο ; Κατά 2,5 δισεκατομμύρια. Όσο και η αξία των 6 γαλλικών φρεγατών ! Λεπτομέρειες… Η ανεργία όμως που θα δημιουργηθεί δεν θα είναι και τόσο λεπτομέρεια, οπότε…

Παράλογο ;

Δεν απαντάει !

Που είναι το παράλογο, ότι την κρίση του καπιταλισμού την διορθώνουμε με ακόμα πιο άγριο καπιταλισμό ;

Που είναι το παράλογο ότι ξαφνικά όλα τα ΜΜΕ στηρίζουν ό,τι πιο αντιλαϊκό κυκλοφορεί σε μέτρα τον τελευταίο καιρό ;

Που είναι το παράλογο ότι βλέπουμε να μας κοροιδευουν και δεν αντιδρούμε ; Ότι ξαφνικα από τον σοσιαλισμό και την αριστερή νοοτροπία βρεθήκαμε στον άκρατο φιλελευθερισμό ;

Που είναι το παράλογο την τρέλα μου μέσα ;

Μήπως τελικά ζω σε παράλληλο σύμπαν ;

Μήπως ο Γιωργάκης είναι εξωγήινος ;

Μήπως αρπάξω καμιά πέτρα, φωτιά και τσεκούρι κι όποιον πάρει ο χάρος ;

Μήπως λέω ;

ΜΗΠΩΣ ;

।youtube.com/v/dZGOXRy05Is&hl=en_US&fs=1&rel=0">


।youtube.com/v/egwEA6R8p3c&hl=en_US&fs=1&rel=0">


।youtube.com/v/6UxpvPQk9hQ&hl=en_US&fs=1&rel=0">




Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Collateral Murder

Έγκλημα πολέμου ή δολοφονία εν ψυχρώ ;
Θύμαστε πριν λίγα χρόνια που είχαν σκοτωθεί δύο δημοσιογράφοι του πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερς (Reuters), νόμιζω πως είχαν πει ότι έιχαν σκοτωθεί απο Ιρακινούς αντάρτες। Για δείτε τελικά ποιοι ήταν αυτοί οι "αντάρτες" και πόσο οπλισμένοι ήταν οι δημοσιογράφοι καθώς και όσοι ήταν κοντά τους εκείνη τη στιγμή αλλά και όσοι προσπάθησαν να βοηθήσουν τους τραυματίες. Περισσότερα εδώ.