Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Το Κτήνος δεν χορταίνει ποτέ !

Άνθρωπος : δίποδο θηλαστικό παμφάγο με δυνατότητα μετατροπής του σε τετράποδο σαρκοβόρο. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται μόνον σωστή πολιτική.

Άνθρωπος : έλλογο όν με δυνατότητα μετατροπής σε ανεγκέφαλο οργανισμό. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται μόνον σωστή ενημέρωση.

Άνθρωπος : έμψυχος οργανισμός με δυνατότητα μετατροπής σε αναλώσιμο είδος. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται μόνον σωστός μηχανισμός εξουσίας.

Άνθρωπος : είδος με επιτεύγματα υψηλής πνευματικής δημιουργίας με δυνατότητα μετατροπής σε καταναλωτικό μονοκύτταρο οργανισμό. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται μόνο σωστό οικονομικό σύστημα.

-------------------------------

Αυτό το Κτήνος μοιάζει να μην χορταίνει με τίποτα. Τρέφεται με ανθρώπινη σάρκα. Όταν δεν βρίσκει θύματα τρέφεται με όρο προπαγάνδας τον λεγόμενο και ΜΜΕ. Ο ορός αυτός περιέχει συμπυκνωμένη φαιά ουσία που απομυζά από τους ανυποψίαστους πολίτες. Όσοι περισσότεροι βλέπουν τηλεόραση, όσοι περισσότεροι διαβάζουν εφημερίδες και ακούνε ραδιόφωνο, τόσο περισσότερες δυνάμεις συγκεντρώνει το Κτήνος ώστε να παραμείνει ζωντανό μέχρι να βρει το επόμενο θύμα του.

Όμως εσύ ανυποψίαστε πολίτη, φυλάξου ! Κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου (αν δεν έχει ήδη έρθει). Τότε θα πονέσεις, τότε θα κλάψεις, τότε θα ματώσεις.
Μέχρι τότε μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Μέχρι τότε μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις την δουλειά σου για να τα βγάλεις πέρα, με δυσκολία μεν, αλλά θα τα καταφέρεις ναι. Μέχρι τότε μπορείς να απολαμβάνεις την πλάσμα τηλεόρασή σου με το νέο ψηφιακό σήμα Digea. Μέχρι τότε μπορείς να συνεχίσεις να στηρίζεις αυτό το σύστημα αφού δεν κάθισες ποτέ να σκεφτείς αν υπάρχει άλλο.
Δεν πειράζει όμως, ξέρεις γιατί ; Γιατί κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά σου…

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Propaganda non stop ή όχι άλλο κάρβουνο

Σίγουρα ότι ήρθε καλοκαίρι είναι σχέδιο του συστήματος. Έχουμε χαλαρώσει, η ζέστη μας κάνει να βαριόμαστε ακόμα και να γκρινιάξουμε, οι συναυλίες πολλές και καλές, οι παραλίες επίσης. Μοχίτα και μαργαρίτες μας καλούν σε γλυκές καλοκαιρινές βραδιές. Ποιος νοιάζεται μωρέ τώρα για εργασιακά, ασφαλιστικά, φορολογίες, ΔΝΤ και τρόικες... Δε βαριέσαι μωρέ ! Εσύ που θα πας διακοπές ; Ακόμα να κανονίσεις ; Ε καλά δεν πειράζει φέτος έχει κρίση κάπου θα βρούμε να «κλείσουμε». Κι ύστερα πάλι έξω γιατί η ζέστη στην Αθήνα δεν αντέχεται, ένα χαλαρό ποτάκι, μπανάκι στη θαλασσίτσα, σαγιονάρα, σαλβάρι, βερμουδίτσα…

Εκεί μέσα όμως στην ΤιΒι η προπαγάνδα καλά κρατεί ! Ο Λοβέρδος πάλι κλαψουρίζει σε κάποιο κανάλι, «αχ καλέ δεν τα θέλω τα μέτρα αλλά τι να κάνω κι εγώ, ένας απλός υπάλληλος είμαι», ο ΓΑΠ γυρνάει σε διάφορα ξένα ΜΜΕ και σε άπταιστα αμερικάνικα αναλύει (τρόπος του λέγειν) πόσο άσχημα είναι τα πράγματα αλλά έχουμε τόσο καλό performance μέχρι στιγμής που θα τα καταφέρουμε, ο Pretender αναλύει σε άρθρα πόσο κακιά είναι η Μερκελ που δεν στηρίζει το ευρώ, ο Πορτοσάλτε ωρύεται για τα κακά λαμόγια που έστηναν κομπίνες σε βάρος του Δημοσίου Χρήματος, ενώ ο Παπαδημητρίου βρήκε τη ρίζα του προβλήματος : ο δημόσιος υπάλληλος (τι άλλο;). Πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο δηλαδή.

Κι εμείς ; Εμείς τι κάνουμε τώρα ; Ποιο είναι το σχέδιο βρε παιδιά ; Τίποτα ; Αναβολή λόγω θέρους ; Κλειστά λόγω διακοπών ; Ή μήπως απλώς περιμένουμε την αφορμή ; Περιμένουμε την τελευταία πράξη του δράματος κι ύστερα θα σηκωθούμε από τις θέσεις μας ;

Χθες είδα κάποιον να ψάχνει σε κάδο σκουπιδιών, απ’ αυτούς τους μικρούς που είναι πάνω στις κολώνες, βρήκε κάποιο σακουλάκι από τυρόπιττα που είχε κάποιο υπόλοιπο μέσα, το πήρε, το έφαγε. Και τι να κάνεις ; Τι μπορείς να κάνεις ;



Πολύ καλή η εμφάνιση της Μόνικας στον Λυκαβηττό, τα δώσε όλα και ταξίδεψε το κοινό σε μέρη ομορφιάς και γαλήνης.

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Μέθεξη

Ηρώδειο. Βράδυ. Ησυχία.

Φώτα στη σκηνή, πέντε μουσικοί κι ένας ψαρομάλλης στην σκηνή που πλησιάζει στο μικρόφωνο, με το χέρι του κάνει νόημα, τα όργανα να παραμείνουν βουβά, μια φωνή που δεν είναι φωνή αλλά ψυχής λαλιά ψιθυρίζει «θα ανεβώ στον ουρανό, να ρωτήξω τον Θεό…», το κοινό παραδίνεται σε μια μοναδική ένωση «που ‘σαι πετροπέρδικα μου, που ‘σαι πετροπέρδικα μου…». Ήταν εκείνη τη στιγμή που άκουσα τους αρχαίους βράχους να τραγουδούν, άκουσα χιλιάδες φωνές αιώνων να ενώνονται με το σήμερα και να ψέλνουν ό,τι πιο μελωδικό έχω ακούσει. Μια χορωδία που θα τη ζήλευε και ο πιο απαιτητικός μαέστρος. Μια μελωδία χάδι, μια μελωδία εξομολόγηση, μια μελωδία ρυάκι.

Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λέξεις. Πώς να περιγράψεις όταν όλα γύρω σου είναι τόσο γαλήνια, όταν κρυώνεις αλλά το μέσα σου βράζει, όταν γελάς από χαρά αλλά τα μάτια σου βουρκώνουν από λύπη, όταν κλείνεις τα μάτια, απλώνεις τα χέρια και ενώνεσαι με χιλιάδες αγνώστους ;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που πατούν στη γη αλλά δεν τους αγγίζει, είναι κάποιοι άνθρωποι που κατοικούν στον ουρανό, είναι κάποιοι άνθρωποι που συνομιλούν με τον Θεό… Ένας από αυτούς είναι και ο Ψαραντώνης. Ένας άνθρωπος θηρίο με φωνή που δεν βγαίνει από το στόμα αλλά από τα πιο βαθιά πηγάδια της ψυχής, του έρωτα, της αγάπης, του πόνου.