Με τη βροχή καλύτερα...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου. Ταμπούρια. 1^ο Θεμιστόκλειο Φεστιβάλ. Θεμιστόκλειο Στάδιο. Εισιτήριο 18,00 ευρώ. Έναρξη 18:00. Λήξη 24:00. Lexicon Project, Imam Baildi, Παύλος Παυλίδης, Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Ένα αμφιλεγόμενο Φεστιβάλ που κανείς δεν ήξερε τον διοργανωτή, υπο την αιγίδα του Δήμου Πειραιά, το εισιτήριο ακριβό κι ο χώρος τίποτα το σπουδαίο, ένα γήπεδο λίγο μεγαλύτερο από το προαύλιο του σχολείου μου. Οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για την διοργάνωση με μαύρες μπλούζες και μαύρα γυαλιά σε κοιτούσαν λες κι ήσουν τουλάχιστον ύποπτος για φόνο. Λες και έμπαινες να ακούσεις τον Van Buuren ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον! Κάγκελα και 5 (!) άτομα έφραζαν την είσοδο λες και δεν αρκούσε ένας απλός υπεύθυνος εισιτηρίων. Και σαν μην έφταναν αυτά κάποια στιγμή μια ομάδα γύρω στα 30 άτομα κρέμασε στα κάγκελα ένα πανό που έλεγε να δοθεί το στάδιο στους δημότες και όχι στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και στους δηθεν ευαισθητους καλλιτεχνες!

Το πρόγραμμα των Lexicon σχεδόν διακόπηκε λόγω επικείμενης κακοκαιρίας αφήνοντάς τους μόνο για μισή ώρα. Ο κόσμος δεν ήταν ακόμα πολύς, τα «ηχηρά» ονόματα ακολουθούσαν. Οι επόμενοι βγήκαν με αρκετή καθυστέρηση, είχε ήδη αρχίσει να ψιχαλίζει. Οι Ιμάμ έκαναν κέφι αν κι ο περφορμερ τους (πιο πολύ έτσι θα τον χαρακτήριζα παρά τραγουδιστή) επιεικώς μας έπρηξε με τα «clap your hands» και «say yooo» και μάλιστα σε ένα κοινό που δεν ανταποκρινόταν.

Κι ύστερα… Ύστερα η βροχή δυνάμωσε κι ο Παυλίδης βγήκε κι η εικόνα ήταν τόσο «για να είναι»… Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί…

Τα πάντα έσβησαν κι ήταν μόνο η βροχή και η μουσική… Νότες και σταγόνες… Τα χέρια άπλωσαν… Τα μάτια έκλεισαν… Όλα ξεπλύθηκαν…

Κι όταν βγήκε ο Θανάσης εκεί πια ήσουν «αλλού»…

Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται

Είμαι ό,τι δεν έζησα

Είμαι η βροχή που θα ‘ρθει

Να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί

Ο Θανάσης που βγήκε και είπε «Θα σας κρατήσω συντροφιά» χωρίς όργανα με μια κιθάρα και μια ομπρέλα κι ο κόσμος τον αποθέωσε…

Τι υπέροχη μουσική και στίχους που ‘χει γράψει αυτός ο άνθρωπος!

Υ.Γ.1 Κάτι τέτοιες μικρές στιγμές που τις ξεχνάς αμέσως μετά, σου δίνουν δύναμη.

Υ.Γ.2 Μερικά «ευχαριστώ» ξεχνάς να τα πεις όταν πρέπει κι ίσως να μοιάζουν παράταιρα μετά. Δεν πειράζει, πες το κι ό,τι γίνει…

Υ.Γ.3 Ίσως λα βίτα ε μπέλα μπορεί να είναι γλυκιά…

Υ.Γ.4 Αν και χαλάει την ρομαντική διάθεση του ποστ, θα το βάλω γιατί το βρήκα και ΕΛιώσα από τα γΕΛια!!!! Χαχαχαχα! (κλικ στο ΕΛ ντεεεεε!)

Propaganda non stop ή όχι άλλο κάρβουνο

Σίγουρα ότι ήρθε καλοκαίρι είναι σχέδιο του συστήματος. Έχουμε χαλαρώσει, η ζέστη μας κάνει να βαριόμαστε ακόμα και να γκρινιάξουμε, οι συναυλίες πολλές και καλές, οι παραλίες επίσης. Μοχίτα και μαργαρίτες μας καλούν σε γλυκές καλοκαιρινές βραδιές. Ποιος νοιάζεται μωρέ τώρα για εργασιακά, ασφαλιστικά, φορολογίες, ΔΝΤ και τρόικες... Δε βαριέσαι μωρέ ! Εσύ που θα πας διακοπές ; Ακόμα να κανονίσεις ; Ε καλά δεν πειράζει φέτος έχει κρίση κάπου θα βρούμε να «κλείσουμε». Κι ύστερα πάλι έξω γιατί η ζέστη στην Αθήνα δεν αντέχεται, ένα χαλαρό ποτάκι, μπανάκι στη θαλασσίτσα, σαγιονάρα, σαλβάρι, βερμουδίτσα…

Εκεί μέσα όμως στην ΤιΒι η προπαγάνδα καλά κρατεί ! Ο Λοβέρδος πάλι κλαψουρίζει σε κάποιο κανάλι, «αχ καλέ δεν τα θέλω τα μέτρα αλλά τι να κάνω κι εγώ, ένας απλός υπάλληλος είμαι», ο ΓΑΠ γυρνάει σε διάφορα ξένα ΜΜΕ και σε άπταιστα αμερικάνικα αναλύει (τρόπος του λέγειν) πόσο άσχημα είναι τα πράγματα αλλά έχουμε τόσο καλό performance μέχρι στιγμής που θα τα καταφέρουμε, ο Pretender αναλύει σε άρθρα πόσο κακιά είναι η Μερκελ που δεν στηρίζει το ευρώ, ο Πορτοσάλτε ωρύεται για τα κακά λαμόγια που έστηναν κομπίνες σε βάρος του Δημοσίου Χρήματος, ενώ ο Παπαδημητρίου βρήκε τη ρίζα του προβλήματος : ο δημόσιος υπάλληλος (τι άλλο;). Πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο δηλαδή.

Κι εμείς ; Εμείς τι κάνουμε τώρα ; Ποιο είναι το σχέδιο βρε παιδιά ; Τίποτα ; Αναβολή λόγω θέρους ; Κλειστά λόγω διακοπών ; Ή μήπως απλώς περιμένουμε την αφορμή ; Περιμένουμε την τελευταία πράξη του δράματος κι ύστερα θα σηκωθούμε από τις θέσεις μας ;

Χθες είδα κάποιον να ψάχνει σε κάδο σκουπιδιών, απ’ αυτούς τους μικρούς που είναι πάνω στις κολώνες, βρήκε κάποιο σακουλάκι από τυρόπιττα που είχε κάποιο υπόλοιπο μέσα, το πήρε, το έφαγε. Και τι να κάνεις ; Τι μπορείς να κάνεις ;



Πολύ καλή η εμφάνιση της Μόνικας στον Λυκαβηττό, τα δώσε όλα και ταξίδεψε το κοινό σε μέρη ομορφιάς και γαλήνης.

Μέθεξη

Ηρώδειο. Βράδυ. Ησυχία.

Φώτα στη σκηνή, πέντε μουσικοί κι ένας ψαρομάλλης στην σκηνή που πλησιάζει στο μικρόφωνο, με το χέρι του κάνει νόημα, τα όργανα να παραμείνουν βουβά, μια φωνή που δεν είναι φωνή αλλά ψυχής λαλιά ψιθυρίζει «θα ανεβώ στον ουρανό, να ρωτήξω τον Θεό…», το κοινό παραδίνεται σε μια μοναδική ένωση «που ‘σαι πετροπέρδικα μου, που ‘σαι πετροπέρδικα μου…». Ήταν εκείνη τη στιγμή που άκουσα τους αρχαίους βράχους να τραγουδούν, άκουσα χιλιάδες φωνές αιώνων να ενώνονται με το σήμερα και να ψέλνουν ό,τι πιο μελωδικό έχω ακούσει. Μια χορωδία που θα τη ζήλευε και ο πιο απαιτητικός μαέστρος. Μια μελωδία χάδι, μια μελωδία εξομολόγηση, μια μελωδία ρυάκι.

Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λέξεις. Πώς να περιγράψεις όταν όλα γύρω σου είναι τόσο γαλήνια, όταν κρυώνεις αλλά το μέσα σου βράζει, όταν γελάς από χαρά αλλά τα μάτια σου βουρκώνουν από λύπη, όταν κλείνεις τα μάτια, απλώνεις τα χέρια και ενώνεσαι με χιλιάδες αγνώστους ;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που πατούν στη γη αλλά δεν τους αγγίζει, είναι κάποιοι άνθρωποι που κατοικούν στον ουρανό, είναι κάποιοι άνθρωποι που συνομιλούν με τον Θεό… Ένας από αυτούς είναι και ο Ψαραντώνης. Ένας άνθρωπος θηρίο με φωνή που δεν βγαίνει από το στόμα αλλά από τα πιο βαθιά πηγάδια της ψυχής, του έρωτα, της αγάπης, του πόνου.

Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες

Δεν είχα ξαναπάει σε συναυλία του, ούτε τον καιρό που υπήρχαν οι Τρύπες και πέρα από κάποια γνωστά κομμάτια του τα υπόλοιπα μου ήταν εντελώς άγνωστα κι όμως δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό. Πως θα μπορούσα με τέτοια μουσική πανδαισία ! Μια ορχήστρα από 2 βιολιά (το ένα ηλεκτρικό, αν δεν κάνω λάθος), ένα βιολοντσέλο, ένα κοντραμπάσο (και τα 2 ηλεκτρικά), ένα σαξόφωνο (αρκετά μεγάλο εντελώς ταιριαστό με τον εύσωμο κάτοχο του, τον λεγόμενο από το κοινό αρκούδο), μία τρομπέτα, ένα τρομπόνι, μία ακουστική και μία ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπαγλαμαδάκι, τουμπερλέκι, ντραμς και μία χορωδία πέντε γυναικών, ήταν οι Επισκέπτες που συνόδευαν τον Αγγελάκα. Η μουσική της ορχήστρας ήταν κάτι το εκπληκτικό ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με μία ροκ συναυλία, όπου συνήθως επικρατούν ήχοι ηλεκτρικής κιθάρας. Η πολυφωνία των μουσικών οργάνων ήταν εφάμιλλη συμφωνικής ορχήστρας.

Στίχος και μουσική σου έδιναν την εντύπωση πως είχαν γεννηθεί ταυτόχρονα και το ένα ήταν προέκταση του άλλο. Κλείνοντας τα μάτια την ώρα που ακουγόταν το τραγούδι «Μέσα μου ο αέρας που φυσά» άκουγες τον ίδιο τον αέρα.



Μουσικές μελωδίες άλλοτε με κρητικές ρίζες και άλλοτε με ηπειρώτικη πολυφωνία. Το ανορθόδοξο παίξιμο των οργάνων (το βιολί γινόταν κιθάρα κ.α.) αφήναν να βγουν μουσικές «περίεργες», λες κι ήταν βγαλμένες από κάποιο ινδιάνικο τελετουργικό που μαζί με τις κραυγές του τραγουδιστή συμπλήρωναν μια ιδιότυπη μέθεξη.

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το όλο σχήμα να διευρυνθεί με περισσότερα όργανα ορχήστρας και να δοθεί μία συναυλία σε κατάλληλο κλειστό χώρο.

Βεβαια δυστυχώς για άλλη μια φορά έφυγα με μια γλυκιά μελαγχολία συνειδητοποιώντας πως όλη αυτή η μαζικοποίηση των συναυλιών δεν μου ταιριάζει. Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι λόγω ηλικίας, άλλωστε είδα πολύ μεγαλύτερους μου, οπότε είναι μάλλον θέμα ιδιοσυγκρασίας. Αυτή η αυτοσυγκέντρωση πλήθους αγνώστων γύρω μου με ψυχοπλακώνει. Αν και ομολογώ πως στην συγκεκριμένη συναυλία δεν ένοιωσα τόσο στενάχωρα.

Εξάλλου ήταν εντυπωσιακή η συμμετοχή του κοινού, μία οντότητα ενωμένη, που ακολουθούσε μια νοητή χορογραφία με τόση χάρη αλλά και ευλάβεια. Και τότε διαπίστωσα πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αυτή η ενότητα της νεολαίας δεν υπήρχε μόνο στις συναυλίες… Δυστυχώς όμως επανήλθα στην πραγματικότητα όταν άκουσα πόσο μεγάλη ανησυχία υπήρχε γύρω μου για το διαζύγιο της Ελένης Μενεγάκη. Τι κρίμα…



Η παρουσία του μεσήλικα τραγουδιστή ήταν πάντως εντυπωσιακή.




Υ.Γ. 1. Μετά βέβαια πήγαμε Venue, «έτσι για να γουστάρουμε», χαχαχαχαχαχαχαχα
Υ.Γ. 2. Αστειεύομαι βέβαια ! (…πείραγμα για αυτόν που ήταν η αφορμή να παρευρεθώ στη συναυλία…)
Υ.Γ. 3.Δεν πιστεύω να περιμένεις ευχαριστίες και άλλα τέτοια «γλυκούλικα» που κάνεις εσύ στα δικά σου υστερόγραφα ; Αχαχαχαχαχαχαχαχαχα