Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ασύλ ηπτη βλακεία

1ον το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι για τους φοιτητές, εκτός κι αν το εκκλησιαστικό άσυλο είναι για τους χριστιανούς

2ον το θέμα μας δεν είναι το άσυλο αλλά το μεταναστευτικό

3ον κάποιοι άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας, προφανώς όχι για χαβαλέ και σίγουρα γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο να διαμαρτυρηθούν

4ον όταν κάποιος σου ζητάει, ικετεύει, για βοήθεια δεν τον διώχνεις

5ον το πανεπιστήμιο δεν διδάσκει κάποια μαθήματα αλλά αποτελεί χώρο ανάπτυξης και προώθησης της μόρφωσης και της παιδείας , που σημαίνει πνευματική ελευθερία

6ον δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι

Ωραία λοιπόν, τώρα που μεταφέρθηκαν οι απεχθείς μετανάστες και τα μαθήματα μπορούν να συνεχιστούν, γιατί πάνω από όλα είναι γνώση βεβαίως βεβαίως, τώρα που η τάξη αποκαταστάθηκε μπορούμε να γυρίσουμε στην υπέροχη ζωή μας.

Επίσης κύριε Τράγκα αφού δεν υπάρχουν λεφτά για τους Έλληνες και δεν έχουμε να φάμε, προτείνω να σκοτώσουμε κι αφού απολυμάνουμε, να παστώσουμε μερικούς λαθροπρόσφυγες και να τους μοιράσουμε σε κονσέρβες στους άπορους.

Επίσης κύριε Χατζηνικολάου έτσι ακριβώς όπως τα λέτε είναι κι εγώ δεν βρίσκω ποιο το νόημα του ασύλου σε μια δημοκρατία. Πρέπει να ήταν πολύ ηλίθιοι αυτοί οι αρχαίοι πρόγονοι που είχαν άσυλο. Μήπως ξέρετε και το άλλο με τον Τοτό;

Επίσης είστε όλοι σας τόσο μα τόσο γελοίοι, τόσο μα τόσο ξεφτιλισμένοι που δεν υπάρχει πιο καταγής να συρθείτε.

Απδειτ: Η τόσο δυναμική κυρία υπουργός άδραξε την ευκαιρία να κοινοποιήσει τις αγνές προθέσεις της. Επιτέλους η Καρακίτσος σεκιούριτι μπαίνει στα πανεπιστήμια ! Δεν βλέπω να ενοχλεί κανέναν αυτό... άντε κ "σανότερα" (απο το σανό για τα ζα)...

ΖΗΤΩ ΟΙ ΜΠΡΑΒΟΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΑΣΥΛΟ ΣΤΑ CLUBS




Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Αναδημοσίευση (γιατί κάποια πράγματα συμβαίνουν και εκτός Αθήνας)

αναδημοσίευση απο ixnilasies.blogspot.com

Ένοχοι!

Πολύ σύντομα η υπόθεση έχει ως εξής: το Μάιο του 2008 κλήθηκε ο σύλλογος διδασκόντων του 2ου ΓΕΛ Γιαννιτσών να κρίνει, ως είθισται στο τέλος κάθε χρονιάς, τη φοίτηση των μαθητών του σχολείου. Η διαδικασία «σκάλωσε» σε τέσσερις μαθητές, μια που ερήμην του συλλόγου και εφαρμόζοντας το γράμμα του νόμου, ο τότε διευθυντής του σχολείου, Μιχαήλ Λούσης, επέμενε για την απόρριψή τους. Σύσσωμος ο σύλλογος διδασκόντων αντέδρασε και δέχτηκε τα δικαιολογητικά που προσκομίστηκαν, αφού αφορούσαν μαθητές με πολύ σοβαρά προβλήματα (κωλύομαι να αναφερθώ εκτενέστερα). Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η δικαστική διένεξη, ως αποτέλεσμα της παντελούς αδυναμίας συνεργασίας που από την αρχή υπήρχε στην επαφή του διευθυντή με το σύλλογο διδασκόντων.
Με μηνυτήρια αναφορά σε βάρος όλων των διδασκόντων του σχολείου ο πρώην διευθυντής έκανε λόγο για παράβαση καθήκοντος και νόθευση δημόσιου εγγράφου. Η υπόθεση εκδικάστηκε τις τελευταίες μέρες και ύστερα από μια εξουθενωτική ακροαματική διαδικασία δώδεκα συνεδριάσεων σαράντα καθηγητές του 2ου ΓΕΛ καταδικάστηκαν για την πρώτη κατηγορία με ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή.
Μια μέρα μετά την απόφαση, η εκπαιδευτική κοινότητα και η τοπική κοινωνία των Γιαννιτσών προσπαθεί ακόμη να καταλάβει τι έγινε.
Το σίγουρο είναι ότι σαράντα άνθρωποι βγήκαν από την αίθουσα του δικαστηρίου, για να επιστρέψουν με σκυμμένο το κεφάλι στην αίθουσα διδασκαλίας. Στο εξής θα κουβαλούν το στίγμα της ενοχής που τους αποδόθηκε από ένα δικαστήριο που χωρίς τις αναγκαίες προσλαμβάνουσες για ό,τι ισχύει στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα προτίμησε να μείνει στο γράμμα του νόμου και να χάσει την ουσία του.
Αναφέρομαι σε έναν νόμο που στην τυφλή εφαρμογή του δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα υποτίθεται ότι επιλύει και γι’ αυτό έχει εν πολλοίς ξεπεραστεί από την καθημερινή εκπαιδευτική πράξη των περισσότερων σχολείων. Λίγο πολύ το ξέρουν όλοι οι εκπαιδευτικοί, κυρίως των λυκείων.
Εύλογη λοιπόν η απορία μου: αν η απόφαση αυτή δεν είναι ένα μήνυμα κατατρομοκράτησης της εκπαιδευτικής κοινότητας, αν δεν είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής επιλογής να εφαρμοστεί στρατιωτικό καθεστώς στη λειτουργία όλων των σχολείων, μήπως πρέπει η ιθύνουσα εκπαιδευτική ηγεσία αφενός να πάρει θέση για την καταδίκη των εκπαιδευτικών και αφετέρου να επανεξετάσει, έστω και τώρα, το καθεστώς δικαιολόγησης των απουσιών;

---------------------------------------

Μπορεί να μην είχα ενεργή συμμετοχή στην δικαστική περιπέτεια του Π.Χ., τον οποίο γνωρίζω μέσω του μπλογκ του, αλλά είμαι βέβαιη και πέρα απο κάθε αμφιβολία σίγουρη ότι αξίζει να είναι Καθηγητής! Καλή δύναμη σε όλους!

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Εξεγερμένο το 2011!

Έτρεχα, έτρεχα με όλη τη δύναμη που είχα, έτρεχα με όση αντοχή μου είχε απομείνει. Έπρεπε να ξεφύγω και ταυτόχρονα να προλάβω. Η κατάσταση είχε γίνει αποπνικτική, με δυσκολία πέρναγε οξυγόνο σε κάθε εισπνοή. Τα χημικά μου έκαιγαν τα ρουθούνια, ύστερα το λαιμό και μετά τα πνευμόνια. Έτρεχα, έτρεχα. Στο δυνατό άκουσμα κρότου έστριψα στο πρώτο στενό που συνάντησα μην έχοντας άλλη διέξοδο. Για κακή μου τύχη έπεσα πάνω σε ένα τρακτέρ, «γκαντεμιά που βρέθηκε τώρα αυτό;» σκέφτηκα, είχα ξεχάσει πως κάπου εκεί έξω υπήρχαν και οι αγρότες . Αναγκάστηκα να σκαρφαλώσω στο τρακτέρ για να μπορέσω συνεχίσω μα αυτό που αντίκρισα έμοιαζε με πίνακα του Μπος, ίσως και με μια πιο ψυχεδελική απεικόνιση της ''Γκουέρνικα''. Ένα διαμελισμένο παιδικό σώμα, κομμένα μέλη σκόρπια εδώ κι εκεί και γύρω μαζεμένοι κάτι μικροκαμωμένοι άνθρωποι που δάγκωναν με μανία κι έσκιζαν τη νεκρή σάρκα. Κοντοστάθηκα για δευτερόλεπτα, έκανα εμετό την αξιοπρέπειά μου και συνέχισα.

Άρχισα πάλι να τρέχω. Πέρασα έξω από τη Βουλή και βλέποντας τη τεράστια φωτεινή επιγραφή «Δανία Του Νότου», ασυναίσθητα έφτυσα βρίζοντας. Συνέχισα να τρέχω μα ξαφνικά μια μεγάλη έκρηξη με σταμάτησε. Φλόγες τύλιξαν το απέναντι κτίριο απ' όπου στεκόμουν. Ρίχτηκα στις φλόγες μαζί με τον κόσμο, υπήρχαν εγκλωβισμένοι μέσα, η πόρτα δεν άνοιγε απέξω, κάποιοι βγήκαν στο μπαλκόνι και πήδηξαν σε διπλανό κτίριο. Ακούμπησα στον τοίχο να σκεφτώ πώς να βοηθήσω καλύτερα αλλά ένα μπουλούκι απο το πλήθος με παρέσυρε. «Πότε θα τελειώσει αυτό;» αναρωτήθηκα, αλλά οι σκέψεις σε τέτοιες περιστάσεις είναι μάλλον πολυτέλεια. Δεν είχα πολύ χρόνο ακόμα, αν και ήμουν στη μέση της διαδρομής. Ο ήχος από το κινητό μου, μου έδωσε μισό λεπτό ανάπαυσης. «Το καράβι δέχτηκε επίθεση!», ήταν η φωνή μιας φίλης, δεν πρόλαβα να απαντήσω, η γραμμή έκλεισε. «Σκατά» σκέφτηκα, «ο Γιάννης είναι μέσα, γαμώτο». Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όμως, έπρεπε να φτάσω στο τέρμα. Δεν είχα πολύ χρόνο , έπρεπε να βιαστώ, άλλωστε ποιος ξέρει τι θα γινόταν στον σταθμό. Ο κόσμος ήταν πολύς και εξαγριωμένος, δεν ήξερα τι μπορεί να γινόταν εκεί. Θα περνούσα έξω κι από το υπουργείο εργασίας , αρκετά επικίνδυνο σημείο.

Ανέβηκα τα σκαλιά σχεδόν χωρίς ανάσα, είδα το τρένο να ξεκινάει και ίσα που πρόλαβα να δω το τελευταίο ψηφίο στην οθόνη του συρμού να είναι το 1. Με την αντοχή μου να μηδενίζει πήδηξα μέσα στο βαγόνι. Ακουμπώντας στα λυγισμένα μου γόνατα, έσκυψα και πήρα βαθιά ανάσα. Έστριψα το κεφάλι μου με δυσκολία και μέσα από τους καπνούς των δακρυγόνων είδα το σταθμό να μένει πίσω, έγραφε 2010. Υστέρα έριξα μια ματιά στο βαγόνι, ήταν το προτελευταίο, δεν είχε σημασία που ήταν τρίτη θέση, σημασία είχε που μπήκα. Μια ακόμα βαθιά ανάσα, μόρφασα από το κάψιμο και το τσούξιμο, το βαγόνι έμοιαζε τεράστιο, στο βάθος φαίνονταν πολλές πόρτες, άνοιξα την πρώτη. Ημουν άραγε έτοιμη να πάω πιο μέσα;