Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

The show must go on

Αρχίζουν λοιπόν τα όργανα και πάλι!

Ετοιμαστείτε, όση αξιοπρέπεια σας έμεινε να την χάσετε κι αυτή.

Ετοιμαστείτε να σκύψετε και πάλι το κεφάλι.

Ετοιμαστείτε να κάνετε λίγη υπομονή ακόμα, αφού η χώρα περνάει κρίση.

------------------------

ΤΙΤΛΟΣ : Πότε θα μειώνονται οι μισθοί των εργαζόμενων.

Με υπουργική απόφαση που θα υπογράψει η υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Λ. Κατσέλη μέσα στον Νοέμβριο θα επιτραπεί, υπό προϋποθέσεις, η δυνατότητα εφαρμογής -με επιχειρησιακές συμβάσεις ή συμφωνίες σε τοπικό επίπεδο- δυσμενέστερων όρων αμοιβής και εργασίας απ’ ό,τι προβλέπουν οι κλαδικές και η ΕΓΣΣΕ.

«Οταν μια γεωγραφική περιοχή ή μια επιχείρηση βρίσκεται σε διαρθρωτική κρίση και σε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης θα δίνεται η δυνατότητα μεγαλύτερης ευελιξίας, έτσι ώστε να μπορούν να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας... Αν μια επιχείρηση είναι έτοιμη να κλείσει και χρειάζεται να κάνει μια διευθέτηση για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα είναι κάτι που προσωπικά και ως κυβέρνηση το βλέπουμε θετικά», δήλωσε η Λ. Κατσέλη στο Ράδιο 9, επαναβεβαιώνοντας την πολιτική απόφαση για την ενεργοποίηση της σχετικής διάταξης, η οποία περιλαμβάνεται στο νόμο για την οικονομική στήριξη της χώρας. Η υπουργός σημείωσε, ωστόσο, ότι «θα γίνει μια προσεκτική ρύθμιση, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους, έτσι ώστε να διασφαλίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και να υπάρξει μια μεγαλύτερη ευελιξία σε αυτές τις περιπτώσεις».

Ο ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ : (σκοπίμως άλλαξα τη διάταξη του κειμένου)

Καταργούνται οι κλαδικές συμβάσεις σε περιοχές ή επιχειρήσεις που βρίσκονται σε διαρθρωτική κρίση. Ναι μεν... αλλά, από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ

Ιδού λοιπόν το «αλλά» της ΓΣΕΕ, ιδού λοιπόν πως μας προστατεύει η ΓΣΕΕ, πως χτυπάει το χέρι πάνω στο τραπέζι, πως δείχνει ότι οι εργαζόμενοι είναι πάνω από όλα…

ΓΣΕΕ
«Δεν είναι οι συμβάσεις που λύνουν το ζήτημα... Προηγούνται οι επιχειρησιακές αναδιαρθρώσεις, οι αναδιαρθρώσεις των χρεών, ο ρόλος των τραπεζών και βεβαίως δεν έχουν δείξει οι εργαζόμενοι όπου κινδυνεύει μια επιχείρηση ένα πνεύμα που να λέει ας χάσω τη δουλειά μου δεν με νοιάζει», απάντησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Ι. Παναγόπουλος χαρακτηρίζοντας ως «επιεικώς απαράδεκτη» τη σχετική ρύθμιση που, όπως είπε, «προσκρούει στο Σύνταγμα και στους νόμους της χώρας, σε διεθνείς συμβάσεις εργασίας αλλά και στη λογική του υγιούς ανταγωνισμού» και δεν πρέπει να έχει γενικό χαρακτήρα.

«Όταν μια επιχείρηση βρίσκεται στα πρόθυρα να κλείσει, γίνονται διαπραγματεύσεις και στις διαπραγματεύσεις, τότε, πρέπει να λαμβάνονται όλα τα μέτρα και τα εργαλεία για να διασωθεί και η επιχείρηση και η απασχόληση... σε μια δομή απασχόλησης, όπως αυτή που έχει η Ελλάδα, αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο θα χρησιμοποιηθεί με βάση το κόστος εργασίας για να παίξουν παιχνίδι στον ανταγωνισμό οι εργοδότες», κατέληξε.

Πηγή: taxheaven

Εδώ θα βρείτε όλο το νόμο 3845/2010, κοινώς μνημόνιο. Αν δεν θέλετε να το διαβάσετε όλο απλά πηγαίνετε στις σελίδες 1349 (ή 29), 1350 – 53, όπου έχει ωραιότατα πινακάκια με τα μέτρα μέχρι το 2014!



Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Συμπαράσταση στους (πρώην) εργαζόμενους των Ελληνικών Γραμμάτων

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που ο εκδοτικός οίκος Ελληνικά Γράμματα κλείνει μετά την εξαγορά του απο τον ΔΟΛ, αλλά σίγουρα δεν το νομίζω. Γιατί η λογική λέει πως ένας κολοσσός δεν εξαγοράζει μια ζημιογόνα εταιρεία και ένας κολοσσός της δημοσιογραφίας, των τεχνών και των γραμμάτων (όπως μας πλασάρεται) δεν βάζει λουκέτο σε έναν τόσο ιστορικό εκδοτικό οίκο.

Σήμερα Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου στις 5.30 μ.μ. υπάρχει κάλεσμα απο το μπλογκ των εργαζομένων μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής.

Εδώ η ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων των εκδόσεων Ε.Γ.

Σύνδεσμος συλλογής υπογραφών συμπαράστασης συγγραφέων και πανεπιστημιακών : http://www.petitiononline.com/elgs2010/petition.html

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτά αυτά είναι !

Ε ναι λοιπόν, ΣΑΡΩΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ όπως έγραφε κι ο υπότιτλος του Μεγάλου Καναλιού, κι ο Χασαπόπουλος να σχολιάζει «μόνο η Μπατζελή έφυγε»… υπερεαλισμός… και συνέχισε «το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν είναι ευέλικτο όπως το αρχικό»… ε ναι ρε παιδιά το πρώτο παρά ήταν ευέλικτο και γλιστρούσε από δω κι από κει… ενώ το νέο θα είναι πιο αποδοτικό με «852» υφυπουργούς… κι ο LOVEρδος πάει στο Υγείας, αφού στέφθηκε με επιτυχία η θητεία του στο Εργασίας και κατάφερε να μας γυρίσει 150 χρόνια πίσω, τώρα στο Υγείας θα αναλάβει το κλείσιμο μερικών νοσοκομείων αφού ούτε εκεί θα βρει «σάλιο»… Και εις άλλα με υγεία, που λένε !

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Η χρονιά της ερήμου

Ε ναι λοιπόν, γυρίσαμε στης πόλης τους ρυθμούς και καθόλου μα καθόλου δεν μου αρέσει. Όπως δεν μ’ αρέσει και η επικαιρότητα, η πολιτική, γι’ αυτό και δεν θα σχολιάσω τίποτα.

Η χρονιά της ερήμου είναι ένα βιβλίο που διάβασα, ευτυχώς πριν φύγω για διακοπές (θα καταλάβετε γιατί) και πολύ μου άρεσε. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Από το εξώφυλλο κιόλας (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ), λεπτομέρεια από το έργο «Κόλαση» του Ιερώνυμου Μπος (αγαπημένος ζωγράφος), καταλαβαίνει κανείς τη ζοφερή ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Η ιστορία εξελίσσεται στην Αργεντινή, ξεκινάει από την πρωτεύουσα και μεταφέρεται μέχρι τα τροπικά δάση της χώρας. Όλα συμβαίνουν μέσα σε λίγους μήνες. Η ηρωίδα έχει να αντιμετωπίσει την Κοσμοχαλασιά, το κίνημα της Επαρχίας αλλά και τους ανθρώπους της πόλης. Μια αλληγορία για την μετά ΔΝΤ εποχή στην Αργεντινή. Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα αλλά όχι γρήγορα. Όποιος αντέξει να το διαβάσει σε 2 μέρες έχει σίγουρη την κατάθλιψη. Η ροή των γεγονότων όσο βίαια κι αν είναι, είναι ομαλή με τρόπο μάλιστα τόσο πειστικό ώστε διαβάζοντας το να συνειδητοποιεί κανείς πόσο εύκολα ο άνθρωπος χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του. Όλα λειτουργούν με μια περίεργη κανονικότητα . Σαν τα πάντα να είναι φυσιολογικά επακόλουθα. Διαβάζοντας το βιβλίο αναρωτιέσαι πως θα αντιδρούσες άραγε αν βρισκόσουν στη θέση της ηρωίδας, που έχοντας μια κανονική σύγχρονη ζωή αναγκάζεται να γίνει ακόμα και πόρνη. Κι ενώ σκέφτεσαι πως δεν θα άντεχες ούτε τα μισά από όσα περνάει, η φυσικότητα της περιγραφής του Πέδρο Μαιράλ σου κόβει κάθε αμφιβολία. Ο άνθρωπος εδώ μοιάζει πιο κοντά στο ζώο περισσότερο από κάθε άλλη περιγραφή. Η αφήγηση τόσο απλή σε χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Βιβλίο στενάχωρο, αλλά ωραία στενάχωρο. Δεν ξέρω αν το τέλος είναι χάπι εντ αλλά σίγουρα η ηρωίδα δεν χάνει την ελπίδα της μέχρι το τέλος.

Κλείνοντας να πω πως ανοίγοντας την πρώτη σελίδα διαβάζεις πως το έργο εκδίδεται στα πλαίσια του Προγράμματος Υποστήριξης Μετάφρασης «Sur» του Υπουργείου Εξωτερικών, Διεθνούς Εμπορίου και Θρησκευμάτων της Αργεντινής Δημοκρατίας και αναρωτιέσαι είναι δυνατόν; Δεν ξέρω τι κυβέρνηση έχουν στην Αργεντινή αλλά αν σκεφτώ ότι προωθούν βιβλία σαν κι αυτό, τι να πω, οι άνθρωποι έχουν πολιτισμό. Αμφιβάλλω αν είμαστε ικανοί να κάνουμε κάτι ανάλογο…

Κι ένα απόσπασμα από το βιβλίο :

«Στην αυλή γινόταν μια συνέλευση γεφυροποιών και σηραγγοφρουρών, που τσακώνονταν. Ένας γεφυροποιός είχε υψώσει τον τόνο της φωνής του, ήθελε να μιλήσει, όμως οι σηραγγοφρουροί τον γιουχάιζαν. Ήταν παράξενο το πώς είχαν διαφοροποιηθεί οι γεφυροποιοί και οι σηραγγοφρουροί ακόμη και ως προς την εξωτερική τους εμφάνιση. Οι σηραγγοφρουροί, ίσως εξαιτίας της βαριάς δουλειάς, θύμιζαν λίγο τυφλοπόντικες, με τα μανίκια στα πουκάμισά τους μαζεμένα, με μπράτσα τριχωτά, παλάμες μεγάλες απ’ το τόσο σκάψιμο, με πλάτες φαρδιές και λιγάκι σκυφτές. Οι γεφυροποιοί, αδύνατοι, σκελετωμένοι, θύμιζαν λιγάκι πουλιά ‘ με τα κουστούμια τους, τα γυαλιά τους, με τα μαλλιά τους να πετάνε εδώ κι εκεί παρά την μπριγιαντίνη ήταν σαν τσαλαπετεινοί, και νευρικοί, με τικ που θύμιζαν ηλεκτρικές εκκενώσεις. Ίσως η ορνιθολογική πλευρά τους να οφειλόταν στο ότι στους πάνω ορόφους, παρότι κανείς δεν το παραδεχόταν ανοιχτά, έτρωγαν τα περιστέρια.

Ήταν χαμένος χρόνος. Όλοι αυτοί οι τύποι τσακώνονταν μάταια. Τις περισσότερες δουλειές τις κάναμε εμείς οι γυναίκες. Υποτίθεται ότι αυτοί έκαναν πειράματα με μηχανές στο γκαράζ, ότι είχαν αναλάβει τις βαριές δουλειές, αλλά όλοι γνώριζαν ότι περνούσαν τα απογεύματα παίζοντας ζάρια κλεισμένοι εκεί μέσα, σχεδόν στα σκοτεινά.
Ο καβγάς τους είχε να κάνει με το θέμα του μπάνιου. Καθώς οι τουαλέτες δεν λειτουργούσαν πια, χρησιμοποιούσαμε κουβά και τον αδειάζαμε σ’ ένα φωταγωγό, που τον λέγαμε «σκαταγωγό». Τα λύματα συσσωρεύονταν στο ισόγειο. Χρησιμοποιούσαμε τηλεφωνικούς καταλόγους αντί για χαρτί υγείας, κι όταν τελειώναμε την δουλειά μας, βγάζαμε τον κουβά από ένα παραθυράκι και τον αδειάζαμε. Πότε πότε έριχναν με το φτυάρι λίγο ασβέστη πάνω στις βρωμιές, αλλά η δυσωδία παρέμενε εξίσου αισθητή, αν και ήταν εντονότερη στους κάτω ορόφους, οπού έμεναν οι περισσότεροι από τους σηραγγοφρουρούς. […]

Η κατάσταση ολοένα και χειροτέρευε. Κανένας δεν νοιαζόταν πια για το τι γινόταν έξω, ήταν σαν καβγάς μωρών παιδιών εν μέσω κανονικού πολέμου. Δεν είχε σημασία αν άλλαζε και πάλι ο Πρόεδρος ή αν σημειώνονταν συγκρούσεις μεταξύ στρατού και ενόπλων ομάδων της Επαρχίας. Ξέραμε ότι τα προβλήματα συνεχίζονταν επειδή βλέπαμε την αστυνομία εσωτερικών υποθέσεων όλο να έρχεται. Ήταν ομάδες αστυνομικών που έκαναν ελέγχους στο κτίριο. Κάποιες φορές, νωρίς το πρωί, παραμέριζαν την κουρτίνα του κρεβατιού μου με την κάννη ενός όπλου, εμφανιζόταν το κεφάλι ενός χωροφύλακα, με κοίταζε, με ρωτούσε το όνομα μου και συνέχιζε τον δρόμο του.»

Η χρονιά της ερήμου, Pedro Mairal, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ