Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Καλοκαίρι ...

Οι αναρτήσεις θα αραιώσουν έως θα σταματήσουν λόγω καλοκαιριού. Θα επισκέπτομαι όμως τα μπλογκια των αλλωνώνε και θα πετάω καμιά πετρούλα , ε και καμιά μολότοφ που και που, μέχρι των Αύγουστο οπόταν και θα σταματήσω να κυκλοφορώ εντελώς, θα βγάλω την κουκούλα (επιτέλους θα την πλύνω κιόλας) και θα βάλω την μάσκα με τον αναπνευστήρα. Μπρατσάκια δεν χρειάζονται χρόνια τώρα έχω μάθει να κολυμπάω (σκάσε και κολύμπα ρε!) χωρίς αυτά.








Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Δεν υπάρχει ωραιότερο τραγούδι που να περιγράφει την αίσθηση του καλοκαιριού. Απλά δεν υπάρχει πιο ωραίο, μπορώ να το ακούω συνέχεια, τόσες είκονες... το πιο ποιητικό τραγούδι του Νιόνιου.



Σας φιλώ γλυκά όλους η φίλη σας HappyHour


Αχ δεν κρατιέμαι... αυτό για τους συντρόφους εργαζόμενους...

Τρίτη 14 Ιουλίου 2009

Είναι

Είναι που τίποτα δεν αλλάζει … Είναι που όλα τα ίδια μένουν …
Είναι που κάθε μέρα ξυπνάς και δεν θέλεις να πας στη δουλειά …
Είναι που άλλα θέλεις να κάνεις και άλλα κάνεις …
Είναι που θέλεις να βγεις στο δρόμο και να φωνάξεις «ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ» …
Είναι που κάθε μέρα σκύβεις όλο και περισσότερο το κεφάλι …
Είναι που τον Δεκέμβρη η οργή σου άρχισε να γίνεται ελπίδα …
Είναι που μετά η ελπίδα έσβησε …
Είναι που θέλεις να πεις τόσα πολλά και κανείς δεν ακούει …
Είναι που θέλεις να σπάσεις την τηλεόραση…
Είναι που οι φίλοι σου ζουν κι αυτοί στη δική τους πλάνη …
Είναι που το ΛΑΟΣ σου τη δίνει …
Είναι που μια ζαρντινιέρα μπορεί και δέρνει …
Είναι που μια σφαίρα μπορεί και εξοστρακίζεται σε ευθεία βολή …
Είναι που κάποιος κάνει απεργία πείνας και τίποτα δεν γίνεται …
Είναι που ρίχνουν βιτριόλι σε καθαρίστριες …
Είναι που αυτοκτονούν ή τους αυτοκτονούν στις φυλακές …
Είναι που αυτοί που θα έπρεπε να είναι μέσα στις φυλακές είναι έξω …
Είναι που οι πρόσφυγες φταίνε για όλα τα κακά στη χώρα …
Είναι που δεν μαθαίνεις τόσα άλλα … Είναι που αρχίζει να μη σε νοιάζει τίποτα πια …
Είναι που σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου ...
Είναι που θες να βοηθήσεις και δεν μπορείς …
Είναι που και να βοηθήσεις τίποτα δεν θα αλλάξει … Είναι που είναι τόσο γελοίοι «αυτοί» … Είναι που κι εσύ είσαι τόσο «μικρός» ... Είναι που κάνεις ένα μπλογκ και νομίζεις ότι κάτι κάνεις … Είναι που όλα είναι σκατά ...
Είναι που είναι καλοκαίρι ... Είναι και που μου λείπεις …
Είναι που θες να ζήσεις και δεν μπορείς …
Είναι που θες να ζήσεις ελεύθερος και δεν μπορείς …
Είναι που τίποτα δεν αλλάζει .

-----------------------------------------------------------------


Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,


η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

Κώστας Καρυωτάκης

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

Χριστίνα Κυριμοπούλου ή άλλο ένα δείγμα ότι έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας

Αντιγράφω από http://kokkinompaloni.wordpress.com


η Χριστίνα Κυριμοπούλου μπήκε στη φυλακή στα 14. τα κρίματά της βαριά: και εξαρτημένη από ουσίες και με ενεργή ψυχοπαθολογία και ρομά.
η θητεία της στη φυλακή σημαδεύτηκε από μια σειρά κραυγών: συνεχείς απόπειρες αυτοκτονίας σημάδεψαν το σώμα της – η ψυχή της ήταν ήδη σημαδεμένη!
έτσι μεγάλωνε η Χριστίνα μέσα στη φυλακή.
σήμερα είναι μια νέα γυναίκα 20 ετών.
το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης και η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων βρίσκονται κοντά στη Χριστίνα από τη στιγμή που η δικηγόρος της Χρύσα Πετσιμέρη έκανε έκκληση μέσω των ΜΜΕ (http://www.tvxs.gr/v8664) για τη στήριξή της σε στενή συνεργασία με την επιμελήτρια ανηλίκων στην οποία έχει ανατεθεί η περίπτωσή της.
Τον Ιούνιο του 2009 η Χριστίνα Κυριμοπούλου προετοιμαζόταν για το εξιτήριο από τη φυλακή.η τελευταία εκδίκασή της υπόθεσής της, στα τέλη Μαΐου ήταν πολύ θετική: ορίστηκε η επιμέλεια της στην επιμελήτρια ανηλίκων και άνοιξε ο δρόμος για την υφ’ όρων απόλυσή της από τη φυλακή Ελαιώνα Θήβας, όπου είναι έγκλειστη.και καθώς μια ομάδα φορέων και ανθρώπων που τη στηρίζουν προετοίμαζαν το έδαφος για την ομαλή επανένταξή της έσκασε η βόμβα: παρουσιάστηκε από το πουθενά μια ερήμην καταδίκη της σε 4 μήνες φυλάκιση για κλοπή του 2004 – όταν η ίδια ήταν ανήλικη- από δικαστήριο ενηλίκων. η καταδίκη εκδόθηκε το 2007 όταν η Χριστίνα ήταν ακόμα ανήλικη και μάλιστα έγκλειστη στις φυλακές, αλλά κανένας δεν φρόντισε να την ειδοποιήσει, ώστε να παραστεί στη δίκη!τελείως “τυχαία” η απόφαση αυτή ανασύρθηκε πια όταν είχε ήδη δρομολογηθεί η απελευθέρωσή της.εκείνο το Σάββατο η Χριστίνα έκανε άλλη μια απόπειρα αυτοκτονίας: έκοψε τα χιλιοκομμένα χέρια της. επίσης αντιστάθηκε στην παροχή βοήθειας από τους δεσμοφύλακες.
την Παρασκευή 3/7/2009 με θλίψη μαθαίνουμε ότι το Συμβούλιο της Φυλακής όπου κρατείται της αρνείται την υφ’ όρων απόλυση, παρά τις δικαστικές αποφάσεις και της επιβάλει πειθαρχική ποινή για την απόπειρα αυτοκτονίας και μεταγωγή σε άλλη φυλακή, μακριά από όσους την αγαπάνε και τη φροντίζουν.
σήμερα Τρίτη 7/7/2009 δυστυχώς η απόφαση για τη μεταγωγή της Χριστίνας είναι γεγονός.
έχει ορισθεί να μεταφερθεί στη φυλακή Διαβατών Θεσσαλονίκης, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς το πότε.όσοι έχουν τις στοιχειώδεις νομικές γνώσεις, γνωρίζουν ότι η απόπειρα αυτοκτονίας στις φυλακές δεν τιμωρείται πειθαρχικά. αυτό που επικαλούνται οι αρχές της φυλακής και την τιμωρούν είναι ότι όταν επιχείρησαν να της παρέχουν τις πρώτες βοήθειες και ενώ η Χριστίνα αιμορραγούσε τους φώναξε να μην πλησιάσουν διότι είναι φορέας ηπατίτιδας.ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΕΛΑΒΑΝ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗκαι για αυτό το λόγο την τιμωρούν!η ίδια ζήτησε συγνώμη για το γεγονός, κλαίγοντας τους κάλεσε να της επιτρέψουν να μείνει στη Θήβα.
όλες οι εκκλήσεις της βρήκαν τοίχο! τον τοίχο μέσα στον οποίο μεγάλωσε, τον μόνο που γνωρίζει ως περιβάλλον…ενώνουμε τη φωνή μας με εκείνους που διαμαρτύρονται για την απόφαση αυτή και σας καλούμε να προσυπογράψετε το κείμενο διαμαρτυρίας που βρίσκεται στο site της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων στο http://www.keli.gr
παράλληλα η πανεπιστημιακός Αφροδίτη Κουκουτσάκη συγκεντρώνει υπογραφές διαμαρτυρίας από πανεπιστημιακούς και ερευνητές στο christinakyrimopoulou@gmail.com
σε καλώ αγαπητέ αναγνώστη να κάνεις κάτι για αυτή τη νέα γυναίκα!
· μίλησε στους φίλους σου και στην οικογένειά σου.
· γράψε στο blog σου, στο facebook, στο twitter και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
· δες το κείμενο διαμαρτυρίας της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων και υπογράψτε το. (το αντιγράφεις και το αποστέλλεις στο christina_kyrimopoulou@yahoo.gr συμπεριλαμβάνοντας το όνομα, το επάγγελμα και την περιοχή σου)
· δες το κείμενο διαμαρτυρίας των πανεπιστημιακών και ερευνητών στο blog της Αφροδίτης Κουκουτσάκη και υπόγραψέ το αν αυτή είναι η ιδιότητά σου. (το αντιγράφεις και το αποστέλλεις στο christinakyrimopoulou@gmail.com συμπεριλαμβάνοντας επώνυμο, όνομα, και πανεπιστήμιο)
· αν εκπροσωπείς ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα επικοινώνησε μαζί μας στα τηλέφωνα στο mail giraffeforhumanrights @gmail.com
μπορείτε επίσης να πληροφορηθείτε από τα εξής:http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/07/blog-post_1914.htmlhttp://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/07/blog-post_03.htmlhttp://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/06/blog-post_3475.htmlhttp://giraffeforhumanrigts.blogspot.com/
http://soupbonesoup.blogspot.com/
http://www.keli.gr
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=60826
πόσο χαμηλά πια…πόσο;;;
--------------------------------------------------------------------------------------

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

1 Ιουλίου 2009

Κυριακή. Ώρα 8.30 π.μ. Δεκέμβρης
Σηκώνομαι αργά. Πίνω καφέ στην μπλε κούπα, μου την είχε φέρει δώρο η …, γαμώτο ξεχνάω το όνομα της, δεν πειράζει θυμάμαι εκείνη, το πρόσωπο της, τα μαλλιά της, το κορμί της, μου φτάνει αυτό. Ανάβω τσιγάρο. Το πήρα απόφαση. ¨Αυτό ήταν¨, σκέφτομαι, ¨δεν πάει άλλο.¨
Κι ό,τι γίνει ; Κι ό,τι γίνει .
Φοράω τα αγαπημένο μου τζιν, μπλε ήταν κάποτε τώρα τείνει στο άσπρο.
Φοράω το αγαπημένο μου μπλουζάκι, κοντομάνικο, λευκό με το λογότυπο της μάρκας πάνω αριστερά.
Νιώθω καλά τώρα, άνετα . Πάω.
Κι ό,τι γίνει ; Κι ό,τι γίνει.
Βάζω την αμπούλα με το υδροκυάνιο στο στόμα.
Ανοίγω την πόρτα, κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά , βγαίνω στο δρόμο.
Ησυχία, χθες ήταν Σάββατο. Σήμερα η πόλη κοιμάται.
Χθες βράδυ γινόταν χαμός έξω, ειδικά στις γειτονιές με τα μπαρ. Κάθε Σάββατο τα ίδια. Η πόλη το Σάββατο έχει γίνει φρίκη, ναι αυτή είναι η κατάλληλη λέξη, φρίκη. Για όποιον θυμάται ακόμα πως ήταν κάποτε τα πράγματα, κι είναι λίγοι αυτοί ανάμεσα τους κι εγώ, φρίκη είναι η μόνη λέξη που του έρχεται στο νου.
Πάω στο περίπτερο, αγοράζω μια μπύρα ¨Ναι για οικιακή χρήση¨, απαντάω στον υπολογιστή του περιπτέρου.
Περπατάω. Απορώ πως δεν μου την έχουν πέσει ακόμα πολιτειακοί μπάτσοι για το κοντομάνικο, είναι Δεκέμβρης.
Ανοίγω την μπύρα και πίνω μια γουλιά. Τώρα ανάβω τσιγάρο.
Ο πόνος είναι στιγμιαίος, πέφτω στα γόνατα με σπασμούς. ''Κύριε 3583 Α.Κ. συλλαμβάνεστε για παράβαση του νόμου περί ακατάλληλης περιβολής σε χειμερινούς μήνες, του νόμου περί κατανάλωσης αλκοόλ σε δημόσιους χώρους και του νόμου περί καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Καταδικάζεστε σε αναγκαστική αποτοξίνωση τριών μηνών και σε φυλάκιση 15 χρόνων. Ευχαριστούμε για την συνεργασία.''


Αφιερωμένο στον αδερφό μου , που καπνίζει.