Και τώρα τι ;

Και στην πορεία πήγαμε. Και συνθήματα φωνάξαμε. Και τα μπαμ μπουμ ακούσαμε. Και τα χημικά εισπνεύσαμε αργότερα. Και όλα καλά. Και τώρα τι; Περιμένουμε την επόμενη πορεία ε;

Προφανώς και δεν περίμενα να καταλάβουμε τα ανάκτορα (βουλή). Όμως όταν σου έχει γίνει βεβαιότητα πλέον ότι όσες πορείες, όσες απεργίες και να κάνεις τίποτα δεν θα αλλάξει, τότε αλήθεια τι σου ‘χει μείνει να ελπίζεις;

Όταν το μέλλον σου είναι υποθηκευμένο πώς να ζήσεις το παρόν; Αν το δεις φιλοσοφικά και θεολογικά το μέλλον είναι πράγματι αβέβαιο (σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε) αλλά αν το δεις πρακτικά χωρίς μέλλον δεν υπάρχουν όνειρα και χωρίς όνειρα δεν υπάρχει ελπίδα. Και δεν ξέρω ειλικρινά πόση ελπίδα μπορώ να βρω στο όραμα μιας κομμουνιστικής Ελλάδας με πρότυπο την Ε.Σ.Σ.Δ.

Κι ύστερα γυρνάς σπίτι και μπαίνοντας στην πολυκατοικία βλέπεις την κυρά-απαυτούλα που μόλις βγαίνει από την άλλη κυρά-απαυτούλα που είχε πάει να της πει τον καφέ, το τσάι ούτε που ξέρω. Και σκέφτεσαι «που ζω ρε συ;» κι ύστερα πάλι θυμάσαι το ντιβιντι της Τζούλιας και σκέφτεσαι «που ζω ρε γαμώτο;» και μετά το μυαλό σου γεμίζει από διαφημίσεις. Το lifestyle μας έχει γίνει πλέον συνήθεια (έξις δευτέρα φύσις). Χωρίς κατανάλωση θα πεθάνουμε, χωρίς τα γκάτζετ μας, το κινητό, τον υπολογιστή, το i-pod, το i-phone (το i-sihtir πότε θα βγει;) . Όχι δεν ρίχνω ανάθεμα στην τεχνολογία αν και κάποιες φορές η επιστροφή στο παρελθόν (βλέπε την επιστροφή κάποιων στην επαρχία) φαντάζει πια ως ριζοσπαστική κίνηση, όσο οξύμωρο κι αν είναι. Κι ύστερα πάλι σκέφτεσαι αν είναι για να πορευτώ στο μέλλον να ψάχνω στο παρελθόν τη λύση τότε «χέσε μέσα Πολυχρόνη» !

Μην το πεις πουθενά… όταν γελώ δυνατά… θέλω να φύγω μακριά…