Σφαγή

«Άντε γαμήσου μαλάκα!» ούρλιαξε με οργή και τα σάλια της πετάχτηκαν τόσο τοξικά που του ‘κάψαν το χέρι. Με όση δύναμη είχε της έχωσε μπουνιά στο στομάχι κι εκείνη διπλώθηκε στα δύο. Σηκώθηκε όμως. Του χύμηξε με ορμή. Μόλις είχε προλάβει να της γυρίσει την πλάτη. Με λύσσα το δάγκωνε στον σβέρκο. Την έπιασε από τα μαλλιά για να την κατεβάσει από πάνω του. Εκείνη χαιρέκακα έφτυσε το σκισμένο πουκάμισο από το στόμα της. Της έδωσε μια ανάστροφη σφαλιάρα. Γεύτηκε το αίμα από τα ούλα της και τα μάτια της έλαμψαν σχεδόν με ηδονή. Έσκυψε λίγο προς το πάτωμα, παραπλανητικά, κι όταν εκείνος πλησίασε διερευνητικά, σηκώθηκε απότομα χώνοντας του γονατιά στα γεννητικά όργανα και μια γερή κουτουλιά στο κεφάλι. Έπεσε κάτω ουρλιάζοντας «μαλακισμένη θα σε ξεσκίσω!». Παύση. Ανακωχή; Μάζεψε τις δυνάμεις του. Την βούτηξε από τα μαλλιά κι άρχισε να την κοπανάει στον τοίχο. Με μύτη σπασμένη και τα αίματα να τρέχουν στον τοίχο και στα χείλη της, γύρισε προς το μέρος του και βγάζοντας κραυγή αλαλαγμού έμπηξε τα νύχια της στο στήθος του ξεσκίζοντας την σάρκα. Σαν εκστασιασμένη μαινάδα του δάγκωσε το μάγουλο. Έφτυσε το κομμένο κομμάτι στο πάτωμα. Την έπιασε από τον λαιμό, σφίγγοντάς την μέχρι να δει τα μάτια της να γουρλώνουν. Τον κλωτσούσε παντού ξεριζώνοντας τούφες από τα μαλλιά του.

Έπεσαν κάτω και οι δύο. Πρώτη ξανασηκώθηκε εκείνη. Αργά. Την κοιτούσε χωρίς να θέλει ν’ αντιδράσει. Εκείνη σήκωσε την καρέκλα και με την πλάτη της άρχισε να τον χτυπάει στο κεφάλι. Λίγο πριν τον αποτελειώσει την κλώτσησε με το πόδι του. Εκείνη έπεσε πάνω στο σώμα του. Στο χέρι του κρατούσε το μαχαίρι της κουζίνας. Ούτε ξέρει πως είχε βρεθεί δίπλα του. Το μαχαίρι χώθηκε στον αφαλό της και η καρέκλα πέφτοντας στο κεφάλι του έκοψε την ανάσα του.

Νεκροί και οι δύο. Δύο νέοι νεκροί. Δύο υπεραιωνόβιοι γέροι. Αυτήν την έλεγαν Ελπίδα. Εκείνον τον φώναζαν Φόβο.