Με τα αυτιά του blogger...

Α) «Άντε μωρέ με τους αγανακτισμένους που αγανακτούν με ραντεβού. Το καλοκαίρι τα μάζεψαν κι ύστερα ξαναγανακτήσαν και ήρθαν πάλι»

Β) «Δεν γίνεται τίποτα, άμα δεν μπούμε μέσα στην βουλή. Πρέπει να χυθεί αίμα»

Δύο φράσεις. Δύο λογικές συμψηφισμού, τσουβαλιάσματος ανθρώπων και ιδεών, δύο λογικές κρίσης χωρίς προσωπική εμπειρία και σίγουρα χωρίς προσωπικό κόστος.

Α) Το κίνημα ή ό,τι τελοσπάντων συνέβαινε στην πλατεία Συντάγματος τόσο καιρό εκδιώχθηκε ξημερώματα Σαββάτου στα τέλη Ιουλίου όταν ελάχιστος κόσμος βρισκόταν εκεί. Δεν ήμουν εγώ εκεί να τους στηρίξω. Δεν ήσουν εσύ εκεί να τους στηρίξεις. Είναι πολύ εύκολο να περιμένεις από τους άλλους να κάνουν αυτό που δεν έχεις εσύ τα κότσια να κάνεις. Ενδεχομένως να μη θέλεις. Αλλά τότε δεν θα τους κατηγορούσες ότι έφυγαν. Χτες υπήρχε ένα παγκόσμιο κάλεσμα (δεν ξέρω από πού οργανώθηκε) για μαζικές εκδηλώσεις ενάντια στο παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο. Δεν ήταν ραντεβού για αγανακτισμένους. Ήταν διαμαρτυρία. Ναι άλλη μια μέρα που δεν έγινε η επανάσταση αλλά πώς να γίνει άραγε όταν ούτε πενήντα χιλιάδες δεν κατέβηκαν χτες; Ποια είναι η κατηγορία σου αυτή τη φορά στους λεγόμενους αγανακτισμένους; Ότι δεν είναι κάθε μέρα και κάθε ώρα στον δρόμο να διαδηλώνουν και πάνε όταν υπάρχει συλλογικό κάλεσμα; Άραγε εσύ θα μείνεις να κάνεις απεργία διαρκείας; Α ναι ξέχασα δεν είσαι με τους συνδικαλιστές. Χαίρω πολύ και ποιος είναι, ποιος αμφισβητεί ότι τόσα χρόνια υπήρξαν οι κομματικοί στρατοί που στήριζαν την μία ή την άλλη κομματική παράταξη; Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή είναι ότι υπάρχει συνδικαλισμός, ο λεγόμενος πρωτοβάθμιος, που δρα χωρίς κομματική (πρόσεξε κομματική όχι πολιτική) ταυτότητα από τους ίδιους τους εργαζόμενους χωρίς προσωπικές επιδιώξεις κομματικής καριέρας. Δεν είναι ούτε άσπρο ούτε μαύρο λοιπόν, δεν είναι όλοι οι συνδικαλιστές το ίδιο. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση αυτών των πουλημένων, των λαμόγιων που τόσα χρόνια είχαν ό,τι ήθελαν γιατί πρέπει να εναντιωθώ όταν έχουμε κοινό στόχο να φύγουν τα μνημόνια; Δεν είναι ότι τους κόβονται απλά προνόμια, είναι ότι τους κόβονται βασικά δικαιώματα. Και σίγουρα όλοι έχουμε καταλάβει πια ότι δεν φταίει ο δημόσιος τομέας για το χρέος. Δεν πήρε την απόφαση ο δημόσιος τομέας για το τι και από πού θα δανειστούμε έτσι δεν είναι; Σκέψου λοιπόν ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη ο γιατρός που παίρνει το φακελάκι ή ο ασθενής που το δίνει; Βάλε τώρα οπου γιατρός πολιτικό σύστημα και όπου ασθενής δημόσιος τομέας για να δεις ποια ήταν η σχέση.

«Να είμαστε συνειδητοί πολίτες και αλληλέγγυοι μεταξύ μας. Αλλά πριν κι από αυτό, πρέπει να διώξουμε τους αλήτες που μας κυβερνούν. Αυτούς που μας αναγκάζουν να ζούμε μέσα σ' έναν ευφημισμό. Υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη": αυτό που δέρνει τον πολίτη και καταργεί την υπόστασή του. Υπουργείο "Περιβάλλοντος": Με τον σημερινό υπουργό και αρχιτέκτονα της καταστροφής να ξεπουλάει τα πάντα. Υπουργείο "Εθνικής Αμυνας": Φοβάμαι και να σκεφτώ τι υπουργείο είναι αυτό. Υπουργείο "Διά βίου μάθησης": Με επικεφαλής μια κυρία που ως επίτροπος στην Ευρώπη είχε προτείνει να γίνουν τα αγγλικά επίσημη γλώσσα της Ελλάδας! Και το άλλο; Πρωθυπουργός της χώρας να είναι κάποιος που προσεύχεται να υπάρξει παγκόσμια διακυβέρνηση! Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ούτε ανίκανοι ούτε αδαείς. Είναι νεοταξίτες, δούλοι ξένων παγκόσμιων συμφερόντων κι εντεταλμένοι γραικύλοι».

Β) Πολύ ωραία πρόταση αρκεί αυτός που την λέει να είναι κι αυτός που θα μπει στην πρώτη γραμμή. Γιατί εγώ λυπάμαι όσο και να θέλω να αλλάξω τα πράγματα όταν κατεβαίνω στις πορείες δεν πάω για να φάω ξύλο. Δεν θέλω ούτε κουφή να μείνω, ούτε στο νοσοκομείο να καταλήξω πόσο μάλλον να συλληφθώ. Αν κατέβουν πεντακόσιες χιλιάδες στον δρόμο και κάνουμε όλοι μαζί ντου στην βουλή ναι ίσως να αλλάξω γνώμη τότε, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει όλοι εσείς που για τον έναν ή άλλον λόγο μένετε σπίτι σας να κατέβετε μαζί μου στον δρόμο. Αλλιώς λυπάμαι επανάσταση μόνη μου ΔΕΝ ΚΑΝΩ!

«Ακόμη και στο πυκνότερο σκοτάδι υπάρχει ελπίδα. Δεν τη διακρίνεις, όμως, ξαπλωμένος στον καναπέ. Πρέπει να κινητοποιηθούμε και ας χάσουμε μερικές μάχες. Δεν έχω αυταπάτες. Αυτός ο ύπουλος και αισχρός πόλεμος, στον οποίο ο αληθινός εχθρός κάθεται απομονωμένος σε κάποια γραφεία, θα αγριέψει περισσότερο».

Κατά τ’ ‘αλλά ήταν ένα συνηθισμένο Σαββατοκύριακο με εκδηλώσεις χαράς ανά τον κόσμο για την παγκοσμιοποίηση που βοηθάει στην εξέλιξη του κόσμου, τρεις κορυφαίοι μάς υπουργοί μας εγκαλούν (εδώ το μανιφέστο του κώλου, εδώ μία σύντομη απάντηση κι εδώ μια εκτενής), ένα κορυφαίο(μη χέσω) κυβερνητικό στέλεχος που ντρέπεται όμως να πει το όνομα του «σπάει» τη σιωπή του και με πόνο εξομολογείται πώς αισθάνθηκε σαν πόρνη (ω οϊμέ ω οϊμέ) με αρχιτσατσά τον Τζέφρυ.

Και τέλος μια ωραία επιστολή εκ της αλλοδαπής.