Με τη βροχή καλύτερα...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου. Ταμπούρια. 1^ο Θεμιστόκλειο Φεστιβάλ. Θεμιστόκλειο Στάδιο. Εισιτήριο 18,00 ευρώ. Έναρξη 18:00. Λήξη 24:00. Lexicon Project, Imam Baildi, Παύλος Παυλίδης, Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Ένα αμφιλεγόμενο Φεστιβάλ που κανείς δεν ήξερε τον διοργανωτή, υπο την αιγίδα του Δήμου Πειραιά, το εισιτήριο ακριβό κι ο χώρος τίποτα το σπουδαίο, ένα γήπεδο λίγο μεγαλύτερο από το προαύλιο του σχολείου μου. Οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για την διοργάνωση με μαύρες μπλούζες και μαύρα γυαλιά σε κοιτούσαν λες κι ήσουν τουλάχιστον ύποπτος για φόνο. Λες και έμπαινες να ακούσεις τον Van Buuren ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον! Κάγκελα και 5 (!) άτομα έφραζαν την είσοδο λες και δεν αρκούσε ένας απλός υπεύθυνος εισιτηρίων. Και σαν μην έφταναν αυτά κάποια στιγμή μια ομάδα γύρω στα 30 άτομα κρέμασε στα κάγκελα ένα πανό που έλεγε να δοθεί το στάδιο στους δημότες και όχι στην εμπορευματοποίηση της τέχνης και στους δηθεν ευαισθητους καλλιτεχνες!

Το πρόγραμμα των Lexicon σχεδόν διακόπηκε λόγω επικείμενης κακοκαιρίας αφήνοντάς τους μόνο για μισή ώρα. Ο κόσμος δεν ήταν ακόμα πολύς, τα «ηχηρά» ονόματα ακολουθούσαν. Οι επόμενοι βγήκαν με αρκετή καθυστέρηση, είχε ήδη αρχίσει να ψιχαλίζει. Οι Ιμάμ έκαναν κέφι αν κι ο περφορμερ τους (πιο πολύ έτσι θα τον χαρακτήριζα παρά τραγουδιστή) επιεικώς μας έπρηξε με τα «clap your hands» και «say yooo» και μάλιστα σε ένα κοινό που δεν ανταποκρινόταν.

Κι ύστερα… Ύστερα η βροχή δυνάμωσε κι ο Παυλίδης βγήκε κι η εικόνα ήταν τόσο «για να είναι»… Λένε ότι άμα το πιστέψεις κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί…

Τα πάντα έσβησαν κι ήταν μόνο η βροχή και η μουσική… Νότες και σταγόνες… Τα χέρια άπλωσαν… Τα μάτια έκλεισαν… Όλα ξεπλύθηκαν…

Κι όταν βγήκε ο Θανάσης εκεί πια ήσουν «αλλού»…

Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται

Είμαι ό,τι δεν έζησα

Είμαι η βροχή που θα ‘ρθει

Να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί

Ο Θανάσης που βγήκε και είπε «Θα σας κρατήσω συντροφιά» χωρίς όργανα με μια κιθάρα και μια ομπρέλα κι ο κόσμος τον αποθέωσε…

Τι υπέροχη μουσική και στίχους που ‘χει γράψει αυτός ο άνθρωπος!

Υ.Γ.1 Κάτι τέτοιες μικρές στιγμές που τις ξεχνάς αμέσως μετά, σου δίνουν δύναμη.

Υ.Γ.2 Μερικά «ευχαριστώ» ξεχνάς να τα πεις όταν πρέπει κι ίσως να μοιάζουν παράταιρα μετά. Δεν πειράζει, πες το κι ό,τι γίνει…

Υ.Γ.3 Ίσως λα βίτα ε μπέλα μπορεί να είναι γλυκιά…

Υ.Γ.4 Αν και χαλάει την ρομαντική διάθεση του ποστ, θα το βάλω γιατί το βρήκα και ΕΛιώσα από τα γΕΛια!!!! Χαχαχαχα! (κλικ στο ΕΛ ντεεεεε!)