Είναι που...

Δεν μου αρέσουν οι πολύ προσωπικές αναρτήσεις. Δεν θέλω να εκτεθώ μάλλον. Αν και ότι γράφω σαφώς και είναι προσωπικό αφού είναι η γνώμη μου.

Υπάρχουν στιγμές όμως που κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα πεις σε κανέναν. Απλά γιατί δεν μπορείς. Και αναστενάζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις παρά μόνο όταν στο επισημαίνουν οι γύρω σου. Κι έτσι αποφασίζεις να τα πεις σε «όλους».

Υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις αδειάζουν από λέξεις και γεμίζουν με αλμύρα. Κι αν είχες το ταλέντο ή το μεράκι ίσως να τις έκανες τραγούδι ή ποίημα. Και το δημιούργημα σου να το έδινες εκεί που απευθύνεται. Όταν όμως ο αποδέκτης δεν είναι κοντά σου, δεν είναι δίπλα σου να σε κοιτάξει στα μάτια, δεν μπορείς να χωθείς στην αγκαλιά του, δεν μπορείς να μιλήσεις μαζί του, όχι γιατί ζει κάπου μακριά ή γιατί είστε χώρια αλλά γιατί δεν ζει πια, τότε τι κάνεις;

Τι κάνεις λοιπόν τα λόγια που θέλουν να ειπωθούν αλλά δεν έχουν που; Τι κάνεις το κενό που δεν γεμίζει παρά μόνο με προσμονή αντάμωσης;

Δεν έχω καν την «πολυτέλεια» της αφιέρωσης…

--------------------------------------------

Σιωπή. Σηκώνομαι με δυσκολία. Σαν κάτι να με κρατάει στο πάτωμα. Κοιτάζω κάτω και δεν υπάρχει πάτωμα, πατάω στο χώμα, ξυπόλυτη. Σαστίζω και παραπατάω. Η γη είναι ζεστή μυρίζει άνοιξη. Σε αναζητώ με το βλέμμα μου στον χώρο. Δεν ξέρω που βρίσκομαι μα είμαι μόνη μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει την παρουσία σου. Δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει την απουσία σου. Πάλι έφυγες χωρίς να πεις «γεια». Πάντα η ίδια ιστορία, ο ένας φεύγει κι ο άλλος μένει πίσω να κυκλώνει με κιμωλία τα ίχνη. Μόνο που αυτή τη φορά πήρες και την κιμωλία. Και έμεινα να μετράω τα χνάρια σου με πληγές.

Περπατάω. Θα προχωρήσω. Η αφή στις πατούσες μου δεν λειτουργεί. Τα χαλίκια δεν με ενοχλούν. Ούτε τα αγκάθια. Άραγε έγινε κι η ψυχή μου τραχιά; Αφήνω πίσω κόκκινα βήματα. Μικρές φλεβίτσες λύπης.

Δεν θα περπατήσω άλλο. Κουράστηκα να περπατώ χωρίς προορισμό. Θα πετάξω. Μα πρώτα πρέπει να πετάξω τα περιττά βάρη, θα κρατήσω μόνο όσα χωρούν στην καρδιά μου. Ας είναι να είναι μεγάλη Θεέ μου.

Δεν βλέπω. Δεν θέλω να κοιτάξω γι’ αυτό, γιατί η εικόνα μένει και δεν φεύγει όσο κι αν τυφλωθώ. Φωνές. Φωνή, μία είναι, η δική σου. Δεν την θέλω, μ’ ακούς; Να μιλάς αλλιώς. Να μου μιλάς με τα λουλούδια, να μου μιλάς με τη βροχή, με το πουλί στο τζάμι, με τη γύρη που τρυπώνει στην μύτη μου.

Ο βουβός πόνος είναι πιο άγριος. Αλλά τα σημάδια του είναι ουλές επιβίωσης με ανείπωτη αξία…