Ω Γλυκύ μου Έαρ...

Τι θέλεις επιτέλους; Τι σου φταίει πια; Εσύ δεν τον διάλεξες αυτόν τον δρόμο; Τι με σκοτίζεις τώρα, άσε με μόνο μου επιτέλους!

Κι εσύ αυτό δεν έκανες όταν σε χρειαζόμουν; Όταν σε αναζητούσα, εσύ ήσουν αλλού. Τώρα τι θες, τι μου ζητάς;

Είσαι μόνος σου. Εσύ που γνώρισες τόσα πολλά, που έχεις πρόσβαση σε κάθε πληροφορία. Εσύ ο ανεξάρτητος. Εσύ που «αναπτύχθηκες» τόσο πολύ. Μόνος σου το διάλεξες. Δεν ήταν η συγκυρία, ήταν επιλογή σου.

Κι ομολογώ πως έκανες την καλύτερη επιλογή. Εσύ δεν ήσουν που σφάλισες τα παράθυρα και έβαλες την καλύτερη πόρτα τελευταίας τεχνολογίας με την ασφαλέστερη κλειδαριά; Ξέχασες που έχτισες εκείνο τον τοίχο απέξω. Τον έχτισες όσο καλύτερα μπορούσες για να προστατευτείς από μένα. Μα καημένε είδες, χτίστηκες κι εσύ μέσα σου. Έχτισες και τα όνειρα σου. Και τώρα; Τώρα θες να τον γκρεμίσουμε μαζί;

Είσαι μόνος σου πάρ’ το απόφαση. Μόνος μέσα στους μόνους.

Είσαι ο σύγχρονος άνθρωπος που κατέκτησες όλες τις κορυφές. Ναι, αλλά τις κατέκτησες μόνος σου. Και εκεί ψηλά που ανέβηκες μέθυσες από την υπεροχή σου αλλά τώρα που ωρίμασες και γέρασες, δεν σου φτάνεις εσύ.

Τι θλιβερός που είσαι πια...

Είναι σκληρό για μένα που δεν με πίστεψες όταν σου είπα πως σε χρειάζομαι όσο με χρειάζεσαι κι εσύ. Είναι σκληρό για σένα που η επιλογή σου δεν ήμουν εγώ αλλά εσύ.

Δεν ήθελες να πιστέψεις όμως παρά μόνο στον εαυτό σου. Στα μάτια σου και στα αυτιά σου. Κι όταν σου είπα για την Ανάσταση γέλασες. Αυτά είναι για τους αφελείς, για τα πρόβατα, για να ξεγελούν τον κοσμάκη και να τον εξουσιάζουν. Ενώ η δουλειά σου δεν σε εξουσιάζει. Το χρήμα δεν σε ορίζει.

Κι όμως δεν βρίσκω άλλο τρόπο να σου περιγράψω την αγάπη παρά με τη λέξη Χριστός. Δεν βρίσκω άλλη πραγμάτωση της ελευθερίας πάρα μόνο στην κατάργηση του θανάτου.

Δεν έχω λόγια να σε πείσω. Ούτε θέλω να σε πείσω.

Σε λυπάμαι. Σε μισώ. Σε θέλω.

Χαίρομαι όμως γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή τώρα πια. Ήρθε η ώρα να τα γκρεμίσεις όλα. Κι αν δεν μπορείς, κοίτα εκεί, εκεί στην άκρη, έχει μια χαραμάδα. Κλείσε τα μάτια και βγες έξω. Νιώσε. Βγες στους δρόμους της ζωής κι ενώσου με τους άλλους.

Κοίτα είναι κι άλλοι σαν και σένα. Δεν είσαι μόνος. Τελικά.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το κείμενο της Κροτ και το κείμενο του Νίκου.