Ζητείται όραμα

Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Κυριακή 30 Αυγούστου.

Η πολιτική σκηνή της χώρας έχει χρεωκοπήσει. Όσο πιο γρήγορα συμβιβαστούμε μ’ αυτό τόσο πιο εύκολα θα αλλάξουν τα πράγματα. Φτάνουν πια οι αναλύσεις περί πρόωρων εκλογών. Φτάνουν πια οι αναλύσεις περί κρίσης στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα κουράζει και κουράστηκε. Δεν τραβάει άλλο, που λένε. Τριάντα χρόνια πελατειακών σχέσεων, ρουσφετολογίας, ανυπαρξίας του κράτους όταν το χρειάζεσαι και υπερβολικής γραφειοκρατίας όταν δεν την χρειάζεσαι.

Σκάνδαλα επί σκανδάλων, μίζες, βαλίτσες και πάμπερς, δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα, παράγκες αθλητικών παραγόντων, εκκλησιαστικές αγοραπωλησίες. «Απ’ το ’80 και μετά μας έχουν πνίξει τα σκατά» που λέει και το τραγούδι. Ένα κράτος ανεύθυνων, ανέντιμων, κομπλεξικών, νεόπλουτων, ξιπασμένων, καρεκλοκένταυρων, βολεμένων ανθρωπάκων. Κι ας ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου. Τριάντα έξι χρόνια μετά ζούμε τον θρίαμβο της λαμογιάς !

Δεν φτάνει όμως η απλή συνειδητοποίηση του κουρασμένου πολιτικού μας συστήματος και η δυσφορία για την φαυλοκρατία που επικρατεί στους θεσμούς του κράτους. Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν και πρέπει να αλλάξουν τώρα. Κι αυτό θα γίνει μόνο με την ενεργή συμμετοχή όλων μας. Με κάθε μέσο, γραπτό ή προφορικό λόγο, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, απεργίες. Δεν φτάνουν πια οι συζητήσεις σε επίπεδο παρέας, ούτε οι διαδικτυακές διαμάχες γνωμών.

Πρέπει να απαιτήσουμε πια το δικαίωμα μας στην δημοκρατία. Πρέπει να απαιτήσουμε πια την υποχρέωσή μας να είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Μια κυβέρνηση συνεργασίας, αφού η αυτοδυναμία μάλλον δύσκολα θα επιτευχθεί, δεν θα σώσει την κατάσταση, το μόνο που θα καταφέρει είναι να παραταθεί και ενδεχομένως να επιδεινωθεί κατά δέκα χρόνια η αναξιοκρατία και η φαυλοκρατία.

Ήρθε ο καιρός να περάσουμε στην δράση. Να αναζητήσουμε λύσεις. Λύσεις για την παιδεία, τον πολιτισμό, την οικονομία αλλά κυρίως για το πολιτικό σύστημα.

Ζητείται όραμα λοιπόν.