Σαγκουίνι (μέρος β')

Σε είκοσι λεπτά περίπου είχε φτάσει στην κορυφή της χώρας. Μόλις είδε το βράχο κοντοστάθηκε, το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, ένας τεράστιος πέτρινος όγκος γεμάτος χρώματα. «Φυσικό φαινόμενο;» αναρωτήθηκε μόνος του. Άνοιξε την φωτογραφική και τάχυνε το βήμα του. Φτάνοντας μπροστά στον βράχο, χαμογέλασε, φυσικό φαινόμενο είναι τα παιδιά, σκέφτηκε, και τα εκπληκτικά γκράφιτι που έβλεπε μπροστά του έδωσαν τροφή στην Μαριλού, έτσι έλεγε την ψηφιακή του. Πόσο έντονα ήταν τα χρώματα!

Πρέπει να είχε περάσει αρκετή ώρα όταν ξαφνικά η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί. Πάτησε το οφ καμία αντίδραση. Κοίταξε τις μπαταρίες, το ίδιο. Η Μαριλού δεν ανταποκρινόταν, έτσι απλά. Την άφησε σχεδόν ευλαβικά στο πεζούλι κι άρχισε να παρατηρεί τον βράχο με τα μάτια του μόνο. Κάτι δεν του ταίριαζε. Τα χρώματα σαν να είχαν χάσει την λάμψη τους, σαν να άλλαζαν κάπως, κάτι στην φωτεινότητά τους … και τα σχήματα σαν να είχαν χάσει κάπως την ευκρίνειά τους, σαν να είχαν μετατοπιστεί ελαφρά, σαν να είχα αποκτήσει κίνηση. Κούνησε ασυναίσθητα το κεφάλι του, τι ήταν αυτό που έβλεπε, μήπως ζαλιζόταν κι αυτό ήταν όλο; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Κοίταξε κάτω επίμονα για αρκετά δευτερόλεπτα να καθαρίσει το οπτικό του πεδίο κι ύστερα αργά ξαναγύρισε το βλέμμα στον βράχο, δειλά σαν να κοιτούσε κλεφτά γυμνή γυναίκα. Το επιφώνημα που έβγαλε θα του φαινόταν αστείο σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση, μα τώρα αυτό που συνέβαινε μπροστά στα ίδια του τα μάτια ήταν πέρα από την λογική. Ο βράχος ήταν πεντακάθαρος, μια απλή γκριζοπράσινη επιφάνεια. Άπλωσε το χέρι να τον αγγίξει, να πειστεί πως αυτό που έβλεπε αυτό και υπήρχε. Ο βράχος υπήρχε, τα γκράφιτι όχι. Ο Ταξιάρχης άρχισε να αναρωτιέται τι στο διαλο συμβαίνει, μήπως τον χτύπησε ο ήλιος, μήπως είχε παραισθήσεις, μήπως απλά κοιμάται; Θυμήθηκε την Μαριλού, ήταν όλα εκεί στην κάρτα μνήμης. Την άρπαξε από το πεζούλι κι έφυγε τρέχοντας για το ξενοδοχείο.

(συνεχίζεται...)