Βιβλιομετρώ

Ο αγαπητός Βιβλιοθηκάριος (γιατί άραγε αυτός;) παρήγγειλε ανάρτηση με θέμα τα βιβλία που αγαπήσαμε. Μόλις διάβασα την «παραγγελιά» του το πρώτο βιβλίο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Τα Ξύλινα Σπαθιά» του Παντελή Καλιότσου. Βιβλίο που διάβασα και ξαναδιάβασα, και τώρα που το σκέφτομαι ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω. Θυμάμαι το κόκκινο εξώφυλλο με τα μικρά στρατιωτάκια με τα σπαθιά, τον κύριο Γουργούρη, ο ψηλός ξερακιανός φαρμακοποιός, τον μπάρμπα-Γάντζο με την ελιά και βέβαια τη φράση «Αθανάσιος Κουτσούκης στον πίνακα!» που τι λέω μέχρι σήμερα! ϊσως το πιο αγαπημένο μου αφού το θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια.





Υστέρα ήρθαν τα κλασικά της Αλκής Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας» και της Ζωρζ Σαρρή «Κρίμα κι άδικο», φαντάζομαι όλοι θα έχουν γράψει γι' αυτά. Υστέρα ακολούθησε η «Αστραδενή» της Ευγενίας Φακίνου, βιβλίο που μ’ έκανε να πάρω το (τότε) 131 και να ζητήσω το τηλέφωνο της κας Φακίνου και να πιάσω μετά να τηλεφωνώ σε όλους τους Φακίνους και τις Φακίνου μόνο και μόνο για να της πω πόσο πολύ με συγκίνησε και μου άρεσε η Αστραδενή. Δυστυχώς μετά από πέντε αποτυχημένα τηλέφωνα δεν την βρήκα ποτέ. Το λέω τώρα λοιπόν, να ’στε καλά κύρια Φακίνου με την Αστραδενή κατάλαβα τι θα πει δύναμη ψυχής, τι θα πει γυναίκεια υπομονή και γυναικεία υπεροχή.

Παράλληλα βέβαια διάβαζα τους «Πέντε Φίλους», οι πέντε φίλοι πάνε διακοπές, οι πέντε φίλοι και το τροχοσπιτο, οι πέντε φίλοι αυτό οι πέντε φίλοι εκείνο, οι πέντε φίλοι έτσι οι πέντε φίλοι αλλιώς κτλ κτλ και φυσικά τον Μικρό Βρικόλακα. Τι τέλειος ο Ρούντολφ, βρικόλακας που δεν του άρεσε να πίνει αίμα! Ζούσα κι εγώ τις περιπέτειες του και φανταζόμουν πως στην προηγούμενη μου ζωή ήμουν σίγουρα βρικόλακας αφού είχα τους ίδιους μυτερούς κυνόδοντες με τον Ρούντολφ.

Κάποια στιγμή αρκετά αργότερα έπεσε στα χέρια ένα βιβλίο του Νίκου Χουλιάρα του γνωστού ζωγράφου. «Εργαστήρι του ύπνου» λεγόταν και περιέγραφε τα όνειρα του συγγραφέα. Ερωτεύτηκα το εξώφυλλό με την πρώτη ματιά. Βιβλίο πίνακας που θα μπορούσε να αποτελέσει έκθεση ζωγραφικής από μόνο του.

Είναι μερικά βιβλιά που σου δημιουργούν τόσο έντονα συναισθήματα που δεν ξέρεις κι ο ίδιος το γιατί. Ένα απο αυτά είναι τα "Άγρια φοινικόδεντρα" του Γουίλιαμ Φώκνερ. Μυθιστόρημα σαν τυφώνας, άγριο πραγματικά που πολύ θα θέλα να μπορώ να το γυρίσω ταινία. Μπορεί και να έχει γυριστεί δεν ξέρω.

Δεν θα μιλήσω για τα κλασσικά αριστουργήματα του Καζαντζάκη και του Παπαδιαμάντη, όλοι τα ξέρουμε αυτά τα βιβλία και τα έχουμε διαβάσει. Και είναι κι άλλα πολλά Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Παιδικά και μη. Πώς να τα πει όλα κάνεις; Ποιους συγγραφείς να θυμηθεί; Καρκαβίτσας, Πηνελόπη Δέλτα, Βασιλικός, Ξανθούλης, Λιλή Ζωγράφου, Καμύ, Γκόγκολ, Τουέιν, Πόε και Θέμελης, Μιχαηλίδης, Ιούλιος Βερν, Οργούελ, Σαιντ Εξυπερύ, Κοέλο, Ομηρόλη, Ζατέλη, Σαλίντζερ. Και πόσους ξεχνάω… και Ιστορία του ματιού του Ζωρζ Μπατάιγ, Άρωμα του Πατρικ Ζισκιντ, Έρως του Χελμουτ Κρωσσερ(Krausser), Αθηνά ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη του Κώστα Καρακάση, Η Αιγυπτία και Η κόρη του Νείλου του Σινουέ, Αγγελίνα του Κασόλα, Ο βαρώνος του Τσικληρόπουλου, Το νησί της Χισλοπ…

Ουφ δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα, δεν τελειώνει ο κατάλογος αυτός.

Μπορώ να πω για τα τρία πιο πρόσφατα που διάβασα. Το πρώτο είναι του Δημήτρη Δημητριάδη Η ζάλη των ζώων πριν από τη σφαγή εξαιρετικό, να το διαβάσετε οπωσδήποτε. Δεν είναι μυθιστόρημα, είναι θεατρικό. Το τέλειωσα μέσα σε 2 ώρες ένα σαββατιάτικο πρωί και εννοείται πως θέλει και δεύτερη ανάγνωση. Είναι το πρώτο που διαβάζω του Δημητριάδη και περιμένω την επανέκδοση του Πεθαίνω σα Χώρα, το πιο γνωστό του, για να το πάρω κι αυτό. Η Ζάλη είναι ένα περίέργο ανάγνωσμα. Γυρνόντας και την τελευταία σελίδα ένιωσα σαν σαρκοφάγο φύτο με περικοκλάδες που έχει αγκαλιάσει το θύμα κι άρχιζει να το απομυζά. Το θύμα είναι το νόημα του βιβλιού.

Το δεύτερο είναι του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη Αστοχία Υλικού. Σύγχρονο μυθιστόρημα με άμεση γραφή και εξαιρετικής συναισθηματικής φόρτισης. (είδες; τα καλύτερα για σένα Π.Χ.). Δεν είναι εύπεπτο αναγνωσμα καθόλου και σε κάνει να νιώθεις πως ίσως να συμβεί και σε σένα ότι και στον ήρωα. Συστήνω ανεπιφύλακτα και τα προηγούμενά του βιβλία "Καλά μόνο να βρεις" και "Τρεις μνήμες και δυο ζωές".

Το τρίτο δεν είναι ένα βιβλίο αλλά πολλά του ίδιου συγγραφέα που τείνει να γίνει πολύ αγαπημένος, το όνομα αυτού Φερνάντο Πεσσόα ή Μπερνάντο Σοάρες. Ξεκίνησα με τον Αναρχικό τραπεζίτη και συνέχισα με το Ταξίδι στην Άβυσσο η ώρα του διαβόλου, Πίσω από τις μάσκες και τώρα διαβάζω Το Βιβλίο της Ανησυχίας και πολύ μου αρέσει, ευτυχώς είναι δύο τόμοι και θα αργήσει να τελειώσει!

Αυτά!

Κλείνοντας να ευχηθώ υγεία και μακροημέρευση χαχαχαχαχα!
Σαν μπλογκερ που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να σας χαιρετίσω για καλοκαίρι. Δεν φεύγω ακόμα αλλά ξέρετε πως είναι αυτή η εποχή...θάλασσα, ποτά, γάμοι...που καιρός για αναρτήσεις. Να έχετε όλοι ένα όμορφο καλοκαίρι και, εκτός αν γίνει επανάσταση, θα τα πούμε ξανά από Σεπτέμβρη. Καλά μπάνια!

Ε μπορεί να ξαναγράψω μέχρι τότε αλλά δεν εγγυώμαι, μείνετε συνδεδεμένοι !