Είναι

Είναι που τίποτα δεν αλλάζει … Είναι που όλα τα ίδια μένουν …
Είναι που κάθε μέρα ξυπνάς και δεν θέλεις να πας στη δουλειά …
Είναι που άλλα θέλεις να κάνεις και άλλα κάνεις …
Είναι που θέλεις να βγεις στο δρόμο και να φωνάξεις «ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ» …
Είναι που κάθε μέρα σκύβεις όλο και περισσότερο το κεφάλι …
Είναι που τον Δεκέμβρη η οργή σου άρχισε να γίνεται ελπίδα …
Είναι που μετά η ελπίδα έσβησε …
Είναι που θέλεις να πεις τόσα πολλά και κανείς δεν ακούει …
Είναι που θέλεις να σπάσεις την τηλεόραση…
Είναι που οι φίλοι σου ζουν κι αυτοί στη δική τους πλάνη …
Είναι που το ΛΑΟΣ σου τη δίνει …
Είναι που μια ζαρντινιέρα μπορεί και δέρνει …
Είναι που μια σφαίρα μπορεί και εξοστρακίζεται σε ευθεία βολή …
Είναι που κάποιος κάνει απεργία πείνας και τίποτα δεν γίνεται …
Είναι που ρίχνουν βιτριόλι σε καθαρίστριες …
Είναι που αυτοκτονούν ή τους αυτοκτονούν στις φυλακές …
Είναι που αυτοί που θα έπρεπε να είναι μέσα στις φυλακές είναι έξω …
Είναι που οι πρόσφυγες φταίνε για όλα τα κακά στη χώρα …
Είναι που δεν μαθαίνεις τόσα άλλα … Είναι που αρχίζει να μη σε νοιάζει τίποτα πια …
Είναι που σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου ...
Είναι που θες να βοηθήσεις και δεν μπορείς …
Είναι που και να βοηθήσεις τίποτα δεν θα αλλάξει … Είναι που είναι τόσο γελοίοι «αυτοί» … Είναι που κι εσύ είσαι τόσο «μικρός» ... Είναι που κάνεις ένα μπλογκ και νομίζεις ότι κάτι κάνεις … Είναι που όλα είναι σκατά ...
Είναι που είναι καλοκαίρι ... Είναι και που μου λείπεις …
Είναι που θες να ζήσεις και δεν μπορείς …
Είναι που θες να ζήσεις ελεύθερος και δεν μπορείς …
Είναι που τίποτα δεν αλλάζει .

-----------------------------------------------------------------


Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,


η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

Κώστας Καρυωτάκης