Η αδιακρισία του ρατσισμού

Το παιδί σου είναι 7 χρονών. Του χρόνου θα πάει Β’ Δημοτικού. Στην τάξη του φέτος είναι 25 παιδιά. Υπάρχει μόνο ένα που είναι από την ίδια χώρα, μιλάει την ίδια γλώσσα έχει την ίδια κουλτούρα. Υπάρχει μόνο ένα Ελληνάκι. Τα υπόλοιπα είναι από διάφορες χώρες.

Είναι ρατσισμός άραγε να θέλεις το παιδί σου να μπορεί να συναναστραφεί με τους συμμαθητές του; Είναι ρατσισμός να θέλεις το παιδί σου να μην μαθαίνει όλη τη χρονιά πώς να μιλήσει αφού ήδη ξέρει;

Νοίκιασες φτηνό σπίτι στην Κυψέλη. Οι δρόμοι το βράδυ είναι έρημοι και σε διάφορες γωνίες βλέπεις μαζεμένους νέγρους (μαύρους τους λέγαμε κάποτε, οι λέξεις δεν φτιάχνουν τον ρατσισμό αλλά οι ιδέες) για τους οποίους έχεις ακούσει κατά καιρούς πως είναι συμμορίες. Δεν το ξέρεις βέβαια με σιγουριά αλλά καλού κακού φυλάγεσαι. Ένα απόγευμα κοιμόσουν αλλά σε ξύπνησαν 2 αστυνομικοί. Είχαν διαρρήξει το διαμέρισμα σου κι οι αστυνομικοί σε ρώταγαν αν είσαι ο ένοικος. Σε ένα μήνα καθώς γύριζες σπίτι μετά από ξενύχτι άκουσες πυροβολισμούς. Δεν τρόμαξες. Έκανες ένα τσιγάρο να χαλαρώσεις μόνο κι ύστερα κοιμήθηκες. Ένα βράδυ άκουσες φασαρία στο κάτω διαμέρισμα, μάλλον από της Ρωσίδας ήταν δεν είσαι και σίγουρος. Στην πολυκατοικία που νοικιάζεις μένει άλλη μια γιαγιά μόνο από την Ελλάδα. Την άλλη μέρα το πρωί έμαθες πως την Βουλγάρα τελικά την είχαν σκοτώσει.

Είναι ρατσισμός άραγε που την επόμενη κιόλας μέρα σηκώθηκες κι έφυγες; Είναι ρατσισμός να μην θέλεις να φοβάσαι;

Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια διάκριση τι είναι ρατσισμός και τι όχι. Δεν είναι όλοι οι μετανάστες κακοί αλλά ούτε καλοί. Όπως δεν είναι κι όλοι οι Έλληνες. Άραγε θα έβλαπτε σε κάτι την χώρα να δίνει πιστοποιητικά ταυτοποίησης σε όλους τους μετανάστες; Τι θα μας πείραζε να πάψουν να είναι λαθρό οι μετανάστες; Έρχονται όλοι άραγε χωρίς διαβατήρια; Δεν είναι μόνο οι Πακιστανοί. Είναι και οι Ρωσίδες που έρχονται με διαβατήρια αλλά τους τα κρατάνε και τις κάνουν πουτάνες. Είναι και οι Βουλγάρες που τις έχουν τα γραφεία ενοικιάσεων εργαζομένων. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις αυτόν που έχει 10 Πακιστανούς και τους εκμεταλλεύεται στα φανάρια; Μια βδομάδα αν κάτσω εγώ και παρακολουθήσω ποιος τους πηγαινοφέρνει, με ποιον συναλλάσσονται ή που κοιμούνται θα τον βρω. Και γιατί πρέπει να με βάζει εμένα αυτό το κωλοκράτος στην διαδικασία να τσακώνομαι μαζί τους; Είναι ρατσιστικό που τους λυπάμαι; Είναι ρατσιστικό που δεν θέλω να μου πλύνουν το τζάμι όμως; Κάποτε ήταν τα παιδιά των φαναριών, δεν ξέρω αν το θυμάστε. Πριν είναι αλλοδαπά αυτά τα παιδιά συνήθως ήταν γυφτάκια. Εκεί δεν υπήρχε κάποια ρατσιστική διάθεση εκτός από την απλή επιθυμία να μην σου λερώνουν το αυτοκίνητο.

Τι μας εμποδίζει λοιπόν από το να μην γκετοποιούνται οι μετανάστες σε συγκεκριμένες περιοχές; Κάνει έλεγχο η αστυνομία; Έπιασε 10 χωρίς χαρτιά. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Ωραία. Βρες τους ρε φίλε! Συνεννοήσου με την χώρα απ’ όπου ήρθαν. Δεν θα θέλουν να σου πουν οι ίδιοι; Γιατί; Βρες τους και δώσ’ τους ταυτότητα ελληνική αλλοδαπή, διαβατήριο, πράσινη κόκκινη, δεν με νοιάζει. Δως τους κάτι όμως. Να ξέρουν πως βρίσκονται σε συγκεκριμένη χώρα κι εγώ να ξέρω ότι είναι ο Αχμετ Τάδε. Κι αν έρθει ο Αχμετ να με κλέψει να ξέρω ότι ήταν αυτός. Κι όχι ότι όλοι οι Αχμετ που ζουν εδώ είναι κλέφτες. Άμα δεν ξέρω τον κάθε Αχμετ, όχι σε τέλειο βαθμό, έστω όσο ξέρω και τους γείτονες στο τετράγωνο που μένω πως θα συμβιώσω μαζί του χωρίς να τον φοβάμαι και χωρίς να με φοβάται; Γιατί άραγε οι αιτήσεις ασύλου καθυστερούν τόσο;

Δηλαδή αν γίνει το στρατόπεδο (συγκέντρωσης) υποδοχής τι θα αλλάξει; Θα τους πιάνουν από το κέντρο της Αθήνας ας πούμε και θα τους στέλνουν εκεί; Και μετά; Μήπως θα τους σκοτώνουν κιόλας; Σκοπός είναι να τους εξαφανίσουμε; Έτσι κι αλλιώς αν δεν κάνω λάθος η συνθήκη Δουβλίνο 2 δεν μας αφήνει και πολλές επιλογές. Δεν μας ενοχλούν οι άνθρωποι μας φοβίζουν. Όπως με φοβίζει ο έλληνας νέος ενοικιαστής του κάτω ορόφου που κάθε βράδυ φωνάζει και βρίζεται με την γυναίκα του και δεν έχω ιδέα αν την δέρνει κιόλας κι αν μια μέρα την βρουν «σφαγμένη» ή εκείνον. Με φοβίζει αυτή η νέα πραγματικότητα των φοβισμένων αδρανοποιημένων τηλεθεατών που το μόνο μέλημα μας είναι αν θα έχουμε κι αύριο δουλειά. Με φοβίζει η απώλεια της ανθρωπιάς και το ξεπούλημα της ψυχής μας για λίγα ευρώ.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Αξίζει να διαβάσετε αυτό.

Και να δείτε αυτό.