Ήταν βράδυ και περπατούσες βιαστικά όπως πάντα. Ένας νέος άντρας σε πλησίασε. Σχεδόν ανέκοψε την πορεία σου.
«Θα μου πάρετε κάτι να φάω;»
Τον περιεργάστηκες γρήγορα, φορούσε σκουφί και είχε μπροστά του, φορεμένο ανάποδα, ένα σακίδιο ανοιχτό. Το ένα χέρι του ήταν μέσα στην τσάντα σαν κάτι να έψαχνε.
«Είμαι άστεγος…» συνέχισε εκείνος κι εσύ μουρμούρισες «να σου πάρω κάτι να φας;»
«Είμαι πεινασμένος και παγωμένος» τον κοίταξες αυστηρά, έκανε μια μικρή παύση «ε ίσως να πάρω και ένα καφέ γιατί κρυώνω». Χαμογέλασες. Αμέσως έκανες κίνηση ν’ ανοίξεις την τσάντα σου. Είπες «αρκεί να μην πάρεις τίποτα άλλο» και τον κοίταξες στα μάτια κι ενώ άνοιγες το πορτοφόλι σου σκέφτηκες πως θα ήταν καλύτερα να του δώσεις χαρτονόμισμα και να φύγεις, πιο γρήγορη κίνηση, 5 ευρώ δεν πειράζει, ίσως να μην ήταν καλή ιδέα να σταματήσεις. Δεν βρήκες πεντάευρω. Δίπλωσες ένα εικοσάευρω και του το ‘δωσες χαμηλά στο χέρι όπως φίλευαν κάποτε οι γιαγιάδες τα εγγόνια τους.
«Σε ευχαριστώ! Είμαι φορέας του AIDS και μόλις βγήκα από το νοσοκομείο…» είπε κι εσύ ήδη είχες ξεκινήσει να φεύγεις όταν σχεδόν σου φώναξε «πώς να στο ανταποδώσω;» Γέλασες «να ‘σαι καλά, να ‘σαι καλά» είπες γρήγορα. Κι ο νέος με το σκουφί και την αργή ομιλία είπε «Να έχεις τις ευχές μου… είμαι καλό παιδί… πιάνουν…». «Ευχαριστώ, να ‘σαι καλά» ψέλλισες κι έφυγες βιαστικά…
Μήπως έπρεπε να του πάρεις κάτι να φάει; Δεν θα μπορούσες να έχεις περάσει μια ώρα μαζί του; Να πιεις ένα καφέ, να ακούσεις την ιστορία του; Όχι όχι… Μόνο τα λεφτά σου μπορούσες να δώσεις... Είκοσι ευρώ και λίγη τσαλακωμένη ανθρωπιά…
9 σχόλια:
Καλημέρα Χάππυ.
Αργείς, αλλά μας πετάς τη βολή ίσια στην καρδιά.
Μη χάνεσαι :)
Έλα ρε Χάπυ, βγάλε όλο το ταλέντο σου στη φόρα!
Εύγε.
φυσικά και μπορούσες να περάσεις μια ώρα μαζί του...και εγώ μπορούσα...κι εκείνος μπορούσε, και ο άλλος μπορούσε, κι εκείνη και όλοι, αλλά κανένας δεν το κάνει..ΦΟΒΟΣ...
Eυχαριστώ παιδιά!
Καλησπέρα Γιώργο ;)
Μόνο φόβος Ανώνυμε; Δεν μου το ζήτησε βέβαια να μείνω, ίσως και να μην ήθελε... Αυτό που με πειράζει είναι που δεν μπορώ/ούμε να κάνουμε κάτι άλλο απ το να δώσουμε μερικά χαρτονομίσματα. Εκεί είναι το πρόβλημα, έπρεπε να μπορούσαμε να δώσουμε κάτι παραπάνω ή μάλλον κάτι τέλειως διαφορετικό, ενδιαφέρον και αγάπη...
Γιατί δεν μπορούμε όμως? Μήπως επειδή δεν έχουμε αγάπη? δεν μπορούμε να δείξουμε ενδιαφέρον? δεν έχουμε χρόνο? Όχι βέβαια! Όλα τα έχουμε και όλα μπορούμε να τα δώσουμε. Αλλά φοβόμαστε να το κάνουμε..το πιο "ανώδυνο" είναι να δώσει κανείς λίγα χαρτονομίσματα...Και φυσικά προτιμούμε το πιο ανώδυνο...και ίσως κάποιοι ούτε καν αυτό.
Καλημέρα!
Γράφε πιο συχνά, σε πεθυμήσαμε!
Κι εγώ σας πεθύμησα καλέ μου Σαιλεντ...
@Ανώνυμο
Λες "Όλα τα έχουμε και όλα μπορούμε να τα δώσουμε", ναι τα έχουμε άλλα δεν έχουμε μάθει να τα δίνουμε. Παπαγαλίζουμε τη λέξη αλληλεγγυή στην πράξη όμως; Οχι πάντα από φόβο αλλά από συνήθεια. Δεν συνηθίσαμε στην αλληλεγγύη αλλά στο "όποιος δεν είναι δυνατός τον τρώνε οι άλλοι". Κατά την, υποκειμενική πάντοτε, γνωμη μου πιο πολύ αυτό φταίει κι όχι ο φόβος.
Δημοσίευση σχολίου