Επικουρική ασφάλεια

Αναρωτιέσαι πως θα τα βγάλεις πέρα. Αρχίζεις να καταγράφεις έσοδα έξοδα. Δεν σου βγαίνουν τα νούμερα. Θα κάνεις οικονομία σκέφτεσαι. Θα κόψεις από δω, θα κόψεις από κει, θα τα καταφέρεις. Γκρινιάζεις στους φίλους σου. Σιχαίνεσαι την μιζέρια. Δεν είχες μάθει έτσι εσύ. Η ανασφάλεια σε τρελαίνει. Πνίγεσαι. Να φύγεις ψιθυρίζεις στο μυαλό σου συνεχώς.

Και μια μέρα στο φανάρι ενώ γνέφεις στον πακιστανό όχι για τα τζάμια και σκέφτεσαι να μην βγεις για ποτό σήμερα για οικονομία, ακριβώς δίπλα σου στον σκουπιδοτενεκέ μια ηλικιωμένη γυναίκα, μία γιαγιά, μία γιαγιά καλοβαλμένη προσπαθεί να ψαρέψει με ένα ξύλο τις σακούλες μέσα από τον κάδο.

Παύση. Θυμός. Οργή. Ενοχή. Είναι ό,τι θα προλάβεις να σκεφτείς. Η εικόνα αυτή σαν κομήτης θα πέσει πάνω σου και θα σε λιώσει. Σε μια στιγμή βούλιαξες μες την άσφαλτο.

Η ανατροπή δεν είναι εκπομπή κλπ κλπ, όπως λέει το σύνθημα. Η ανατροπή είναι πράξη. Η ανατροπή είναι σύγκρουση. Είναι πρώτα απ’ όλα σύγκρουση ιδεολογική με τον εαυτό σου. Η ανατροπή είναι αγώνας και πάλη. Είναι αντίσταση. Θα μάθεις να ζεις με λιγότερα όχι γιατί στο επιβάλουν αλλά από ανάγκη, ανάγκη επιβίωσης. Δεν φτάνει όμως μόνο να επιβιώσεις. Χρειάζεται να προσπαθήσεις και να αλλάξεις ό,τι σε οδήγησε εδώ. Αλλιώς θα μείνεις μισός άνθρωπος να μισείς τους άλλους.

Υ.Γ. Μία πέτρα δεν φέρνει την άνοιξη. Δέκα φέρνουν το χάος. Χιλιάδες όμως;