Από μικρή θυμάμαι η αγαπημένη μου γιορτή στο σχολείο ήταν «το Πολυτεχνείο». Τα τραγούδια και τα ποιήματα με γέμιζαν θαυμασμό για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να έχω εγώ δημοκρατία, όπως μου έλεγαν.
Πάντα με συγκινούσε και με συγκινεί η γνωστή φωνή… «αδέλφια, αδέλφια μας στρατιώτες... δεν θα σηκώσετε όπλο… είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι… σε γνωρίζω από την κόψη…» Ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα στην εικόνα του τανκς που ρίχνει την πόρτα.
Κι όμως σήμερα, τώρα που βλέπω ένα ντοκυμαντέρ για το μετά, με τις πρώτες εκλογές μετά την πτώση, τους αγρότες και τις κινητοποιήσεις τους, την πορεία του ‘75 κλπ δάκρυα κυλούν και πάλι. Σχεδόν 40 χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίδιες διεκδικήσεις, ίδια αιτήματα, ίδιες πορείες, ίδιοι μπάτσοι κι εμείς θλιβεροί κομπάρσοι. Μικρά παιδάκια που σφίγγουμε τα χεράκια μας και χτυπάμε στον αέρα, στα τυφλά, μέχρι να μεγαλώσουμε κι εμείς, να βολευτεί η κοιλιά μας και να αναπολούμε τον Δεκέμβρη μας και την άγρια νιότη μας.
Μπορεί το τραγούδι να λέει «σαν βγω από αυτή την φυλακή», φοβάμαι όμως πως δεν θα βγούμε ποτέ από αυτή την φυλακή.
Σωπαίνω… πότε επιτέλους θα σημάνουν αυτές οι καμπάνες;
2 σχόλια:
Σήμερα το πρωί λέγαμε με την κυρά μου πόση έπαρση, πόσος έξαλλος ενθουσιασμός είχε καταλάβει τους μικρομεσαίους "δημοκράτες" του ΠΑΣΟΚ όταν το '81 "ο λαός πήρε την εξουσία". Αν σκεφτείς το άγριο πανηγύρι που στήθηκε πάνω σε αυτή την ψευδαίσθηση θα καταλάβεις ίσως ότι οι καμπάνες θα σημάνουν όταν τις σπάσουμε. Όταν η αντίσταση θα γίνει διαρκές βίωμα και η δημοκρατία διαρκής κατάκτηση.
ΥΓ: Με πήρε η μάνα μου χθες το πρωί στο τηλέφωνο συγκινημένη να μου πει πως θυμήθηκε όταν στη δευτέρα/τρίτη δημοτικού τραγούδησα στη σχολική γιορτή το "πότε θα κάνει ξαστεριά" και όλοι έκλαιγαν... τελοσπάντων.
Μέσα μας να μην σιωπήσουν οι καμπάνες.
Αυτό είναι το σημαντικό
Δημοσίευση σχολίου