Κάποια οργάνωση προτρέπει έναντι αμοιβής ναρκομανείς ή αλκοολικούς να υποβληθούν σε στείρωση!
Η είδηση σοκαριστική αλλά δυστυχώς στο πνεύμα των νέων αξιών και προτύπων του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Ο ναρκομανής ναι είναι ένας άνθρωπος άρρωστος από δική του επιλογή αφού επέλεξε να εθιστεί στα ναρκωτικά. Είναι καταδικαστέο ή μάλλον απευκταίο. Και φυσικά ο αποτροπιασμός μας εντείνεται όταν ένα τέτοιο άτομο αποφασίζει να γεννήσει παιδιά, τα οποία θα συλληφθούν υπό την επήρεια της ναρκωτικής ουσίας που θα προξενήσει βλάβη και επίσης θα γεννηθούν σε ένα περιβάλλον ακατάλληλο.
Μέχρι εδώ πολύ σωστά. Όμως η βούληση και η δυνατότητα του ανθρώπου δεν στειρώνονται. Ο άνθρωπος εθισμένος ή μη είναι ελεύθερος (ή τουλάχιστον θα πρέπει να είναι), δεν γίνεται να του αφαιρεθεί η φυσική δυνατότητα να κάνει κάτι. Είναι σαν να τους κόβαμε το χέρι. Για φανταστείτε όποιον ναρκομανή εντοπίζαμε να του κόβαμε το χέρι. Βάρβαρο ε; Κι αν αποτοξινωθούν; Δεν γίνεται να καταργήσουμε την δυνατότητα της αλλαγής του ανθρώπου.
Δεν ξέρω αλλά τέτοιου είδους λογικές είναι φασιστικές. Είναι στην ίδια κατεύθυνση της λογικής όταν η επιστήμη το καταφέρει να μπορούμε να επιλέγουμε τι χρώμα μάτια και μαλλιά θα έχουν τα παιδιά μας με προσθήκη στο DNA.
Αυτό όμως δυστυχώς είναι το νέο μοντέλο του δυτικού ανθρώπου. Πρέπει να είναι υγιής, άρα να καταναλώνει υγιεινές τροφές, να είναι καλλίγραμος άρα να είναι γυμνασμένος οπότε φουλ τα γυμναστήρια. Σαφώς αντικαπνιστής. Πρέπει να είναι οικολόγος, άρα ανακυκλώνει και κάνει οικονομία στο νερό. Πρέπει να είναι ευσυνείδητος πολίτης άρα να μαζεύει αποδείξεις και να έχει φορολoγική συνείδηση.
Το πρόβλημα δεν είναι η επιδίωξη αλλά το γιατί. Όταν όλα τα παραπάνω προβάλλονται ή μάλλον διαφημίζονται με σκοπό να περιορίσουν, να ελέγξουν και να καλουπώσουν τους ανθρώπους τότε ναι δεν είναι θεμιτά.
Φαντάζουν όλα αυτά τόσο εφιαλτικά που το «1984» μοιάζει με απλή ιστοριούλα…
14 σχόλια:
κάπως έτσι δεν φανταζόταν ο Χίτλερ το 3ο Ράιχ?
σορρυ τώρα είδα τον τίτλο.
Τι παθαίνει ο άνθρωπος με κανα τσιπουράκι παραπάνω...
αλλάζω το σχόλιο λοιπόν:
κάπως έτσι δεν φαντάζεται ο Καρατζαφύρερ την Ελλάδα?
Νομίζω πως το θέμα δεν είναι τι μ_______ς λέει ο καθένας, αλλά τι θέση αποκτούν στον ευρύτερο νου της κοινωνίας. Όπως φαίνεται υπάρχουν πρόθυμα αυτιά και βαλσαμωμένα μυαλά να τις υιοθετούν.
Χαχα Τουρνέ, χαλάλι σου αφού έπινες τσίπουρα!
Δεν νομίζω πάντως πως ο Καρατζαφύρερ έχει τόσο οργανωμένο σχέδιο... κανα ψηφουλάκι να μαζέψει και ίσως να μην είναι και τόσο αθώα η παρουσία του. Γιατί κάτι έχει πάρει τ'αυτί μου για την ίδιου τύπου προσήλωση προς ουάσιγκτον μεριά που έχει η Ντορούλα και ο Τζεφρυ...
Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που το έχουν ήδη δεχτεί Γιώργο! Απόρω βέβαια πως επιτρέπεται να γίνεται κάτι τέτοιο...
Να σου πω όμως νομίζω ότι είναι όλα αλυσίδα, όταν κάποτε ξεκίνησαν οι τράπεζες σπέρματος υπήρξαν φωνές που αντιτάχθηκαν αλλά είπαν ότι ήταν οπισθοδρομικές και συντηρητικές. Τώρα να... Χάνουμε την φυσικότητα μας και λειτουργούμε μέσα σε πλαίσια κανόνων χρησιμοθηρικής ωφέλειας.
Εγώ πάντως είμαι κάπως αμήχανος με το θέμα (η συζήτηση έχει ξεκινήσει πολύ καιρό πριν, από άλλη οργάνωση στη Βρετανία) και, παρά τη φρικαλεότητα του πράγματος, πρέπει να δω και την άλλη πλευρά. Σας δίνω μια μικρή εικόνα από την εμπειρία μου:
Μέχρι πολύ πρόσφατα εργαζόμουν σε κάποιο ίδρυμα φιλοξενίας παιδιών που έχουν μεν γονείς, δεν μπορούν όμως να τα στηρίξουν κοινωνικά και συναισθηματικά. Επιπλέον γνωρίζω πολύ καλά ότι εκατοντάδες άλλα παιδιά ζουν σε ιδρύματα ή νοσοκομεία όλης της χώρας με τα ίδια προβλήματα. Και όταν λέω ζουν, μπορεί να παραμείνουν και μέχρι τα 18 τους που ενηλικιώνονται στην πτέρυγα ενός νοσοκομείο, λόγου χάρη του Αγία Σοφία. Άλλες φορές τα παιδιά τα παίρνει η πρόνοια και άλλες τα παρατούν οι ίδιοι τους οι γονείς σαν να ήταν κουτάβια...
Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό και οι δύο γονείς τους είναι τοξικομανείς, δεν εργάζονται και όλη τους η μέρα αναλώνεται στην αναζήτηση ναρκωτικών. Στις περισσότερες δε περιπτώσεις έχουν πάνω από 2 ή 3 παιδιά, διάσπαρτα σε ιδρύματα. Τα παιδιά αυτά κανείς δεν τα ρώτησε αν θέλουν να γεννηθούν και πως αισθάνονται που περνούν όλη τους την παιδική ηλικία σε αποστειρωμένα ιδρύματα.
Και προχωρώ λίγο με τις εμπειρίες των παιδιών. Έχω ακούσει παιδιά 6 ή 7 χρονών να περιγράφουν με λεπτομέριες πως παίρνει κανείς πρέζα, πως ζουν σε υγιονομικώς ακατάλληλα σπίτια (για να το πω κομψά), με γονείς γεμάτους σπασμένες φλέβες, και πως οι γονείς τους τα έπαιρναν μαζί τους στην Ομόνοια να ψάξουν για ναρκωτικά. Έχω ακούσει και πολλές άλλες αφηγήσεις, επώδυνες και φρικαλέες, που δεν τις παραθέτω εδώ-ας βάλει ο καθένας με το νου του τι μπορεί να έχουν ζήσει αυτά τα παιδιά.
Φυσικά και κάποιος θα πει εύκολα ότι δεν είναι λύση η στείρωση και ότι χρειαζόμαστε ένα κράτος πρόνοιας να θεραπεύσει αυτούς τους ανθρώπους. Σωστότατο αυτό. Το κράτος μας είναι ένα μπουρδέλο που δεν ενδιαφέρεται για τους υγιείς, σιγά μην νιαστεί για τους άρρωστους. Όμως και σε άλλα κράτη υποδειγματικά για τις κοινωνικές τους πολιτικές έχει βρεθεί ότι οι πιθανότητες οριστικής αποτοξίνωσης είναι ελάχιστες και ότι στις περισσότερες περιπτώσεις επιστρέφουν στα ναρκωτικά.
Θα μου πείτε, και η στείρωση είναι λύση; Όχι, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου όχι μόνο γιατί είναι ανήθικη, αλλά γιατί πριμοδοτεί ένα μοντέλο κοινωνίας προσανατολισμένο στους λίγους ("υγιείς"), όπου οι πολλοί είναι για διάφορους λόγους αποκλεισμένοι από τα κοινωνικά αγαθά. Όπως πολύ ωραία τα γράφει η χάπυ.
Δεν έχω να προτείνω λύσεις, δυστυχώς, όμως πρέπει να ακουστεί και μια άλλη φωνή, να δοθεί η εικόνα τόσων και τόσων παιδιών που δεν έφταιξαν σε τίποτα και που, κακά τα ψέμματα, κυνηγιούνται όλη τους τη ζωή από την πρέζα...
Υ.Γ. Έχω γνωρίσει και γονείς εξαρτημένους που τα καταφέρνουν αρκετά καλά με τα παιδιά τους και είναι υπόδειγμα γονιών-δίνοντας αγώνα να ξεφύγουν από ναρκωτικά και αλκοόλ. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σκληρή...
σάιλεντ
Το δέχομαι το επιχείρημα σου. Αλλά η αξία της ζωής είναι αυταπόδεικτη, που σημαίνει, όσο κοινοτυπο κι αν σου φανεί, πως δεν μπορούμε να στερήσουμε σε κανένα απο αυτά τα παιδιά να γεννηθεί.
Γιατί δεν μπορούμε να προδικάσουμε το αποτέλεσμα. Ποιος θα μας πει με σιγουριά ότι ένα παιδί που θα γεννηθεί απο ναρκομανή μάνα θα γίνει έτσι κι έτσι;
Δεν είναι οι άνθρωποι στατιστικές και μετρήσεις.
"δεν μπορούμε να στερήσουμε σε κανένα απο αυτά τα παιδιά να γεννηθεί"
Ε, το τραβάς μακρυά και η σύζήτηση είναι μεγάλη. Εγώ κατέθεσα τις εμπειρίες και την αμηχανία μου, μακάρι να 'χα λύση να ήταν όλοι οι άνθρωποι υγιείς και ευτυχισμένοι. Επειδή δεν την έχω, και επειδή μάλλον απέχουμε αρκετά, λέω ότι χρειάζεται να σκύψουμε σε τέτοια θέματα και να τα αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία. Καλά, σε φώτισα τώρα. Απλά ρε γαμώτο, άντε να απαντήσεις στα παιδιά που σε ρωτούν γιατί τα γέννησαν αφού δεν τα αγαπάνε. Το ΄χω ακούει αυτό το ερώτημα πια δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές.
Τι σκατά τους απαντάς, ε;
ΥΓ. Έδωσα την ψήφο μου για το άρθρο σου στην κατηγορία "δεν πάει άλλο", παίρνοντας το στην κυριολεξία. Αυτό προς πάσα παρεξήγηση...
Λοιπόν, εννοείται πως πρέπει να υπάρχει πρόνοια απο την πολιτεία και γενικά την κοινωνία για τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν ξέρω, αν απαντούσαμε ότι μπορεί να μην τα αγαπάνε αυτοί που τα γέννησαν (αν και δεν είναι σίγουρο αυτό) αλλά τα αγαπάνε αυτοί που τα φροντίζουν; Ή ότι η ζωή δεν είναι μόνο η αγάπη που μας δίνουν αλλά και η αγάπη που δίνουμε;
Δηλαδή, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όταν λέμε "η ζωή είναι ωραία" σημαίνει ότι δεν στερούμε απο κανέναν αυτην την ωραιότητα. Δεν ξέρεις αν αυτό το παιδί στην τελική γίνει ευτυχισμένο. Μπορεί οι στατιστικές να επιχειρηματολογούν για το αντίθετο αλλά είναι κανείς τόσο βέβαιος για την έκβαση της ζωής του (και για όσους πιστεύουν για την μετά θάνατον ζωή του) ;
Η δεξιά λογική αρέσκεται να τιμωρεί το αποτέλεσμα της νόσου αντί για την αιτία.
H δε φασιστική λογική απλά δεν... υπάρχει.
Ούτε εγώ είμαι σύμφωνος με τέτοιες "ολοκληρωτικές" λύσεις όπως η επιβεβλημένη στείρωση των τοξικομανών. Ενδεχομένως να συμφωνούσα αν κάτι τέτοιο απλά ενθαρρυνόταν, με αντάλλαγμα πχ ευκολότερη επανένταξη, λαμβάνοντας υπόψη και τα σοβαρά επιχειρήματα του silent.
Το ζήτημα με τη στείρωση είναι, κατά τη γνώμη μου, αν το κράτος έχει οποιαδήποτε δικαιοδοσία στο θέμα της ανθρώπινης επιλογής "να κάνω ή να μη κάνω ένα παιδί".
Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα υγείας που έχω, δεν μπορεί να με στειρώνουν για να μη γεννήσω ένα παιδί που δεν θα το αγαπάω. Απλώς και μόνο γιατί κανείς δεν ρώτησε κανένα, αν ήθελε ή δεν ήθελε να γεννηθεί. (Ούτε τον Οιδίποδα, για τους αρχαιομαθείς).
Το επιχείρημα, άρα, που παρουσιάζει ο σχολιαστής σάιλεντ, όσο και να βασίζεται στην συναισθηματική απόρριψη ενός κοινωνικού φαινομένου που προκαλεί την αρνητική κρίση για τον ναρκομανή ή όποιον άλλο (τον νάνο, τον χαζό, αυτόν που έχει κληρονομική καρδιοπάθεια), δεν έχει λογική βάση.
Είναι ένα παράλογο επιχείρημα, γιατί, για να μιλήσω για την ωφέλεια ή τη βλάβη, το καλό ή το κακό για ένα παιδί, πρέπει αυτό να έχει γεννηθεί πρώτα. Δεν μπορεί να είναι καλό κάτι για κάποιον, αν αυτός ο κάποιος δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να είναι κάτι καλό για ένα παιδί, αν αυτό δεν έχει γεννηθεί. Άρα δεν μπορεί να είναι καλό να μη είχα γεννηθεί, παρόλο που πολλές φορές έχω τη χαρά να τραγουδάω με πικρό καημό το "μάνα γιατί με γέννησες". Ή έχω τη λύπη να ζω τη θλιβερή μεν, ζωή δε, του μαζανθρώπου του παγκοσμιοποιημένου καταναλωτικού ιδιώτη-ατόμου.
Αν αφήσουμε τώρα το ψευδεπίγραφο δήθεν καλό "τι καλά που θά 'τανε να μη είχε γεννηθεί αυτό το παιδί" και περάσουμε στο κοινωνικό, στο αν έχει τη δικαιοδοσία ένα κράτος να ρυθμίζει και τη στείρωση των υπηκόων του, τότε τάσσομαι αναφανδόν με τη θέση του κειμένου της χάππυ άουαρ. Το λιγότερο που μπορεί να είναι μια κοινωνική πρακτική τύπου στείρωσης είναι φασιστική και ναζιστική και... και... και... Το περισσότερο είναι να την χαρακτηρίσουμε απάνθρωπη και αντιανθρώπινη και αυτοκαταστροφική και μηδενιστική. Γιατί οδηγεί στον εκ των προτέρων τυπικό αποκλεισμό κατηγοριών ανθρώπων, μολονότι ο άνθρωπος είναι περισσότερο αυτός που είναι, παρά ναρκομανής ή άρρωστος. Είναι πρώτα το πρόσωπο που είναι και ύστερα μπορεί να του αποδώσουμε ιδιότητες. Είναι πρώτα ο Νίκος και μετά ναρκομανής, είναι πρώτα το παιδί της Μαρίας και μετά το εγκαταλελειμμένο παιδί του ασθενούς γονιού του.
Αν δεχθούμε το όποιο παραθυράκι επιβολής της γενικεύσεως, της στατιστικής και του γενικού καλού επί της προσωπικής και απαραβίαστης ελευθερίας του ανθρώπου, τότε θα αναιρέσουμε εκείνο για την ωφέλεια του οποίου υπάρχει η γενίκευση, η στατιστική και το γενικό καλό. Τον άνθρωπο. Και τότε ας ετοιμαστούμε να υποδεχθούμε, όχι την αρεία, αλλά την αγρία φυλή.
Τσαλ δεν είναι υποχρεωτικό ακόμα, είναι πρόγραμμα ΜΚΟ (μη κυβερνητικής οργάνωσης), δηλαδή προαιρετικό. Αν όμως γίνει ανεκτό απο την κοινωνία φοβάμαι πως θα γίνει υποχρεωτικό. Και δυστυχώς εδώ δεν χωράνε οικονομικές ή πολιτικές θεωρίες. Γιατί αν βάλεις όπου ναρκομανείς ομοφυλόφιλοι θα θυμήθούμε διώξεις σε καθεστώτα που συμπαθούμε ;)
Γιάνο, είναι σαν να ακυρώνουμε την ανθρώπινη κρίση, την ανθρώπινη θέληση αλλά και σαν να κλείνουμε τα μάτια στην ανθρώπινη φύση μας, στην αδυναμία.
Πάντως εγώ δεν υποστήριξα ούτε τη στείρωση ούτε και καμία άλλη μέθοδο περί καθαρότητας της φυλής, μην τρελλαθούμε κι όλας.
Γράφω ξεκάθαρα πιο πάνω:
"Θα μου πείτε, και η στείρωση είναι λύση; Όχι, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου όχι μόνο γιατί είναι ανήθικη, αλλά γιατί πριμοδοτεί ένα μοντέλο κοινωνίας προσανατολισμένο στους λίγους ("υγιείς"), όπου οι πολλοί είναι για διάφορους λόγους αποκλεισμένοι από τα κοινωνικά αγαθά..."
Με λίγα λόγια δεν διαφωνώ με τις απόψεις του σχολιαστή Γιάνου και αδίκως ο ίδιος βιάστηκε να μου προσδώσει χρακτηριστικά που δεν έχω. Έγραψα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στο δρόμο γιατί είναι τεράστιο πρόβλημα-αποτέλεσμα κι αυτό της παγκοσμιοποίησης και της ιδιωτικής κοινωνίας.
Δημοσίευση σχολίου