"Πολύ θέλει ο άνθρωπος... ;"

Τελικά το Δανία του ΝόΤου είναι εδώ ! “Ftoxia is all around us lalalalaaaaa”! Δεν βλέπω αντιδράσεις, μούδιασμα και αναμονή। Αναμονή άραγε για τι; Και τι να γίνει; «Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα» ακούγεται μια φωνή στο ραδιόφωνο μπλα μπλα μπλα. Κουβέντες παρηγοριάς, κουβέντες προπαγάνδας και κατευνασμού του θυμού.

Κι ύστερα λες θα πάω σε ένα πάρτυ, Σάββατο βράδυ… Συναντάς ανθρώπους αριστερών πεποιθήσεων κι εκεί που χαίρεσαι που βρίσκεις κάποιους να συμφωνείς κι ας μην είναι στο 100% δεν βλέπεις παρά την ίδια απογοήτευση που νιώθεις κι εσύ। Ζητάς μια χαραμάδα ελπίδας, μάταια όμως… Φεύγεις. Με προσοχή μεγάλη προχωράς προς τ’ αυτοκίνητο, είσαι σε κακόφημη περιοχή, Εξάρχεια ξέρεις τώρα. Μπαίνεις μέσα, αναρωτιέσαι «ποιον φοβάμαι άραγε;» και πριν προλάβεις να απαντήσεις έχεις κιόλας κλείσει τις ασφάλειες. Μπλέκεις σε κάτι στενά που σε βγάζουν στην πλατεία Εξαρχείων, κόσμος πολύς περπατάει ακόμα και στη μέση του δρόμου, φυσιολογικό για Σάββατο βράδυ, οδηγείς αργά κι έτσι προσέχεις δύο ματατζήδες στη γωνία του δρόμου. Στη θεά τους και μόνο σου έχει χαλάσει η διάθεση, αισθάνεσαι μια απειλή. Αλλά δεν φτάνει αυτό, στρίβοντας στο πρώτο στενό και πριν καλά καλά δεις τον δρόμο ακούς φωνές «τι γίνεται ρε συ;» αναρωτιέσαι κι η απάντηση έρχεται σαν χαστούκι από φάντασμα αφού δεν είναι κανείς συνοδηγός δίπλα σου, μια διμοιρία των ΜΑΤ έχει στριμώξει έναν νεαρό στην είσοδο πολυκατοικίας κάποιος φωνάζει «έλα εδώ ρε, φύγε από κει»… Τρεις η ώρα και τα ΜΑΤ έχουν όρεξη, τι να τους έκανε άραγε ένας μόνος του άνθρωπος; Γκαζώνεις και φεύγεις, κάτσε μην σε πάρει καμιά ξώφαλτση. Κι ύστερα αναρωτιέσαι «μα καλά είναι δυνατόν; Είναι χώρα αυτή που ζω;» Έχεις φτάσει Ακαδημίας ο μπροστινός ταξιτζής σε συνεφέρνει φρενάροντας απότομα για να πάρει κούρσα, στα πενήντα μέτρα ένας άλλος ταξιτζής θα χωθεί μες τη μούρη σου με το έτσι θέλω, φρενάρεις κορνάροντας αλλά «μπα, δεν βαριέσαι… εκτός από το φλάς θα του έχουν χαλάσει και τα αυτιά του μαλάκα». Συνεχίζεις. Μπροστά σου τώρα φαίνεται η Βουλή. Και τότε μια τρελή σκέψη σε κυριεύει. «Γιατί όχι;» ψιθυρίζεις, κολλάς το πόδι σου στο γκάζι με μανία, σαν να σκοτώνεις κατσαρίδα, το φανάρι στο βάθος πορτοκάλι, τώρα κόκκινο, όχι δεν σταματάς, διασχίζεις την Βασιλίσσης Σοφίας και σκας με δύναμη στην είσοδο της Βουλής. Το αμάξι αναφλέγεται και μέσα σε πέντε λεπτά ακούγεται η έκρηξη. Σκορπάς σε κομμάτια κι εσύ και το αυτοκίνητο, συναγερμοί βαράνε, τα γύρω δέντρα του πεζοδρομίου έχουν πάρει φωτιά. Δεν σε νοιάζει όμως πια… Κόσμος μαζεύεται, περιπολικά, πυροσβεστικά κι ασθενοφόρα καταφτάνουν, χαμός! Αρχίζεις να γελάς «χαχαχα» ήδη έχουν ειδοποιηθεί κανάλια και δημοσιογράφοι. Σκέφτεσαι τι θα ακολουθήσει, συνδέσεις με έντρομους δημοσιογράφους και έγκυρες πηγές που θα αρχίσουν να αναλύουν, «…όλα τα στοιχεία οδηγούν σε τρομοκρατική ενέργεια… η αντιτρομοκρατική έχει φτάσει και θα συλλέξει ότι απέμεινε από το αυτοκίνητο για να εξετάσουν τυχόν συμμετοχή σε άλλες τρομοκρατικές ενέργειες στο παρελθόν… για πρώτη φορά στη χώρα μας σημειώνεται τέτοιου τύπου ενέργεια…» κι ο ευφάνταστος δημοσιογράφος συνεχίζει με χαρακτηριστικό στόμφο τονίζοντας μία μία τις συλλαβές «κα μι κά ζι Όλια μου, κα μι κά ζι, το κτίριο που στεγάζεται η Δημοκρατία μας δέχτηκε απόψε επίθεση τύπου φανατικού μουτζαχεντιν». «Να πάρτη την πρώτη μούντζα, χαχαχα» σκέφτεσαι, πανηγύρι θα στηθεί από τα ΜΜΕ, η καλύτερη τους, λουκούμι τους ήρθε ποιο ΔΝΤ τώρα και βλακείες, θ’ αρχίσει η προπαγάνδα, ευκαιρία να λουφάξει ο νοικοκυραίος. Την άλλη μέρα αλλεπάλληλες συνδέσεις με το σημείο «να σε αυτό εδώ ακριβώς το σημείο προσέκρουσε το αυτοκίνητο… ευτυχώς που ήταν τόσο αργά το βράδυ γιατί όπως καταλαβαίνετε οποιαδήποτε άλλη ώρα που κυκλοφορεί τόσος κόσμος πόσα θύματα θα είχαμε θρηνήσει…» Ότι οποιαδήποτε άλλη ώρα δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό αφού ο δρόμος είναι γεμάτος αυτοκίνητα ούτε που θα τους περάσει από το μυαλό. Το αυτοκίνητο σίγουρα θα συνδεθεί με τον Επαναστατικό Αγώνα ή με τους Πυρήνες της Φωτιάς ανάλογα με το τι εξυπηρετεί καλύτερα. Ύστερα θα βγει νόμος που θα ποινικοποιήσει την κυκλοφορία χωρίς συνοδηγό και μετά τα μεσάνυχτα θα πρέπει να έχεις κάρτα εισόδου στο κέντρο της Αθήνας που θα αναγράφεται ο προορισμός σου και η ώρα αποχώρησης σου ώστε αν σου γίνει έλεγχος από την νέα ομάδα αστυνομικών με πατίνια «Αρχιμήδης» να μπορούν να καταλάβουν τι δουλειά έχεις να τριγυρνάς στον δρόμο. Μετά τα νέα μέτρα θα ακολουθήσει πορεία, το ένα κομμάτι της θα ξεκινήσει από την Ομόνοια με ευφάνταστα συνθήματα κατά των αυτοκινητοβιομηχανιών όπως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και το υπόλοιπο κομμάτι της πορείας από το Μουσείο με μπλόκα από όλα τα κόμματα και συνδικάτα, μαζί και οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές που θα σκορπίσουν ανάμεσα τους φωνάζοντας «λευτεριά, λευτεριά στους καμικάζι».

Όλα θα κυλήσουν τόσο προβλέψιμα δηλαδή αλλά εσύ θα γελάς, θα γελάς που του ξεγέλασες όλους, θα γελάς με την σαπίλα του συστήματος, θα γελάς που ξέφυγες από όλα αυτά, θα γελάς...