Ακούω κάτι σαν σφύριγμα…
Έκρηξη.
Το σπίτι γκρεμίζεται. Χαλάσματα με πλακώνουν.
Δεν θυμάμαι.
Προσπαθώ να σηκωθώ. Παραμερίζω συντρίμμια.
Σκόνη παντού.
Βγαίνω έξω. Χαλάσματα παντού.
Αίματα, κορμιά σκοτωμένα,
κομμάτια ανθρώπινα σκορπισμένα παντού.
Πατάω ένα κομμένο χέρι, παραπατάω, πέφτω.

Ξυπνάω απότομα. Ήταν ένα κακό όνειρο.
Ντύνομαι γρήγορα να πάω στη δουλειά.
Βγαίνω στο δρόμο. Κάτι δεν μ’ αρέσει γύρω μου.
Κάτι απόκοσμο στην ατμόσφαιρα με ενοχλεί.
Φτάνω στη λεωφόρο.
Άνθρωποι σκυφτοί περπατούν δίπλα μου.
Κάτι παράξενο έχουν, ναι, το χρώμα τους,
κάτι έχει αλλάξει, επάνω τους.
Είναι γκρίζοι.
Κοιτάζω γύρω μου και συνειδητοποιώ πως δεν βλέπω χρώμα πουθενά.
Σαν να ‘μαι σε ασπρόμαυρη ταινία.
Και τα μάτια τους, έχουν μπει βαθιά μέσα στις κόχες.
Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
Μήπως κοιμάμαι ; Μιλάω σε κάποιον στη στάση.
«Καλημέρα» δεν απαντάει, φυσιολογικό μου φαίνεται
«Μήπως έχετε ώρα ;»με κοιτάει με απορία ανοίγει το στόμα του μα δεν ακούω να μιλάει, τα χείλη του κουνιούνται μα δεν βγαίνει ήχος. Σταματώ την προσπάθεια.
Φεύγω βιαστικά, στην πρώτη βιτρίνα που βρίσκω θα κοιταχτώ αγχωμένα.
Τρομάζω.
Είμαι γκρι με μάτια χαμένα. Παραπατάω.
Φεύγω τρέχοντας, ψάχνω να βρω κάτι αλλά δεν ξέρω τι.
Μια οικοδομή, σκύβω και παίρνω κάτι σαν μάρμαρο.
Στην πρώτη βιτρίνα ξανακοιτάζομαι. Τα ίδια.
Απομακρύνομαι και με δύναμη πετάω την πέτρα.
Η βιτρίνα σπάει και το είδωλό μου χάνεται.
Ανακουφίζομαι.
Φτάνω σπίτι, αρπάζω τη σχολική μου τσάντα και την αδειάζω.
Φτάνω στο πάρκο.
Μαζεύω πέτρες.
Σπάω το είδωλο μου σε κάθε βιτρίνα που βλέπω.
Κάποιοι αρχίζουν να με κυνηγούν, δεν ξέρω ποιοι είναι.
Τρέχω. Λαχανιάζω.
Σταματάω ας με πιάσουν.
Δεν έχω να χάσω τίποτα.
Έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν είμαι άνθρωπος πια.
Έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν υπάρχουν άνθρωποι πια.
Με πιάνουν δεν καταλαβαίνω τι λενε.
Κάποιος βγάζει ένα όπλο.
Με πυροβολεί. Δεν νιώθω πόνο. Δεν νιώθω τίποτα.
Δεν φοβάμαι. Βλέπω το αίμα, είναι κόκκινο.
Κοιτάζω τον ουρανό και είναι γαλάζιος.
Χαμογελάω.
Είμαι ελεύθερη.

Δ.Γ. Πέμπτη 5/3/2009

Για την αντιγραφή HappyHour