Στην αρχή σκέφτηκα, θα κάτσω και θα τ’ απολαύσω. Θα απολαύσω τον κοινωνικό αυτοματισμό του «δεν με νοιάζει ρε φίλε δεν βλέπω ΕΡΤ γιατί να την πληρώνω;». Θα απολαύσω την απάθεια των πολλών. Θα απολαύσω και την συσπείρωση των εργαζομένων (τώρα) που χάνουν την θέση τους, των δημοσιογράφων (κάποιων) που μέχρι, έστω, πριν λίγο καιρό χαιδεύαν, αν όχι στηρίζαν, αυτή και την προηγούμενη μνημονιακή κυβέρνηση.
Όμως η ΕΡΤ δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι της. Η ΕΡΤ δεν είναι η Στάη. Η ΕΡΤ είναι η άλλη πλευρά των ΜΜΕ. Η ΕΡΤ είναι η άλλη πλευρά του μιντιακού πολιτισμού. Η ΕΡΤ είναι η δημόσια ενημέρωση και όχι η κρατική. Η ΕΡΤ είναι η ορχήστρα της. Η ΕΡΤ είναι τα ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου και του Κούλογλου. Η ΕΡΤ είναι οι εκπομπές για τον πολιτισμό μας και για τον πολιτισμό άλλων λαών, για την μουσική μας και για την μουσική άλλων λαών. Η ΕΡΤ είναι το αρχείο της, το οποίο αρχείο είναι και δικό μου και δεν το πουλάω ρε! Η ΕΡΤ είναι η επιλογή να δεις μια θεατρική παράσταση (που δεν είναι επιθεώρηση του Σεφερλή), να δεις μια παραγωγή του BBC, μια ταινία των Ταβιάνι, μια εκπομπή με τον Γραμματικάκη, ένα αφιέρωμα στον Ρίτσο. Η ΕΡΤ είναι η επιλογή να δεις όλη μέρα αφιερώματα για το «Πολυτεχνείο» όταν όλα τα υπόλοιπα κανάλια έχουν σήριαλ και εκπομπές λαιφσταιλ στις 17 Νοέμβρη. Η ΕΡΤ είναι η ΕΡΑ 2 που δεν έχει πλειλιστ τραγουδιών. Η ΕΡΤ είναι το "τρίτο πρόγραμμα" με την χαρακτηριστική φωνή. Ναι η ΕΡΤ δεν έχει Τατιάνα, ούτε Κωστόπουλο. Δεν έχει Ρουβά, ούτε Γκαγκάκη. Ναι η ΕΡΤ δεν έχει τηλεπαιχνίδια και εκπομπές μαγειρικής για πεινασμένο λαό. Ναι η ΕΡΤ δεν είναι χυλός τηλεθέασης. Ναι την ΕΡΤ την πληρώνω κι ας μην την βλέπω. Την πληρώνω για να την βλέπει ο άλλος. Την πληρώνω για να βλέπει την λειτουργία την Κυριακή η γιαγιά μου. Την πληρώνω για να την βλέπει στην Αμερική η θεία μου. Όπως πληρώνω και τους δρόμους και τα νοσοκομεία που γίνονται σε χωριά και πόλεις που δεν πήγα ποτέ και ίσως να μην πάω και ποτέ.
Κι ύστερα πήγα εκεί. Στην Αγ. Παρασκευή. Και ο κόσμος ήταν πολύς. Και ο δρόμος είχε κλείσει. Και περπάταγα πάλι στην μέση του δρόμου. Και άλλοι έρχονταν άλλοι έφευγαν. Και η κανονικότητα για άλλη μια φορά είχε χαλάσει. Και ήταν πάλι όπως τότε (θυμάσαι;) στο Σύνταγμα. Και ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Και μ’ αρέσει πάντα όταν ο κόσμος είναι πολύς και σπάει την κανονικότητα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου