Ηττοπάθεια...

Ένα κίνημα που αργοπεθαίνει. Ίσως να μην γεννήθηκε και ποτέ. Δυο χιλιάδες το πολύ στην Αμαλίας, σκόρπιοι εδώ κι εκεί. Άλλοι γύρω από μια μεγάλη ελληνική σημαία που γράφει «μολών λαβέ», άλλοι με σημαίες «δεν πληρώνω». Πιο κει , μέσα στην πλατεία Συντάγματος μια θεματική ομάδα συνέρχεται με πέντε έξι άτομα. Το θέμα; Αν το χρήμα είναι ανταλλακτική μονάδα και πως θα το ξεπεράσουμε. Δεν βγήκε άκρη.

Μια τελευταία ματιά στους απογοητευτικά λίγους που μένουν στην Αμαλίας. Στο κάτω μέρος της πλατείας στα δέντρα τρεις άντρες κατουράνε ταυτόχρονα με απόσταση ενός μέτρου ο καθένας.

Οι μουσικοί της Ερμού δεν είναι πια φολκλόρ. Κανείς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη. Δεν περισσεύει ούτε 1 ευρώ. Στο τέρμα της Ερμού ένας άστεγος σκεπάζεται με μια κουβέρτα. Έβαλε κρύο σήμερα. Κλείνει τα μάτια και ταυτόχρονα κρατά με το χέρι του το κεσεδάκι με τα κέρματα. Η πρώτη σκέψη να τον φωτογραφήσω. Δεν το έκανα. Δεν είναι οι άνθρωποι αξιοθέατα. Ούτε και η δυστυχία τους. Κι ύστερα στο Μοναστηράκι μπροστά από το σταθμό ακούω «έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ’ αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου» ένα γυφτάκι, μικρό σε ηλικία, τραγουδάει παίζοντας ακορντεόν και δίπλα του ένα άλλο παίζει μπαγλαμαδάκι. Κι ύστερα στις ταβέρνες οι παλιές ταμπέλες με το μενού από κιμωλία έδωσαν τη θέση τους σε νέες φωτιζόμενες με γράμματα που αναβοσβήνουν και αλλάζουν χρώματα. Τα τραπέζια όμως άδεια. Κι όπου κάθονται είναι τουρίστες.

Όπου κι αν κοιτάξω η Ελλάδα με πληγώνει…

Την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου επιστρέφουμε στο Σύνταγμα

Γιατί;

Γιατί έτσι ρε φίλε!

Γιατί ναι πιστεύω στο ανέφικτο. Γιατί ναι πιστεύω στην ουτοπία. Γιατί ξεκόλλα λίγο το μυαλό σου κι αφήσου. Νιώσε ρε φίλε πως όλα αλλάζουν άμα το θέλεις. Βγάλε λίγο τις παρωπίδες και δες πως υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την ίδια ανάγκη για ελευθερία.

Γιατί πρέπει να σταματήσεις να κρίνεις τον άλλον. Γιατί δεν είσαι εσύ καλύτερος. Όχι δεν είσαι και άκουσε με επιτέλους! Όλοι σκατά και λαμόγια είμαστε, όλοι ζούμε και στηρίζουμε το σύστημα. Αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά; Ότι εμείς που φωνάζουμε και μουντζώνουμε την θέλουμε στην πράξη την αλλαγή και όχι στα λόγια.

Γιατί ρε συ εξέγερση δεν γίνεται από το ιντερνετ. Ούτε στην καφετέρια και στο μπαρ.

Γιατί αν δεν συγχρωτιστείς με τον κόσμο που δεν γουστάρεις και κατακρίνεις ως πρόβατο-ψηφοφόρο, γιατί αν δεν ακούσεις αυτόν που λες ψευτοεπαναστάτη, τότε μεγάλε είσαι εσύ που συντηρείς την εξαθλίωση μας.

Γιατί βαρέθηκα να μην γίνεται τίποτα. Γιατί δεν μπορώ να γονατίσω άλλο. Δεν πάει πιο κάτω. Γιατί το μόνο που μου έμεινε είναι να σηκωθώ πια.

Γιατί δεν ξέρω πως θα αλλάξω το σύστημα, αλλά ξέρω πως θέλω να το αλλάξω. Γιατί δεν έχω κάτι να αντιπροτείνω εκτός από το «όλοι μαζί».

Γιατί ναι ρε συ μ’ αρέσει ακόμα να ονειρεύομαι μιαν άλλη κοινωνία. Γιατί κάποιοι πρέπει να βγουν μπροστά. Γιατί μας τέλειωσε η ελπίδα.

Γιατί στην τελική ρε φίλε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

«Μεγαλύτερη λύπηση αισθάνομαι για όσους ονειρεύονται το πιθανό, το κοντινό, ό,τι είναι νόμιμο, παρά για εκείνους που ονειροπολούν με το αλλόκοτο, το μακρινό.»

Φερνάντο Πεσσόα, Πίσω από τις μάσκες, σημειώσεις ενός λαθρεπιβάτη της ζωής, εκδόσεις Ροές

Υ.Γ. 1 Δεν πληρώνω!

Υ.Γ. 2 Ας χαλαρώσουμε λίγο!

Earthlings

Δυο φίλοι μου με παρότρυναν να δω το παρακάτω ντοκιμαντέρ κι αμέσως μετά προσπάθησαν να με αποτρέψουν.

Το θέαμα τις περισσότερες φορές σοκαριστικό και συγκινητικό. Βούρκωσα στη θέα μικρών , σχεδόν νεογέννητων γουρουνιών που τους έκοβαν, χωρίς αναισθησία, την ουρά, τα αυτιά, τα γεννητικά όργανα και τα δόντια. Στα κοτοπουλάκια κόβουν το ράμφος. Τα δελφίνια σφαγιάζονται μαρτυρικά σε κοινή θέα για να πουληθούν ως κρέας φάλαινας, τις περισσότερες φορές. Αγελάδες Ινδίας ψοφάνε από την κακοποίηση και την κακομεταχείριση για να γίνουν δερμάτινα μπουφάν. Αλεπούδες και άλλα ζώα γούνας φυλακίζονται και θανατώνονται με επαναληπτικά πρωκτικά ηλεκτροσόκ. Φώκιες χτυπιούνται με αιχμηρά αντικείμενα στο κεφάλι. Ελέφαντες τσίρκου κακοποιούνται μέχρι να υπακούσουν σε παράλογες κι έξω από την φυσική ζωή τους εντολές.

Όσες φορές δάκρυσα άλλες τόσες εξοργίστηκα. Εξοργίστηκα όταν για την διασκέδαση και μόνον, ζώα δένονται, μένουν νηστικά, υποβάλλονται σε ηλεκτροσόκ. Ναι, φαντάζομαι πως μπορεί κάποια θεάματα, όπως το λάσο, να προέρχονται από παλιότερες συνήθειες των κοινωνιών αλλά πλέον είναι άχρηστα και γίνονται μόνο για την πλάκα. Άραγε μπορεί να θεωρηθεί πλάκα το μπόουλινγκ περιστεριών ή ψυχασθένεια; Είναι τρομακτικό το πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από την φύση και πόσο πολύ έχουμε αλλοιώσει τη σχέση μας με τα άλλα ζώα. Ακόμα και το κυνήγι αν δεν είναι για να τραφείς είναι απαράδεκτο. Ποιο το νόημα να έχεις τα κέρατα του ταράνδου στο σαλόνι σου; Για να δείξεις ανδρεία και ρώμη σε ποιον;

Όμως έχω και μία μεγάλη ένσταση. Μπορεί οι εικόνες να είναι αποκρουστικές και φρικτές, μπορεί το στομάχι μου να ανακατεύτηκε αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα νιώσω ενοχές που τρώω κρέας. Δεν συμφωνώ με τον στόχο της ταινίας. Δεν γίνεται να ζήσουμε χωρίς να χρησιμοποιούμε τα ζώα για τροφή και ένδυση.* Αυτό που γίνεται είναι να καταλάβουμε πως όλο αυτό είναι συνέπεια του υπερπληθυσμού των πόλεων και της μαζικής κατανάλωσης. Πράγμα που φυσικά δεν είναι ασύνδετο με το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Δεν είναι λοιπόν λύση το να κόψουμε το κρέας. Θα υπάρχουν τόσες άλλες χιλιάδες άνθρωποι που δεν θα το κάνουν. Μπορούμε όμως να θελήσουμε μιαν άλλη μεταχείριση πιο ανθρώπινη, πρώτα από όλα για μας τους ίδιους. Η βία σε ζώο σε εξαγριώνει. Είναι βία κατά της ζωής, δεν έχει σημασία που δεν είναι ανθρώπινη.(Είναι λίγο περίεργη αυτή η φράση βέβαια γιατί η άλλη λέξη για τη ζωή είναι ο βίος) Μπορούμε να επιδιώξουμε λιγότερη κατανάλωση κρέατος και μπορούμε να επιδιώξουμε άλλους τρόπους θανάτωσης.

Μπορεί τα ζώα να πονάνε όπως και οι άνθρωποι αλλά είναι κάτι φυσικό ο πόνος. Τα ζώα πονάνε και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, το ένα τρώει το άλλο. Σκοτώνονται μεταξύ τους είτε για να τραφούν είτε για να κυριαρχήσουν, ακόμα και για να αναπαραχθούν. Αυτό όμως είναι ένας φυσικός μηχανισμός. Το να προκαλείς όμως πόνο εν γνώσει σου ενώ έχεις τη δυνατότητα να μην το κάνεις τότε αυτό είναι βασανισμός.

*για την ακρίβεια ναι γίνεται να ζήσουμε χωρίς τροφή κι ένδυση εντελώς αλλά θα πρέπει να αναζητήσουμε το πώς σε μεταφυσικές προσεγγίσεις.

Σαγκουίνι (μέρος β')

Σε είκοσι λεπτά περίπου είχε φτάσει στην κορυφή της χώρας. Μόλις είδε το βράχο κοντοστάθηκε, το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, ένας τεράστιος πέτρινος όγκος γεμάτος χρώματα. «Φυσικό φαινόμενο;» αναρωτήθηκε μόνος του. Άνοιξε την φωτογραφική και τάχυνε το βήμα του. Φτάνοντας μπροστά στον βράχο, χαμογέλασε, φυσικό φαινόμενο είναι τα παιδιά, σκέφτηκε, και τα εκπληκτικά γκράφιτι που έβλεπε μπροστά του έδωσαν τροφή στην Μαριλού, έτσι έλεγε την ψηφιακή του. Πόσο έντονα ήταν τα χρώματα!

Πρέπει να είχε περάσει αρκετή ώρα όταν ξαφνικά η μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί. Πάτησε το οφ καμία αντίδραση. Κοίταξε τις μπαταρίες, το ίδιο. Η Μαριλού δεν ανταποκρινόταν, έτσι απλά. Την άφησε σχεδόν ευλαβικά στο πεζούλι κι άρχισε να παρατηρεί τον βράχο με τα μάτια του μόνο. Κάτι δεν του ταίριαζε. Τα χρώματα σαν να είχαν χάσει την λάμψη τους, σαν να άλλαζαν κάπως, κάτι στην φωτεινότητά τους … και τα σχήματα σαν να είχαν χάσει κάπως την ευκρίνειά τους, σαν να είχαν μετατοπιστεί ελαφρά, σαν να είχα αποκτήσει κίνηση. Κούνησε ασυναίσθητα το κεφάλι του, τι ήταν αυτό που έβλεπε, μήπως ζαλιζόταν κι αυτό ήταν όλο; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Κοίταξε κάτω επίμονα για αρκετά δευτερόλεπτα να καθαρίσει το οπτικό του πεδίο κι ύστερα αργά ξαναγύρισε το βλέμμα στον βράχο, δειλά σαν να κοιτούσε κλεφτά γυμνή γυναίκα. Το επιφώνημα που έβγαλε θα του φαινόταν αστείο σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση, μα τώρα αυτό που συνέβαινε μπροστά στα ίδια του τα μάτια ήταν πέρα από την λογική. Ο βράχος ήταν πεντακάθαρος, μια απλή γκριζοπράσινη επιφάνεια. Άπλωσε το χέρι να τον αγγίξει, να πειστεί πως αυτό που έβλεπε αυτό και υπήρχε. Ο βράχος υπήρχε, τα γκράφιτι όχι. Ο Ταξιάρχης άρχισε να αναρωτιέται τι στο διαλο συμβαίνει, μήπως τον χτύπησε ο ήλιος, μήπως είχε παραισθήσεις, μήπως απλά κοιμάται; Θυμήθηκε την Μαριλού, ήταν όλα εκεί στην κάρτα μνήμης. Την άρπαξε από το πεζούλι κι έφυγε τρέχοντας για το ξενοδοχείο.

(συνεχίζεται...)